Snap
  • Mama

Mijn verhaal - Kinderen uit huis

Hoe kan dit? Waarom? Waardoor? Kind(eren) die niet thuis wonen. Komt vaker voor dan vele denken of zelfs weten...

Allereerst: Sorry voor de typfouten die ik vast zal maken!

Het is lastig deze blog te schrijven, zeker omdat ik mijn oudere blogs (2008 tot 2011?) niet heb opgeslagen!

Zoals ik in mijn allereerste blog al schreef wonen mijn kindjes niet thuis, bij ons, hun mama en papa.

Goed, 2010! Een super jaar! Nouja, zo dachten wij!
We zouden gaan trouwen! Alles was al geregeld voor de dag, het enigste dat nog nodig was... Schoenen en het pak voor man lief! Tot... Ik erachter kwam zwanger te zijn! Alles stop gezet, en dat was achteraf maar goed! De zwangerschap verliep niet zoals zou moeten, de jurk paste ik sowieso al niet meer en ja 1 maand na de datum waarop we zouden trouwen werd onze mooie zoon geboren!

Over de zwangerschappen en miskraam schrijf ik nog een hele blog!
De zwangerschap was zwaar, of nouja, het verliep niet zoals het vaak gaat... Volgens de artsen kwam dit bij 10% van de zwangere voor. In het begin vooral onzeker en bang geweest. In 2008 een miskraam gehad die ook al niet verliep zoals "normaal". 

Ons zoontje was geboren! Gezond en wel! Toch bleef ik door alles een enorme angst houden om hem te verliezen.
Ik heb dit ook direct met de kraamhulp gedeeld en van haar kregen we niets anders dan goede en positieve woorden!
Natuurlijk maakte mij dat blij! Maar de angst bleef. Ook al was er totaal geen reden waarom ik/wij ons mannetje zouden moeten gaan missen!

Nadat ons mooie ventje een paar weken oud was kwam dan ein-de-lijk de hulp. Waarom we die hadden aangevraagd? Omdat mijn partner ontslagen werd vlak nadat we samen een stulpje hadden. Dit was in de crisis tijd en zelfs nu, 2015 is het nog moeilijk om ergens aan de bak te komen!
Ik zelf heb een uitkering door mijn fobie. (braakfobie waardoor straatvrees - schrijf ik nog een blog over)
Doordat ik zelf anti-abortus ben, op dat moment nog rond konden komen (al moesten we wel erg goed opletten wat we ermee deden! Toch was er nog geen echte schuld, de huur werd altijd netjes betaald en dat wat open stond was niet gigantisch veel - hiermee bedoel ik: Als mijn partner een inkomen zou hebben dan was dat binnen 3 maanden allemaal afbetaald).

Goed, de hulp kwam eindelijk! Ik zeg eindelijk omdat deze al veel eerder zou komen! Maar door de zwangerschap en hoe die verliep kwamen ze pas nadat ons mannetje geboren was.
De hulpvraag was simpel: Help ons aub met een uitkering oid (voor mijn partner) zodat we niet verder zouden afglijden en geen echte geldzorgen zouden hebben. Zelf werden we namelijk van kastje naar de muur gestuurd! We kregen of beter gezegd hadden ondertussen een kindje gekregen en dus was het nog belangrijker dat we ons stulpje (plat gezegd een dak boven ons hoofd)
Door de stress/zorgen ging mijn fobie echt tot het uiterste! Ik kreeg amper tot zelfs NIETS meer door mijn keel!
De hulp heeft uitiendelijk niks gedaan. Wat ze gedaan hebben? 1x gebeld naar (intergratie??) voor mijn partner, hier kregen ze geen bericht op terug en hebben er dan ook nooit verder achteraan gebeld! Ondertussen deed mijn partner alle baantjes die hij kon krijgen. Ook al maakte dat het misschien nog wel erger!

(Mijn partner heeft ADD door zuurstof gebrek bij geboorte en lichtjes autistisch. Hier merk je NIKS van zolang het goed gaat, ritme en regelmaat! Maar stress of onregelmatig werk dus wel!)
De baantjes die hij kreeg waren dus: ploegen! werk wat dus onregelmatig is en waarbij je ritme dus steeds anders is! Iets wat dus eigenlijk niet zn goed idee is (Dit wist de hulp!) Maar goed alles voor je gezin!

Ondertussen komen we aan in 2011.
Mijn partner had toen redelijk vaak oproep werk. Een baan waarbij hij een uur van te voren kon worden gebeld en waar GEEN eind tijd aan zat: Het was klaar wanneer het klaar was! Ook wist hij dus pas als hij gebeld werd waar hij geen moest: Dit kon antwerpen zijn maar ook bijv ergens in gelderland!
Met geld ging het beter, maar omdat het zo onregelmatig was en hij soms wel 16uur of meer van huis weg was kwam daar de volgende opgave: Hoe kregen we de boodschappen gedaan?
Mijn fobie (komt een blog over) maakte het mij enorm lastig om zelf de deur uit te gaan. Door alle zorgen en stress van de afgelopen tijd liep ik al op mijn reserves.... 
Mijn partner was toen eigenlijk een verzorger voor zijn gezin (inclusief zijn partner/mij).
Dat is al enorm zwaar! Heb echt respect dat hij zich daar zo doorheen heeft gevochten want ik weet hoe zwaar het hem valt al die onregelmatige dingen!

April 2011: Het leek en was bijna het einde voor mij...
Ik voelde me zo schuldig tegenover mijn partner... mijn zoon...
Ik kon de boodschappen niet doen, ik kon het huishouden niet aan!
Waarom? omdat ik daar geen energie meer voor had! Alles wat ik deed was voor mijn zoon zorgen: Dat hij zijn flesje had, zijn schone luiers, zijn badje etc etc! Alles erom heen kon ik niet meer.... Niet omdat ik niet wou... Maar omdat mijn lichaam dat niet toe liet! Mensen werden ook boos, waarom ik niet gewoon wat meer ging eten etc zodat mijn partner die het al moeilijk zat heeft niet alles hoefde te doen!
De arts kwam op bezoek en schrok dan ook enorm van hoe ik eruit zag! Hij vroeg mij direct: Hoe lang denk je dit nog vol te houden?! Als dit zo door gaat meisje dan lig je binnenkort tussen 6 planken! Dit was op een vrijdag en maandags werd ik al gebeld door de arts: Hij heeft contact gehad met het ziekenhuis en deze zouden mij bellen. En ja hoor: De volgende dag werd ik al gebeld dat ik de volgende ochtend verwacht zou worden in het ziekenhuis! Ik schrok me dood! Wat? Voor testen? Moet ik blijven? Ik heb een kindje! Dat kan niet!! Ik heb dus nog minder dan 24 uur om iedereen in te lichten EN spullen te pakken?!

De volgende dag bracht mijn partner samen met ons zoontje mij naar het ziekenhuis. Het viel me direct op: Iedereen liep in een tshirt... zonder jas... en ik? Ik liep in mijn dikke winterjas! 
Eenmaal op de kamer werd ik gewogen en mijn temp werd opgenomen.... Mijn gewicht was 40.1 en daar schrok ik niet eens zozeer van aangezien ik altijd tussen de 43/45KG zat (ik ben erg klein en altijd al licht gewicht geweest). Maar mijn temp daar schrok ik wel van! Mijn temp was 36,1!!!!!!
De zuster (nog een jong vrouwtje) schrok er ook van, ze wist dat ik een hele dikke winterjas aan had en dat terwijl mensen gewoon lekker zonder jas en tshirt liepen! Ik kon mezelf niet meer zo goed warm houden!!
Ik werd onder de dekens gelegd en mijn partner ging met ons zoontje weer naar huis. Toen pas keek ik mijn kamer rond... Ik werd door 3 gezichten aangekeken... 3 OUDE gezichten!!
Waar was ik? Mijn fobie werd erger want: Hoe moest ik eten met mijn braakfobie op een kamer met meerdere?! Wat als 1 van deze oudere zou moeten spugen?! Ik dacht dat ik was aangekomen in de hel!
De 1e nacht was een ramp! De dame direct naast mij gingen alle toeters en bellen af! De gordijnen gingen dicht en ik hoorde alleen maar: Ja mijn hart (hartpatient) en dat ze zo misselijk was! Ik ben uit bed gesprongen en me verstopt in het rokershol. Op weg terug zag ik dat ze van de afdeling waar ik lag een bed naar beneden lieten gaan... Ik wist meteen: Er is er 1 dood! Gelukkig de nachtdienst was erg vriendelijk, in hun kamertje geprobeerd wat te drinken en ze zeiden me dat ze het verschrikkelijk vonden dat ik zo jong hier lag, tussen allemaal oudere en dat ze hoopte dat dit de laatste keer ook was dat ik een bed naar benenden zag gaan.... Dit kwam wel vaker voor... ik lag namelijk op de interne geneeskunde afdeling.

Uiteindelijk terug naar de kamer, de vrouw naast me was gelukkig niet overleden. Pfiew dat was mijn 1e nacht.

Ik heb er uiteindelijk maar 4 dagen gelegen, 3x is er iemand naar de kelder gegaan (overleden dus). Maar ik had gelukkig 24/7 de ruimte om mijn kamer te verlaten of zelfs te "overleven" in het rokershol. Daar heb ik dan ook zulke lieve mensen ontmoet!
Mensen die er eigenlijk van binnen heel slecht aan toe waren... Maar waaraan je het niet zag! Ik schrok dan ook toen iedereen vertelde waarom hij/zij hier was! Kanker, mishandeld en eetstoornis en zo gaat het rijtje verder. Op de 3e dag in het ziekenhuis werd ik door deze groep uitgenodigd... We zouden met zijn allen gaan brunchen! Ja in het ziekenhuis, aan een tafel net buiten mijn afdeling! Aangezien de man die hiervoor zorgde ook op mijn afdeling bleek te liggen! Dit is me dus altijd bijgebleven! Met 6 man in een ziekenhuis "uit eten" met harde broodjes etc etc, het eten wat je niet in het ziekenhuis kan krijgen maar wat een vriendin van deze man speciaal had meegenomen! Zelfs de artsen die langs kwamen kregen spontaan een lach op hun gezicht!

De man die ook op de afdeling lag had ik vanaf de 1e dag al wel een band mee. Hij was 65 ongeveer en liep nog op nikes haha. Hij koopte elke keer een flesje cola voor me... die ik hem dan moest laten zien aan het einde van de dag... Want ik moest wel drinken! Uiteindelijk na alles bleek ik op 1 dag nog geen halve liter te drinken en het eten was maximaal 4 crackers of 1 misschien 2 boterhammen! Geen wonder dat ik er zo bij zat!

Het was ondertussen maandag, ik mocht naar huis! Mijn organen etc bleken het allemaal nog te doen (daar zat de angst van de arts) maar ik moest wel echt proberen weer normaal/goed te eten/drinken en absoluut niet minder!

Die maandag had ik ga nog nadat ik uit het zkh kwam een gesprek met GGZ. Het plan was mij gewoon thuis te gaan behandelen. Het zou de minste stress geven. Het leek allemaal de goede kant op te gaan... tot 2 dagen later!

Het was woensdag 4 mei! Ja de datum vergeet ik nooit meer!

We hadden een telefoontje gehad van een familielid waar we pas sinds 1,5 jaar contact mee hadden, Deze persoon is de vader van mijn partner en dus Opa van ons zoontje, maar door alles noem ik deze gewoon "persoon / familielid") We waren toen de tijd nog ontzettend blij met deze personen. Deze persoon heeft ook geregeld dat mijn uitkering werd aangevuld als mijn partner even geen werk had! We moesten ons klaar maken want we moesten naar een gesprek met AMK! Ja ik wist dat de hulp die we in het begin hadden aangevraagd zich zorgen maakte en vond dat er melding gedaan moest worden maar omdat iedereen mij altijd heeft gerustgesteld dat er niks aan de hand was, omdat we alles voor onze vent deden, hij niks te kort kwam etc etc.

Mijn partner is erheen gegaan samen met ons zoontje en dan dit familielid. Ik bleef thuis omdat ik al herstellende was en de shock ervan had direct een inslag op me... Het drinken wat ik toen voor me had staan is nooit opgegaan....

Na een tijdje kwamen ze terug.. Oh gelukkig mijn ventje is mee terug! Maar de boodschap van dit familielid was echter negatief.
Ik zag dat mijn partner zo van slag was dat hij zelf even niets kon uitbrengen. Volgens het familielid zou mijn partner niet voor 2 kunnen zorgen en zou er dus 1 weg "moeten"! 

Dit was ontzettend hard nieuws! Mijn partner was zo van slag omdat hij al wist wat ik zou zeggen,... Maar dit betekend ook dat mijn mannen mij zouden kunnen verliezen!

Ik zei meteen dat ik dan zou gaan, ons zoontje MOET hoe dan ook zijn ouders hebben ook al betekend dat maar 1 van de 2!
Mijn behandelaar van de GGZ belde mij en was zelf ook erg ontdaan van dit nieuws. We hadden 2 dagen geleden nog het plan besproken en iedereen wist dat mijn angst mijn kind te verliezen alleen maar groter werd! Dit gaf dus weer stress wat dus weer mijn fobie een schop gaf! Goed de keuze moest gemaakt worden en ik koos ervoor dat ik zou gaan. Ik werd rond etens-tijd bij de opvang van GGZ verwacht. Dit was op het terrein waar mijn  behandelaar ook zat zodat ik niet ook nog eens zoveel de deur uit moest. Ik heb het laatste 1,5 uur vooral als een zombie gezeten. En die dag kwamen we er ook voor de eerste keer achter dat we nooit het contact bij hadden moeten leggen! Iedereen was van slag van dit nieuws. Behalve dit familielid leek het wel. Deze deed er nog even een schepje boven op.... De persoon had op dat moment ons zoontje vast. Mijn skype, telefoon en alles bleef rinkelen met mensen die zo in shock waren van dit nieuws... Mijn partner en zoontje moesten namelijk met deze persoon mee om bij hun (deze persoon + partner) te verblijven zodat ze zicht konden houden op onze zoon en natuurlijk mijn partner voor wie het allemaal niet makkelijk is geweest. Mijn partner heeft namelijk een vriendin verloren aan annorexia.. Ook al heb ik dat niet het verloop zag er wel hetzelfde uit!

Ik werd zo kwaad op deze persoon, hoe kon deze persoon er zo ja haast blij mee zijn? Ik snapte het ergens wel, na al die jaren weer contact (ik noem deze persoon gewoon liever geen opa of wat dan ook!) en dan wonen zijn zoon en kleinzoon ook nog eens even bij hun! Ineens schoot hij eruit dat ik ontoerekeningsvatbaar was, een slechte moeder en wat nog meer (ik herinner me de rest allemaal niet zo kwaad). Mijn partner heeft hem daarom naar de slaapkamer gestuurd zodat wij als gezin nog even samen hadden. Voor mijn partner was dit ook de hell, wat gebeurd er met zijn vriendin? De band was pas hersteld en nu showde deze man alweer zijn oude gedrag! Waar moest dit heen?!

Ik nam afscheid van mijn zoon en liet hem achter bij deze vreselijke vent die me zojuist van alles heeft genoemd!
Ik zat erbij als een zombie, onder de oxazepam om zo min mogelijk van het naar buiten gaan te merken!
Na een gesprek en vele gezichten die me aankeken kreeg ik mijn kamer te zien. Spullen uitpakken en ja afscheid nemen van mijn laatste man... Tot... snel... met heel veel tranen (die ik tijdens dit stukje schrijven ook maar niet kan onderdrukken!)

Die avond stond of iig nog in die week (het was woensdag toen ik aan kwam) stond ik op de weegschaal... en haalde ik een nieuwe "score".... ik was 38KG en daar moeten dan kleren en schoenen van af!

Mijn partner is haast elke dag - meerdere keren als dat kon langs gekomen. ZIjn werk ja dat faalde, hij had het niet naar zijn zin bij zijn "tijdelijke" onderkomen... Hij wou terug naar huis, met zijn zoontje en als het kon ook zijn vrouwtje. Hij zag ook dat ik op het randje leefde... Mensen werden boos waarom niemand ingreep... Maar er was niks te doen...
Er was een andere dame bij me op de "groep" met hetzelfde als mij, maar dan zonder de fobie. Zij kreeg speciale shakes om aan te komen. Deze kreeg ik niet puur om de reden dat deze shakes je erg misselijk maken en tja dat is juist mijn fobie!
Het enigste dat nog gedaan kon worden was een sonde.. Maar daar wouden we mee wachten tot het echt.. ECHT niet meer kon... (als jullie een foto konden zien uit deze tijd dan zou je hoe naar het ook klinkt echt denken dat ik een drugsverslaafde was! Ontzettend ingevallen "skelet" gezicht met hele donkere kringen onder mijn ogen... terwijl de rest van mijn gezicht nog witter dan wit was! Ik heb uit deze tijd ook weinig foto's omdat ik mijzelf maar ook andere niet zo wou laten zien).

Ik liep door, ging door, ook al deed alles zoveel zeer! Volgens de specialisten omdat mijn lichaam veel tekort kwam en ik altijd al heel erg slank van mezelf was en dus ook geen reserves had en dus werden mijn spieren en alles wat maar kon aangetast of beter gezegd: aangeVRETEN!

Ik deed me best, deed mee met de activiteiten, zat aan tafel met eten, deed me best zelf ook wat binnen te krijgen. Voelde me opzich best goed, leuke mensen in de groep etc etc maar de onduidelijkheid hoe nu verder met onze zoon bleef knagen. 2 weken voor mijn ontslag kreeg ik dan ook de dreiging: Ik MOET nu echt doorzetten want als de weegschaal 38KG bleef aangeven dan werd ik gedwongen op de sonde gezet...Ook al voelde ik me redelijk top (wat je niet zou verwachten) de kans dat mijn lichaam of organen ermee zouden stoppen werd gewoon te groot... Ik bleef aangeven dat ik naar huis wou, ik zat hier vrijwillig! Ik kon hier ondanks dat ik zo mijn best deed gewoon op de 1 of andere manier NIET aankomen! Paniek sloeg toe... Want ik wou die rot sonde niet! Ik wou zoals we hadden afgesproken: THUIS aansterken en vanuit daar zouden we kijken hoe we de fobie konden aanpakken! Ik kon daar ook niks.... de telefoon moest ik delen met zoveel andere mensen... 

Uiteindelijk ben ik met ontslag gegaan naar 7 weken. 7 weken waarin ik maar niet aankwam maar ook gelukkig niet verder af viel! Ik maakte de afspraak dat als ik de 35 zou halen ik akkoord zou gaan met een sonde...

Ik kwam weer thuis en zo ook mijn partner. Onze zoon moest maar bij "familielid" blijven... De dag dat ik bijna met verlof ging moest ik binnen 2 uur maar zorgen dat er een ID kwam voor onze zoon, want ze gingen op vakantie naar Spanje...

Ik was het er niet mee eens, waarom mocht onze zoon nou niet terug komen? Dit alles was toch vrijwillig? ik ben toch weggegaan! Het is toch gebleken dat het niet werkt als mijn partner bij hun blijft? WAAROM!

Ik ben akkoord gegaan in de hoop dat in de tussentijd wij alles konden regelen. Maar helaas..
"Familielid" bleef een blog bijhouden tijdens de vakantie. Dit zodat wij konden lezen hoe het ging en fotos konden zien.

Dit leek zo lief maar achteraf was het zo hatelijk!
Zo hadden ze een geweldige foto van mijn zoontje op een schommel! Ze wisten hoe graag ik een (baby) schommeltje wou voor hem! De teksten die ze schreven kwamen voor alle heel leuk over.. Maar niet voor ons ZIJN OUDERS!
Zo stond er regelmatig dat hij het buiten zijn zo geweldig vond en dat dat ook MOEST gebeuren!
Ze schreven gewoon teksten waarvan ze wisten dat die ons zouden raken en dat de fotos met wat ons zoontje allemaal had gedaan... Allemaal dingen die wij (en dat wisten ze) graag wouden doen! Ik had al bijna een leuk schommeltje! Zo ook een foto dat hij een likje van een ijsje mocht terwijl ze WISTEN dat een kindje van 6/7 maanden GEEN ijs mag! Ons zoontje was een vreselijke spuger, geen spuugdoekjes maar handdoeken gingen er doorheen! Hij zat op speciale voeding tegen allergien + johannesbrood zodat voeding er beter in bleef... en dan zie je op de foto dat ze hem een likje van een ijsje geven! Ja misschien stelde wij ons als ouder aan... Het was ook maar een likje... Maar met alles erom heen maakte het ons alleen maar boos en vooral: een steek erbij!

Uiteindelijk bleef ons zoontje bij hun, want hij deed het zo goed (Hij heeft het altijd goed gedaan!) en ze haalde echt van alles naar voren om maar een reden te hebben dat ons zoontje maar bij ons weg bleef. Achteraf kwamen we er ook achter dat de persoon van het AMK en dit familielid ook beide met 2 mondjes tegen ons, de ouders spraken!

Ondertussen bleek dat ik NIET meer werd aangevuld en hier snapte wij niks van! Na veel bellen en mailen kwamen we erachter: We kregen alleen de aanvullen zolang ons zoontje thuis zou wonen! 2 klappen kregen we hiervan: HOE wisten ze dat ons zoontje niet thuis woonde en 2: WAAROM heeft "familielid" ons dit nooit verteld?

Familielid werd boos, we moesten dankbaar zijn en door alles was hij het vergeten ons te melden.. Ook dat ons zoontje nu op hun adres was ingeschreven!

Uitiendelijk, nadat ons zoontje bijna 4? maanden bij ons weg was kwam toen pas BJZ (Bureau Jeugdzorg) in beeld! In eerste instantie waren we hier blij mee, misschien konden zij ons wel duidelijkheid geven (aangezien AMK dus met 2 mondjes tegen ons sprak) en AMK nu dus weg viel. BJZ snapte het eerst ook niet. Aangezien ik rekeningen van 1300 euro bijna op de mat kreeg van de kinderopvang! WAAAAAAAAAAT?! Waarom krijg ik die? BJZ heeft toen verteld dat ik deze NIET hoefde te betalen, familielid heeft zelf vrijwillig onze zoon op zich genomen en zelfs met de woorden dat hij als het moest 6 maanden vrij zou nemen! (Even tussen door, dit familielid heeft GENOEG geld op de bank... werkt ook vaak vanuit huis) het was dus helemaal niet nodig om mij het te laten betalen en daarbij was het ook niet de afspraak en hoorde dit ook niet!

Omdat wij nu weer de stress van geld op ons kregen verliep het allemaal weer slechter. We werden van kastje naar de muur gestuurd. UWV stuurde ons naar de gemeente en die stuurde ons weer heen en weer... Hetzelfde liedje als toen waar de hulp toen niks aan heeft gedaan!

Uiteindelijk vond BJZ dat we maar naar MEE moesten gaan. Die konden ons wel helpen. Het gekke was dat de persoon die wij van MEE kregen de zuster is van "familielids partner"! Opvallend he? Volgens haar moesten we maar tekenen zodat familielid een potje kreeg van BJZ etc etc. Dit hebben we NOOIT gedaan en zijn verder ook nooit verder gegaan met MEE. Het was allemaal teveel toeval en we kregen alleen maar meer steken in de rug!

Uiteindelijk hebben we de knoop doorgehakt: Als ons zoontje dan niet bij ons mocht komen... dan maar naar een gezin waar we WEL mee door een deur kunnen!
Ik werd erop aangesproken dat ik zo weinig kwam om mijn zoon te zien (Ja gek he! Het was 1uur rijden en mijn fobie was nog altijd in alle hevigheid aanwezig) daarbij als ik bij hun op bezoek was was de sfeer echt "killing". Alsof ze mij mijn zoontje het liefste niet eens in mijn armen zouden geven!

Ik herinner me dat ze zelfs kwamen checken of ik me kind niet liet verdrinken in bad! Later na het badje flesje etc tijdens het kroelen (heb hier foto van) zag je ook dat ons zoontje zich helemaal aan me vast klemde! Hij liet me niet meer los, ik voelde ergens de spanning (ook al was hij pas een paar maanden) ik voelde dat hij voelde hoe gespannen de sfeer was! En ik voelde ook dat hij mij ook miste... Toen hij opgepakt werd voor bedje brak zijn gezichtje, wat tot dan toe vredig en slaperig was.

We hebben dit met BJZ besproken, het was al lastig naar buiten te gaan, om dat een reis van 1 uur te maken waarbij we allemaal al gespannen zijn over hoe het loopt, merken dat ook ons mannetje dit voelde.. nee zo kon het niet verder!

BJZ ging hiermee akkoord en we mochten zeggen wat we in een pleeggezin zochten of juist niet.

Ons lijstje was heel simpel: Wat ik vooral belangrijk vond is dat hij opgroeit met dieren. Ikzelf ben een enorm dieren liefhebber en ben zelf altijd groot geworden met dieren. Daarbij wou ik geen "gelovig" gezin. Ieder mag zijn geloof hebben, dat vinden we prima, alleen zijn wij door alles zelf het geloof verloren en daarbij wil ik dat mijn zoon gewoon vrij is in doen en laten (Hiermee bedoel ik dat het geloof hem niet opgedragen word doordat hij elke keer moet bidden of de kerk moet bezoeken). Onze zoon moet zelf de keuze maken of hij gelovige wilt zijn of niet!

Niet lang daarna, binnen 2 weken geloof ik zelfs kregen we bericht dat ze een gezin hadden gevonden. Het waren wel 2 mannen. Maar daar hebben wij geen problemen mee!

Er werd al snel een afspraak gemaakt om elkaar te ontmoeten, het was zelf zo dat de mannen bij ons thuis op bezoek kwamen!
We kregen een boekje met hun verhaal erin, fotos van hun, hun familie, hun huis en hun hond. Allemaal positieve dingen en het voelde ook zoveel beter dan bij familielid!

De keuze was gemaakt na 2x afspreken. Hier gaan we voor! 

En nog altijd ben ik blij met dit besluit... de laatste keer dat ik ons zoontje zag was namelijk rampzalig!

Het was 2/3 dagen voor ons zoontjes 1e verjaardag. We konden ons zoontje bezoeken bij BJZ. We zouden dan samen zijn met ons zoontje zonder dat familielid+partner erbij was. Alleen de voogd was er dan bij. Ik heb fotos en een filmpje van dit bezoek als bewijs hoe het gegaan is.

Ons mannetje was flink ziek geweest en had nog steeds een hele nare hoest. Mijn partner nam onze zoon aan van familielid, Helaas was hij wat huilerig. Eenmaal in het kamertje met ons 3tjes en de voogd wisten we even niet goed wat te doen... Ons mannetje, ziek en BIJNA 1... maar de sfeer was er niet echt, want op de dag zelf zouden we er niet bij zijn! Ons zoontje bleef wat huilerig tot ik hem op schoot nam en wat met hem ging schommelen, zoals ik altijd deed! Ja hoor, meneer legde zijn hoofd op mijn borst en werd rustig! God wat voelde dit goed!! Hij klemde zich vast zoals hij toen bij een bezoek al deed!

Na 5/10 minuutjes toch gekeken of hij wou spelen, tenslotte was hij alweer bijna 1 en hadden we cadeautjes!

Ja hoor meneer vond het geweldig! We hebben heerlijk gespeeld, hij werd soms lekker ondeugend (hij zat overal aan hahaha) en vond het rond "crossen" op de motor ook helemaal geweldig! Ik heb gelukkig het bewijs op foto en film hoe meneer zat te lachen en gieren! Uiteindelijk was de tijd om... In mijn armen brachten we ons zoontje terug in de armen van "familielid". Hun spraken nog even na met BJZ en wij gingen zo snel mogelijk weg.... en ik zou de blik van ons mannetje ook nooit meer vergeten (god komen de tranen weer) Hij zat in de armen van familielid... zo vrolijk mogelijk lees: Met een huilend hart maar een smile op het gezicht namen we afscheid van onze alweer grote knul! In de armen zagen we zijn glimlach al langzaam vertrekken... Echt een blik van: Waar gaan jullie heen? We zwaaide en ons mannetje zwaaide terug waarna hij begon te huilen. Zo vreselijk!!

De dag dat ons mannetje echt 1 werd was ook weer een fijne steek... Blijkbaar was heel de familie welkom! Natuurlijk vind ik dat goed! Maar we hadden via BJZ te horen gekregen dat ze hadden geklaagd over het bezoek bij BJZ 2/3 dagen voor zijn 1e verjaardag. Ons mannetje was daarna namelijk zooo overstuur geweest, teveel prikkels en alles dat alle bezoeken maar gewoon bij famililid thuis moesten plaats vinden....

Dit vonden we al raar want ons mannetje had het juist reuze naar zijn zin! Hij begon pas te huilen toen wij, zijn ouders, weg gingen! En hetzelfde als het bezoekje bij hun thuis wat ik al beschreef iets terug, ons zoontje was toen ook pas huilerig nadat we weg gingen! Volgens mij licht het dan niet eraan dat wij, zijn ouders. hem teveel prikkels geven! Als wij hem teveel prikkels zouden geven dan zou hij echt niet zo vrolijk en alles zijn bij ons! Ik maakte me dus zorgen over zijn verjaardag... Ja dat was dan wel bij familielid thuis maar.. Er zouden een boel mensen komen! Als je het dan over prikkels wilt hebben... dan zou juist die dag ENORM veel prikkels moeten geven! Maar nee hoor! Het was allemaal prima verlopen!!

Zo boos waren we hierom! Het vertrouwen was al weg maar nu was het wel echt de druppel... WIj komen NIET meer. 

Gelukkig hebben we onze vent nog wel gezien bij BJZ en was hij al snel in het pleeggezin!

Onze vent doet het hardstikke goed bij de heren en we hebben dan ook werkelijks niets negatiefs over deze mensen te vertellen! Wij mogen dankbaar zijn dat onze ondertussen kinderen het getroffen hebben! 

Goed voordat ons zoontje naar het pleeggezin ging kregen we natuurlijk een rapport aangezien het nog allemaal voor de rechter moest komen! Wat wij hierin lazen deed echt het boek - voorgoed - dicht voor ons!

Toen ons zoontje nog bij ons woonde hebben we nooit negatieve dingen gehoord, niet van kraamzorg, niet van de arts en niet van het CB. Hij deed het super en ze vonden het goed dat ik zelfs belde als ik vragen had over voeding! Die ene keer bij het CB waar mijn partner altijd met onze zoon naartoe ging bleek dat zijn hoodfje wat plat was vanwege een voorkeurshouding. Het was misschien een idee om fysio te nemen. Ik weet nog donders goed dat toen mijn mannen thuis kwamen van het CB ik direct fysio heb gebeld en niet lang daarna kwam de fysio ook bij ons thuis, dit omdat ze dat blijkbaar doen bij babytjes, nou helemaal perfect! We deden de oefeningen en het ging goed. Zijn hoofdje is zelfs gemeten en hij had net-niet een helmpje nodig! 

In het rapport lazen we dingen die familielid+partner hadden gezegd... en dat was zoo oneerlijk en zo "bullshit"!

Volgens hun had ons zoontje WEL een helmpje nodig gehad (hij was toen al ouder dan de wel bekende 6 maanden) en hebben we nooit fysio voor hem gehad! Dat konden ze namelijk ook merken aan zijn bewegingen etc!

Daarbij zou mijn partner niet genoeg hebben gedaan in de tijd dat hij samen met ons zoontje daar verbleef! Of te wel: mijn partner keek niet om naar zijn zoon! Ooh wat maakte ons dit woedend! Mijn partner had al GENOEG te verduren gehad en zelfs op dat moment! Vind je het gek dat hij liever bij mij is als hij volgens familielid toch niks goed kan doen? Hij werd gewoon GEK daar en dat voelde ons mannetje ook! 

Even tussendoor over familielid+partner: Toen ons zoontje nog bij ons was is hij wel eens  bij familielid+partner blijven logeren.
Zodat wij ook partner tijd hadden en hun waren dolblij met 1e kleinkind! Ik gaf ze ALTIJD een papiertje mee met hoe en wat en ELKE keer namen hun dan een papier mee terug met hoe HUN het hadden gedaan! Dit was totaal ANDERS! We hebben ze hierop aangesproken maar blijkbaar hoorde dit al bij hun plan... dat ik zeg plan is omdat als je alles zo leest het wel allemaal heel toevallig is!

Ook stond er dus in dat we het nooit echt goed hadden gedaan. Dit bedoel ik dus met de briefjes als ons mannetje daar logeerde. Ik wist dat ons mannetje altijd wakker werd tussen 4 en 6 uur, maar NIET voor een fles, want dat maakte ik altijd voor hem maar deze wou hij dan nooit, zodra hij bij me lag sliep hij gelijk weer! Het werd dus standaard dat ik ons mannetje  dan bij ons in bed nam, hier sliep hij dan door tot vaak 8 a 9 uur, waarna hij dan wel echt de fles wou. Ik schreef er ook altijd bij dat ik hem ook maximaal tot 10 uur liet slapen en hem daarna ook wakker maakte voor de fles. En de "start tijd" ging dus in vanaf het moment dan ons mannetje wakker werd. De 1e van de 5 flesses die hij per dag kreeg startten dus tussen 8 en 9 uur. Hij kreeg toen ook al groentje/fruit hapjes en zo had ik altijd een mooi schema, nooit heeft CB hierover geklaagd, het ging namelijk altijd in overleg! 

Goed het rapport was gemaakt en er stonden vooral leugens en verdraaide dingen in. Daarbij doen ze "onderzoek" maar BJZ heeft dit pas gedaan NA de uitspraak! Pas na de uitspraak heeft BJZ eens een poging gedaan fysio te bellen om na te vragen of wij inderdaad fysio hadden of dat famililid de waarheid sprak! In de tussentijd kwamen er familie problemen, dit omdat mensen die ik heel erg lief heb eerder familielid geloofde dan ons! 

Ik heb een verleden, nee nooit gestolen oid, ik heb zelfs nog nooit vast gezeten zelfs niet voor 1 uurtje! Ik heb een verleden met trauma's nare dingen meegemaakt, ben zwaar gepest en zo kan ik wel door gaan. Dit alles heeft ervoor gezorgd dat ik zelf onder BJZ kwam te staan en zelf 8 maanden niet thuis heb gewoond als tiener en zwaar depressief ben geweest.

Goed BJZ ging dus eindelijk dingen nabellen maar om rapporten te maken gingen ze ook naar verledens kijken.
Zo kwam het mijn partner wel ten goede, want ze kwamen erachter WAAROM mijn partner jaren geen contact heeft gehad met familielid. Maar mijn verleden kwam alles niet ten goede... Ik had in het verleden natuurlijk de nodige labels gekregen! EN ja BJZ en dat soort instanties geven labels gratis en snel uit!

Het werd dus een gevecht en ik wist gewoon dat mijn gevoel ALTIJD gelijk had gehad! Ik raak mijn kind kwijt! Door leugens en verdraaide dingen! Ik wist niet wat ik moest doen... Ik wou het zo goed mogelijk doen. De bezoeken kwam ik altijd na hoe MOEILIJK dat ook in het begin, toen mijn fobie nog extreem was ging! IK WAS ER! En we spraken en nog steeds af bij een restaurant. Ik dacht: Als ik gewoon rustig blijf en netjes rond de tafel ga dan komt het goed!

Helaas has ik niet fouter kunnen denken! Voel me dan ook ontzettend schuldig ik toen de tijd nooit een advocaat in handen heb genomen! We hadden immers elkaar nog (Mijn partner en ik) we hadden nog altijd onze woning ZONDER huurachterstand, mijn partner had een vaste baan, wel ploegen maar het zorgde ervoor dat we geen geldnood hadden etc etc iets wat belangrijk is voor een kind!

Uiteindelijk begin 2012 (ja onze man was gewoon al bijna 1 jaar bij ons weg!) hadden we een deur open bij BJZ! EINDELIJK! We kwamen in contact met een instantie die aan gezins-hereniging doet! We kregen vele gesprekken om te kijken of wij ervoor in aanmerking kwamen! Na een paar gesprekken, met een psygoloog, een (kinder)psygiater etc was de uitslag die belangrijk was voor de volgende zitting: We zijn super leuke ouders maar inderdaad de nodige problemen vooral ik. Maar dat betekende niet dat we niet door konden gaan! Ze vonden ons zelfs zo leuk dat de (kinder)psygiater ons als case ergens voor heeft gebruikt en we kregen het compliment dat ze ontzettend blij waren en haast vereerd voelde om met ons te mogen werken!!!

ALLEEN zou het nu nog niet kunnen ivm mijn extreme fobie (Lees ik zat elke keer dat ik weg moest onder de oxazepam!) dit maakte mij een zombie. Maar ze wouden ons de kans geven die we nooit hadden gekregen! BJZ wou natuurlijk weten HOELANG dit zou duren want dat was volgens hun heel belangrijk ivm hechtin etc etc. Ze hebben verteld dat het ongeveer 6 maanden in beslag zou nemen. Er werd zelf na dat gesprek gebeld naar de groep waar wij dan zouden komen of er tijd was voor een bezichtiging! BJZ wist dondersgoed dat als het "stoplicht project" zoals ze het noemen op rood zou staan er sowieso GEEN bezichtiging zou komen want ja waarvoor was dat dan nodig?

Deze instantie die ik nu even "gezinshulp" noem ging met mij of ja ons aan de slag. Elke week zouden we langs komen en dan regelde zij een kamertje voor 1 uutje voor ons samen waar we dan aan de slag moesten met een plan. Elke week ging het beter en na een paar keer maakte ik de reis (30min auto) zelfs zonder oxazepam! Ik kwam steeds meer in mijn eigen kracht en het ging vooruit! Ze gaven mij vertrouwen erin dat ik WEL mama mocht zijn op de manier zoals een mama hoort te zijn: Het kind thuis! Dat gaf mij zoveel moed om door te gaan! Uiteindelijk kwam er een voortgang gesprek met BJZ erbij. De "gezinshulp instantie" was positief en vol lof, ik ging zo goed vooruit en ze waren zelfs versteld over hoe snel het ging! Ze hadden niet vaak iemand ontmoet die echt zo goed vooruit ging, zo snel en zo positief! Bij dit gesprek werd ook verteld dat er een wachtlijst was wanneer er plaatst zou zijn in het gezinshuis... ik schrok toen pas echt over hoeveel kinderen er gewoon uit huis worden gehaald! De wachtlijst was toch een dikke 3 maanden!

Aan het einde van dit gesprek kwam dan de steek der steken: Jeudgzorg vond dit allemaal veel te lang... Hun besluit stond nu vast: Onze zoon was te gehecht en alles om nog terug te keren naar huis! BJZ vond dat ik daarom als moeder (papa heeft erkend maar gee gezag) dat ik dus als moeder niet meer het gezag nodig had!

We bleven vechten en normaal kan deze gezinshulp instantie ALLEEN wat doen als BJZ of WSG (william schrikker groep) daar groen voor geeft, nu had bjz dus rood gegeven! Maar ondanks dat wou deze instantie ons niet laten vallen! De weekelijkse bezoekjes bleven hoe dan ook doorgaan in de hoop dat ik door alles niet weer achteruit zou gaan!

Deze bezoekjes gaven me ook moed en kracht, net zoals dat moed en kracht gaf aan mijn partner, ze stonden voor ons klaar en gaven ons raad als het om BJZ ging.

De uitspraak van de rechter die keer: Er moest maar eens goed en vooral reeel onderzoek gedaan worden of ons zoontje echt niet meer thuis kon komen! De rechter vond het te vroeg om mij uit het gezag te zetten en vond dat er veel te weinig echt onderzoek was gedaan en daarbij was er dus blijkbaar toch nog een opening als BJZ gewoon groen licht zou geven!

Ook vond de rechter dat we onze zoon meer moesten zien dan: 1x in de maand 1 uur!
Helaas was dat alleen een MENING van de rechter (over bezoeken) en dus heeft BJZ hier NIKS mee gedaan en zien we onze zoon nog steeds maar 1x in de maand 1 uurtje... nu dus 1x in de maand 30min aangezien dat bezoek dus samen valt met zijn zusje, onze dochter! 

Goed nog steeds gaven ze geen groen licht voor de gezinshulp maar we gaven niet op! Nee BJZ vond dat de RVDK (raad van de kinderbescherming) maar een onderzoek moest doen, deze moesten namelijk "onafhankelijk" zijn (geloof me die instanties spelen 9 van de 10x onder 1 hoedje) ze moesten onderzoeken of ik als moeder wel het gezag moest behouden. Volgens BJZ was dit dan het reele onderzoek waar de rechter naar had gevraagd! Wachten deden we en pas 6(!!!)MAANDEN na de uitspraak van de rechter kregen we een brief met de uitnodiging voor het gesprek met de RVDK!!!! Het was toen al 2013!

In de tussentijd raakte ik steeds meer hoop kwijt en was de relatie met mijn partner ontzettend slecht! We wisten het niet meer... alles wat we wisten is dat we niks meer leuk vonden! Waarom zouden we nog een poging wandelen doen als we weten dat de wandeling zoals vroeger - met een kinderwagen - er niet meer was? BJZ wou zo totaal wat anders ook al wisten ze dat er nog een deur open stond! De raad hadden we sowieso ook door vroeger al geen vertrouwen in en ja het vertouwen in BJZ was ook ver te zoeken! We wisten het niet meer en ja de bom barste. We kregen zoveel en zovaak ruzie... echte ruzie!! Ruzie waar zelfs de politie aan te pas kwam! Dit kwam natuurlijk als dik onderstreept als huisenlijk geweld in het rapport!! Wat er is gebeurd zou idd nooit mogen gebeuren. (Lees: Na een emotioneel en heel hard gesprek heeft mijn partner mij uit de auto gezet langs de snelweg bij een bezinepomp) ja dit is heel hard maar mijn partner kon niet meer! Zoals ik al beschreef heeft mijn partner add etc en op dat moment was het te zwaar! We hadden een ontzettend zwaar gesprek gehad en kregen op de weg terug weer zn ruzie dat hij voor zijn gevoel wel moest! Omdat hiervoor al iets was voorgevallen (ik had geen aandacht meer voor mijn partner en was chat verslaafd geworden) heeft mijn partner in woede de router kapot gegooid, ik werd daarop weer woedend en zo ging ik gewoon verder via mijn telefoon. Waardoor mijn partner mijn sim af pakte en mij om half 1 snachts buiten zetten... Hij liet me na 30min wel weer binnen en zei ook sorry, alles wat hij wou was dat ik wat meer aandacht voor HEM had.. maar ik was zo woedend na dit alles... ik verdronk dus in het chatten op een 3d chat. daar was alles goed en hoefde ik niet te voelen wat ik voelde.... Goed na het voorval auto zijn we 1 maand uit elkaar geweest. Ik woonde tijdelijk bij ouders en een super goede vriendin (die zelf een zoontje heeft wat maar 3 maanden jonger is als ons mannetje). er is in die maand veel gevochten, nee niet op de manier van handen of voeten. Maar elkaar pijn doen door dingen te doen waarbij je weet dat je de ander raakt. Ik had zelf een advocaat in handen omdat ik wou gaan vechten over wie er nou in de woning mocht blijven wonen!

Toen mijn advocaat vertelde dat ze de papieren de deur uit wou doen - wat zou betekenen dat er 1 van ons dus zou verliezen... kwam er pas echt iets in mij los: NEE ik wil praten met me vent! JA ME VENT! ik wil niet dat BJZ wint en weer een gezin naar de klote maakt! (sorry voor taalgebruik)

Hoe moeilijk en met hoeveel ruzie en woede het ook gepaard ging... we gingen in gesprek en ik kwam gewoon weer thuis wonen. Het ging de eerste 2/3 weken moeilijk... Hoe moest hij vertrouwen dat ik niet weer alleen aandacht had voor vooral 1 mannelijk persoon via chat en hoe kon ik hem vertrouwen dat hij niet meer contact had met dat jonge grietje (ik zocht troost bij een mannelijk persoon via chat omdat ik niet wou reize ivm fobie mijn partner zonder fobie zocht afleiding bij een jongere meid (ik was 26 en dat meiske was 19). De eerste 3 weken waren dus echt zwaar... echt echt echt zwaar! Mijn advocaat wou nu toch wel het verlossende woord en ik koos ervoor de papieren te verscheuren en de advocaat gedag te zeggen. 

Alles wat we wouden was elkaar en ons gezin!!! Elkaar dan zo in de put zien zitten, elkaar niet kunnen helpen omdat we juist in hetzelfde schuitje zitten.. ziet hij mij ziet hij zijn zoon... zie ik hem zie ik onze zoon! Allebei reageren we anders hierop, hij is geen prater en ik juist wel! We wouden zo graag foto;s van onze vent in huis maar hadden dit NIET omdat het ergens ook te pijnlijk was! (Ik had fotos en nog steeds alles om mijn PC) het was dus gewoon een hell! Maar we wouden beide hetzelfde en we wouden BJZ en al die instanties niet laten winnen: Ze maakte dit gezin NIET KAPOT! 

In de tijd van onze breuk hadden we het gesprek met RVDK.... perfecte timing NOT! maar in het gesprek gave we WEL aan dat we hoe dan ook samen alles voor ons zoontje zouden doen. Waar hij ook terecht mocht komen we bleven onze zoon SAMEN bezoeken omdat hij er niet onder hoeft te lijden!

Uiteindelijk was de uitslag van RVDK dat ik het gezag niet nodig had, ons zoontje was te gewend te gehecht en ga zo maar door! En omdat ouders toch niet meer samen waren en op dat moment woonde we ook niet meer samen was het teveel gedoe en maakte iedereen (instanties) zich zorgen hoe dat dan allemaal geregeld zou worden. 

Omdat we pas 6 maanden na de zitting een oproep kregen en we "gezinshulp" op een laag pitje hadden staan omdat ze daar ook verder zonder groen licht van BJZ niks konden doen.... Kwam al snel de rechtzaak.... Ik verloor de voogdij.... Ondertussen zat ons zoontje al een dikke 1,5 jaar bij het pleeggezin en was ons zoontje dus al bijna 3 jaar bij ons weg. Toch was de rechter van mening dat we onze zoon veel vaker moesten zien zodat er uiteindelijk gewerkt kon worden aan "logeren" etc.

NOOIT heeft BJZ hier wat mee gedaan want zoals ik al zei: nog altijd zien we onze man 1x in de maand 1 uurtje!

Goed, de rechtzaak was voorbij, daar waar ik al zo bang voor was was gebeurd en ja... BJZ had gewonnen... er was weer een gezin naar de klote! 

Ik ging echt door een hell en vind het vreselijk wat ik mijn partner heb aangedaan! We hadden nog 1 gesprek bij "gezinshulp" en deze waren zo ontdaan! Het doek was gevallen... Ik begon te huilen en liep weg, de dame van gezinshulp kwam achter me aan en gaf me een kleine duw.. ik bewoog niet ik was geblokkeerd! Ze zei dat ze dit duwtje gaf om aan te geven HOE geblokkeerd ik al die tijd was... ik was al die tijd (2 jaar) een pitbull, ik moest en zou me kind terug krijgen! ik ging door een hell want ik zou er ALLES en daarmee bedoelde ik ook ALLES (tot in het slechte toe) over hebben om mijn zoon bij me te hebben! Toen het doek eenmaal viel was dat zo lastig! Gezinshulp wist niets te doen maar bleven achter ons staan dat we nooit maar dan ook NOOIT een eerlijke kans hebben gehad! Mijn hell veranderde na 2 jaar, ik zag ook in dat mijn zoon het heel goed had bij de mannen, ik heb ook niets slechts over deze mannen te zeggen! Ik snap en zag ook wel dat mijn zoon daar zijn draai had, zijn vriendjes etc etc. Maar mijn woede naar AMK/BJZ/RVDK bleef... 

Nov 2013... Doordat we door een hell zijn gegaan dit jaar... hebben we wel een schuld opgebouwd... Na onze breuk werd mijn partner ziek, er was al bekend en het staat zelfs op papier dat mijn partner regelmatig werk moet hebben, denk aan een baan van maandag tot vrijdag van 9 tot 5. REGELMAAT! RITME! maar omdat hij sinds 2012 eindelijk een vaste baan had wouden we die zo goed mogelijk volbrengen. Ook al was dat ploegen! Na onze breuk werd mijn partner zo ziek dat hij niet meer kon werken door de ritalin ging hij over zijn grenzen heen! Hij maakte al veel uren, zijn baas was vol lof over hem ook omdat hij nooit eens nee zij! Soms nam hij zelfs een shift over van een collega! en dat met mijn partners add/licht autistisch dat kan gewoon niet goed gaan! Nov 2013, mijn patner mocht niet meer werken van de huisarts, zijn immunsysteem was in de war, na de klote om het zo even te noemen doordat hij over zijn grenzen ging, hij belande zelfs aan de prednison voor een infectie?bacterie? aan zijn oog waardoor hij als hij zo door ging blind kon raken! (en hij heeft al -3,50!)

Met andere woorden: Partner werd ontslagen, kreeg prednison en we verloren ons stulpje.
Ja we werden dakloos. Het klinkt als een smoes en iedereen die deze situatie kent zegt het... Je maakt je post niet meer open.. Je weet wat erin staat en je weet dat je er niet aan kan voldoen. Je sluit echt je ogen en oren en de stap om regelingen te treffen... de schaamte en alles... dit is ook de reden dat ik programmas als "dubbetje op zijn kant" niet kijk.. deze mensen (veel) doen hetzelfde, schaamte geen post meer open maakt omdat je het toch al weer...)

Goed we bleven samen want niets kan ons nog uit elkaar halen, we hadden iets gespaard en hiermee konden we sowieso de eerste maanden doorkomen. (nu denk je vast gespaard?! kon je niets afbetalen?) nee, schulden lopen enorm snel op! Daarbij was dit van een spaarrekening die we hadden geopend voor het trouwen en waarna we bleven sparen voor het geval dat). We zochten en uiteindelijk na in totaal 7 weken "dakloos" te zijn geweest konden we op 1 jan 2014 ons nieuwe huisje in!

Blij waren we! Want.. Dec 2013 kregen we nog een schok te verwerken! Ik bleek zwanger! Zoals ik al schreef ben ik anti-abortus... Ja op dat moment ging het wel heel even door me heen, en zeker mijn partner vond dat het beste idee... We zaten tenslotte in een situatie die echt niet erbij past en ja alles met onze zoon....

Ik heb nagedacht, geschreeuwd, gehuild en met moed de stap genomen om de arts te bellen voor een echo...

Omdat ik hiervoor 2x een MK heb gehad waarvan 1 MK niet goed verliep, de zwangerschap van onze zoon ook niet goed verliep en ik dus onder het ziekenhuis val MOEST ik wel van mezelf direct actie ondernemen, een VK laat je vaak wachten tot een week of 10... 

Gelukkig kon ik vrij snel terrecht voor een echo, ik wou weten hoe het ervoor stond! Er was vrij weinig te zien... MAAR we zagen duidelijk een hartje kloppen! Tranen over mijn wangen! Mijn besluit stond vast: Ik wil niet nog een kind verliezen, zeker niet als ik mijzelf daarvoor het hele leven schuldig moet voelen, wat het geval zou zijn als ik abortus had gedaan. Ik kon dat niet... ook omdat ik mijn zoon recht ik de ogen aan wil kijken... en het voelde alsof ik mijn zoon niet meer zou willen als ik abortus deed.... Hoe kon ik een nieuw leven weg laten halen? Dit kindje is net zoveel van mij, van ons als onze zoon! Hoe kan ik mijn zoon nog onder ogen komen wetend dat ik een kindje, dat hetzelfde DNA als hem draagt en misschien wel dezelfde looks..... hoe kan ik hem nog aankijken? Mijn partner snapte dit en ergens was hij ook erg blij dat mooie knipper lichtje te zien! Ik besloot deze zwangerschap niet als negatief te zien maar juist positief! Misschien is deze zwangerschap en dan het vinden van een nieuwe plek wel juist het begin! Natuurlijk kregen we flinke negatieve reacties maar dat namen we maar voor lief. Samen dat was het belangrijkste!

Gelukkig verliep de zwangerschap een heel stuk beter dan met onze zoon en wat het nog mooier maakte: EEN MEISJE! God was was ik blij! Ik had het altijd al gevoeld (zowel met onze zoon als dochter) weer had me gevoel het goed! Daarbij waren mijn ouders al opa en oma van 5 jongens... hoe geweldig dat er nu een meid bij kwam! Echt het geluk leek aan onze kant!!

Natuurlijk moest BJZ worden ingelicht en ja.. de heren van het pleeggezin. Nooit zal ik vergeten hoe de heren reageerde!

Het was die avond kerst avond.. die middag zagen we onze man en heb ik 1 van de heren apart genomen... Zijn reactie was zo lief! Met tranen in zijn ogen zei hij dat ze pas geleden nog de vraag hadden gekregen of ze nog een kindje wouden opnemen... Hun besluit was nee tenzij het een broertje of zusje van onze zoon is! Ze waren blij voor ons, voor onze "gezamelijk" mannetje en ze hoopte het beste en zouden zo goed als kan ons mannetje erop voorbereiden!

Goed ik groeide echt heel snel, dit was met onze zoon ook al zo! Altijd dachten ze dat ik verder zwanger was of een tweeling! Ons mannetje had dus al snel door: Mama is niet meer zo leuk want mama is niet meer zo speels haha! 
Hij was tot iets daarvoor best een mamas kindje, 1 van zijn eerste woorden waren ook mama en ik weet nog goed dat nog voordat hij echt kon lopen hij alleen zijn koekje met mij of de hond wou delen! 

Maar nu werd hij ouder en was papa veel leuker! Die mocht ook in een auto rijden en hield van jongens dingen! Papa was snel en wel sterk genoeg haha.

Wel werd hij steeds leuker tegen mijn buik. Hij begon het beter te begrijpen maar vond mijn buik nog wel eng want het bewoog... Mijn buik was heel leuk en lief zolang het maar niet bewoog! 

Ondertussen namen we weer contact op met gezinshulp en deze waren zo blij voor ons! Nu kon BJZ vrij weinig doen WANT ons kindje stond nog niet onder wat dan ook! BJZ liet wel weer RVDK komen om te kijken of ons meisje wel bij ons moest komen wonen... Natuurlijk kwam daar uit dat RVDK vond dat ons meisje maar naar het pleeggezin moest! Maar ondertussen waren er al plannen! We moesten voor 6 tot 8 weken een plan met ons netwerk maken voor de nachten. Dit omdat in het gezinshuis snachts niemand is behalve de gezinnen. Ze vonden dus omdat ze eigenlijk vonden dat ons meisje na de geboorte maar naar het pleeggezin moest.... dat we dan in ieder geval 6 tot 8 weken in het gezinshuis wel iemand snachts bij ons hadden als "bewaker". Ons netwerk heeft samen met ons dit plan gemaakt en we slaagde er in! Heel veel respect want deze mensen moesten daarom ook hun werk soms even stil leggen!

Ook had ik en heb ik nog steeds contact met mijn verloskundige!! Ik had met ons meisje zowel een VK als een gyn in het ziekenhuis. Ik moest van BJZ en al die leuke instanties urine afgeven... Ja een drugstest! Terwijl ik NOOIT drugs heb gebruikt!

VK en gyn waren hier best wel boos over en vonden het totale onzin! Maar ik zei maakt niet uit, ik heb niks te verbergen en ja hoor de uitslag was zoals verwacht: Mijn urine was schoon en niks nada noppes van drugs of andere troep!

Ons meisje werd geboren (hierover maak ik een andere blog) en mocht het ziekenhuis niet uit, dit omdat ze ons dus niet als gezin samen wouden laten gaan. De VK en mijn gyn heeft dus geregeld dat ik bijna 2 weken lang samen met ons meisje in het ziekenhuis mocht verblijven tot we naar het gezinshuis zouden gaan! Dit was zo geweldig! Ik was zo bang dat ik ons meisje achter moest laten! Tijdens de bijna 2 weken in het ziekenhuis heb ik alleen maar lieve en positieve dingen gehoord! Ons meisje had niet zn goede start (dit beschrijf ik in een andere blog) elke avond was ze daarom even weg vanwege AB (antibiotica). De laaste paar nachten voor we naar het gezinshuis zouden gaan, wat dus zou betekenen dat we geen hulp meer zouden hebben als het gaat om de verzorging etc die normaal kraamhulp zou doen wouden ze mij nog wat rust gunnen!

De laatste paar nachten (2/3) hebben ze ons meisje van me kamer gehaald zodat ik echt door kon slapen. Ik vond het vreselijk! Maar ook vreselijk lief van de zusters! Ik ging met goede moed en ook mijn partner op weg naar het gezinshuis!

Daar aangekomen was ons gehele netwerk er ook voor het gesprek dat zou volgen. Eerst alles een beetje uitgepakt en iedereen moest natuurlijk even kroelen met de kleine meid en ouders die ik nog kende van de test weken (voor je als gezin mag komen heb je 2 weken een test om te kijken hoe je als persoon / stel bent) die we hadden gehad, natuurlijk allemaal blij en de felicitaties van de gezinnen daar en het personeel wat we al kende vlogen ons om de oren!

Goed het gesprek verliep goed! De voogd was hier trouwens ook bij! We kregen de regels en alles te horen en we lieten zien we welke nacht als "oppas" zou dienen, ook vertelde we allemaal dat het fijn zou zijn als er een soort begeleid wonen voor ons kon komen voor na dit traject in het gezinshuis. Dit zodat er altijd hulp bij de hand was en op deze manier zouden wij de beste kans hebben ons meisje bij ons te mogen houden! Goed de verdere tijd ging goed! Natuurlijk soms lastig aangezien er meerdere gezinnen zaten en zo ook verschillende kinderen van verschillende leeftijd. Elke ouder had zijn eigen verhaal en elke dag zn 2x per dag hadden we dan ook ouder gesprekken (los daarvan ook altijd activiteiden etc). 

Ons meisje deed het super goed! Ondanks haar moeilijke start was ze perfect en ik was dolblij dat ze niet zoals haar broer alles eruit gooide! Ze hield gelukkig alles binnen! Ik was trots en we zagen het allemaal positief voor ons! Het was zelfs zo... 1x in de week was er een gesprek waar dan het personeel bij zat, de (kinder) spygiater en nog wat andere behandelaars. Na 1,5 week was de nachtbewaking er gewoon al af! Ze moesten het eerst aanzien om BJZ en alles tevreden te houden maar na 1,5 week zo snel als kon kwam daar het besluit dat ons netwerk weer gewoon hun leven kon volgen en het niet meer nodig was!! Zo blij allemaal dit betekende namelijk dat het beter ging dan dat BJZ en de raad ooit had gedacht!

Na 6 weken kregen we een evaluatie gesprek waar ons hele netwerk bij zat en ook zo BJZ/voogd! In dit gesprek vertelde de voogd ons dat ze ons meisje alleen met ons mee liet gaan als we 100% scoorde, het maakte niet uit of ik 90% deed en mijn partner 10 of omgekeerd... als het maar in totaal 100% was! Wauw wat waren we dan op de goede weg! Me miste namelijk nog maar 30% en dat zat hem in het kibbelen tussen mij en mijn partner, dit kibbelen is ontstaan nadat we ons zoontje kwijt raakte. We hebben hier hard aan gewerkt en hebben dan ook verder nooit iets negatiefs gehoord! Tijdens het gesprek kwamen er ook tranen van het netwerk, het ging zo goed, zouden ze ons meisje bij ons laten? De voogd kwam hierdoor met een prachtig antwoord! Ze had een woning gevonden waarbij er dan 2x per dag hulp kwam, ze vroeg de gezinshulp-mensen nog of dat wel genoeg was.... waarop ze zeiden dat dat zeker genoeg was aangezien ze daar soms wel eens een hele dag geen tijd hadden!

Het enigste wat hiervoor nodig was was een butgets coach/butgets beheerder en deze nam direct mijn schoonmoeder op zich. De voogd was er zelfs bij dat dit geregeld was! Iedereen was zo dolblij! Ons meisje zou bij ons blijven! Helaas werd na 2 weken dit een hell... We hebben de voogd gebeld om te vragen hoe het ervoor stond en kregen te horen dat ze het te druk had gehad en dat het huisje alweer vergeven was! Ze wist verder zo 123 geen andere oplossing dus we mochten zelf aan de bak!

Hierdoor stagneerde het. Mijn partner was continu dag en nacht bezig met van alles afbellen... afmailen... wat dan ook om te zorgen dat we een plek hadden! We hadden ondertussen namelijk het huis waar we toen woonde opgegeven! Dit betekende dus: Als wij niks vonden waren we dakloos en zou ons meisje dus NIET bij ons blijven! ook al vonden wij een woning BJZ ging NIET akkoord want het moest volgens hun persee in een begeleide woonvorm! 

Zelfs familie reed heel NL door om te kijken of we ergens voor in aanmerking kwamen maar nee... Het 1 waren we "te goed voor" het ander deed geen gezinnen... weer een ander kon wel iets met mijn problemen (lees fobie) maar weer niets met mijn partner en zo kwam de dag dat de voogd ons opbelde dat over 2 dagen ons meisje bij ons weg weggehaald!

GELUKKIG heeft de gezinshulp het zo kunnen regelen dat wij ons meisje zelf naar de mannen mochten brengen! Dit was fijner voor ons allemaal. De dag van het afscheid hebben de mensen van daar nog fotos van ons 3 gemaakt... iedereen ook alle ouders namen afscheid, ik kreeg zelf super mooie "cadeautjes" als herinnering en allemaal - medewerkers en ouders zaten met tranen in onze ogen. Daar zaten we dan... Geen woning... weer een kindje niet bij ons! 

Iedereen was van slag en vooral ook boos: HOE kunnen ze zo iets onmenselijks doen!?
Ondertussen liepen we weer tegen een muur aan als het gaat om werk/uitkering van mijn partner en konden wij niet doorgaan voor een schuldhulp traject want daarvoor moest mijn partner ook een inkomen hebben! Dit alles werkt dus in het voordeel van jeugdzorg!

We zijn nu net iets meer dan 1 jaar verder, een hele boel rechtzaken verder en dit keer heb ik WEL een advocaat in de hand!

Jeugdzorg heeft bij de laaste rechtzaak dan ook flink op de kop gehad... waardoor we ons meisje nu 2x in de maand zien!

Jeugdzorg heeft nog steeds NIKS gedaan om terug plaatsing mogelijk te maken! Het geval toen heeft blijkbaar geen plaatst meer vrij gekregen en verder komen we nergens voor in aanmerking! Er staat een complete babykamer bij mijn ouders thuis, want daar verbleven we om te weekend tijdens het gezinshuis aangezien deze om het weekend een weekend gesloten was. 

Er is genoeg ambulante hulp om aan te vragen maar nee BJZ wil hiermee NIET akkoord gaan, het moet en zou in een begeleidende woonvorm moeten! Zelfs toen we zeiden zoek dan naar in ieder geval iets voor moeder en kind... zodat ons meisje in ieder geval bij 1 van ons is... konden ze ook niks op vinden... JA er is iets voor moeder en kind MAAR dan zou ik ons meisje thuis moeten hebben wil ik daar heen kunnen! Jeugdzorg steld dus eisen waaraan we niet kunnen voldoen omdat zoiets gewoon NIET bestaat! Nu hebben we gisteren een gesprek gehad met de RVDK omdat jeugdzorg vind dat ons meisje (Hetzelfde gedoe als met onze zoon) te gehecht/gewend etc is en dat ze maar in het pleeggezin moet blijven en ik dus niet meer het gezag moet hebben! Natuurlijk hebben we geen vertrouwen in RVDK en het zou ons dan ook niets verbazen als RVDK vind dat BJZ gelijk heeft... Maar wij zullen blijven vechten! Dit keer wel een advocaat in de handen en helaas niet met onze zoon. Maar we zien nu daardoor wel hoe slecht BJZ en dit soort instanties bezig zijn! Sinds ik me wat meer verdiep in dit soort dingen.zaken ben ik achter zoveel dingen gekomen. Ik weet zelfs van mijn advocaat dat er mensen zijn die hun huis hebben verbouwd met het geld dat ze krijgen voor pleeggezin! Je zult het niet geloven maar een pleeggezin krijgt MEER geld voor een kind dan dat de ouders krijgen als het kind thuis zou wonen!

Ja het is te gek voor worden hoe het hier in Nederland gaat! Al deze rechtzaken zijn achter gesloten deuren en dus is het ouders VS instanties! NIemand kunnen wij meenemen zoals dat wel in bijv belgie kan!

Goed, we blijven vechten, en ook al mogen onze schatten niet meer thuis komen... Ik blijf vechten totdat we er bij neervallen!

Nogmaals, sorry voor de typ fouten!

6 jaar geleden

После смерти фотографа был издан альбом его работ под названием Пятьдесят лиц Жюльет , полностью посвященный Браунер и раскрывающий разные грани ее таланта и души и истинную глубокую любовь мастера. А с мажористым мудачьём разговор должен быть коротким - лишение прав,и даже - срок, а не мзда. Когда малыш появляется на свет, его родители сталкиваются с многочисленными вопросами юридического характера. 144-ФЗ Об оперативно-розыскной деятельности , является видом деятельности, осуществляемой гласно и негласно оперативными подразделениями уполномоченных законом государственных органов посредством проведения оперативно-розыскных мероприятий опрос граждан, наблюдение, обследование помещений и зданий, контроль почтовых отправлений, прослушивание телефонных переговоров, и др. Как Оформить Расторжение Брака В Лнр

7 jaar geleden

ik ben zelf ook een moeder die haar kinderen niet meer bij zich heeft wonen jeugdzorg en william schrikker groep hebben mij de kinderen afgenomen hun doen de kinderen wel bij de ouders weg hallen maar ze kijken niet of de kinderen op een goed plak geplaats worden nee dat doet williamschrikker groep en jeugdzorg niet wandt mijn dochter die in 2012 juni was mijn dochter 13 jaar woonden toen in een leefgroep werdt door een medebewonner sekueel misbruik en ook werdt mijn dochter tegen haar wil moest ze de prikpil bij de huis arts in belfeld gaan hallen huis arts wist dat mijn dochter de prikpil niet wou en nog werdt de prikpil gezet en daelzicht zei tegen de telegraaf dat daelzicht niet 24 uur op de kinderen kunnen letten daar na werdt mijn dochter naar een crissis op vang geplaats T Raayke Tienray daar werdt mijn dochter door de beleiding mishandeld daarna werdt mijn dochter in een andere instelling geplaats OpDeBies Landgraaf daar werdt mijn dochter ook door de beleiding mishandeld ik als moeder snap niet hoe hun wsg bjz en alle instellingen en ook leefgroep zo met onze kinderen om gaat niemand doet er iets aan het gaat gewoon door

8 jaar geleden

wat verschrikkelijk heftig allemaal zeg... En je kindjes maar 1 of 2 keer in de maand zien... Ik word gewoon verschrikkelijk verdrietig van die gedachtes. Je kun je niet via de achterdeur je kindjes vaker bezoeken? Meid blijf vechten voor je kids en blijf werken aan jezelf! Jij, je partner, en je kinderen verdienen veel beter dan al die stomme instanties....

8 jaar geleden

Wat een ontzettend verdrietig verhaal! Ik hoop echt dat als goed komt voor jullie. En jullie als gezin en nieuwe start kunnen krijgen!