Mijn vader overleed toen ik hoogzwanger was

2014.

Mijn vader had een ziektebeeld waar hij niet oud mee zou worden. Zijn benen waren geamputeerd, zijn aorta stond op klappen en daarbij had hij een melanoom.  Kanker dus.

Desondanks was onze band rot. Alcohol was zijn beste vriend en mijn ergste vijand.

Ons contact wisselde af in periodes van wel en niet.

Toen ik op een dag werd gebeld dat hij nog maar 3 maanden te leven had, besloot ik na alle keren dat ik mijn hart opnieuw voor hem had opengesteld dit opnieuw te doen. Het is en blijft mijn vader. Ondanks dat ik ontzettend bang was weer teleurgesteld te worden of mijn vertrouwen opnieuw beschadigd zou raken vond ik dat ik hem moest helpen en bij staan in zijn laatste maanden.

Mijn broer en schoonzus kwamen over uit Ierland waar hun wonen.

Het ziekenhuis vertelde ons hun bevindingen en de keuze was of in het ziekenhuis blijven of thuis afwachten tot het zover was. Ik en mijn broer hebben mijn vader apart genomen en hem verteld wat de diagnose was. Hij wilde naar huis.

We hebben veel geregeld in de dagen dat zij er waren. Thuiszorg, overzichten van medicatie, financiën maar ook zijn wensen bespraken wij met hem.

Mijn broer en schoonzus zouden op 7 juli trouwen en hadden net een positieve zwangerschapstest na heel lang proberen. Ik had als verassing in deze hectische tijd een vroege echo voor hun geboekt. Ik ging samen met hun naar die afspraak. Vol verwachting keken we naar het schermpje, gel werd op haar buik aangebracht en we bleven kijken. We waren zo toe aan iets positiefs maar nee een miskraam... Hun wereld stortte in.

Maar we moesten door. Zij gingen terug naar Ierland om hun bruiloft verder te regelen.

We zorgden dat alles goed geregeld was en onze oudste broer bleef bij onze vader.

Ik vloog met mijn man en onze oudste naar Ierland toen ik 32/33 weken zwanger was. Hun trouwerij was prachtig.

Zijn laatste maanden waren pittig. Hij had onwijs veel pijn maar was ook zo eigenwijs als dikke stront.

Het feit dat hij al zijn medicatie ' s ochtends met bacardi cola in nam boeide ons niet meer. Hij en mijn oudste broer hadden beiden een te grote liefde voor alcohol.  Dit zorgde soms voor pittige momenten. Momenten waar ik niet op zat te wachten.  Ik had zo mijn best gedaan mijzelf de afgelopen jaren te beschermen en nu zat ik er weer midden in. Plus daarnaast nog eens hoogzwanger. Ondanks dit was het ook heel gek dat we opeens wel weer allemaal samen waren en er soms ook echt momenten waren waarop we met elkaar konden lachen.

Hij ging achteruit, hij sliep veel, had onwijze pijn en ook de zusters die er thuis 's nachts bij waren gaven aan dat het einde nu toch echt in zicht was. Mijn broer en schoonzus uit Ierland kwamen weer naar Nederland.

Hij gaf aan niet meer te kunnen, dus ik belde de huisarts en zei dat het tijd was.

De arts kwam avonds en we namen afscheid van hem. Hij werd in slaap gebracht en het was nu wachten tot zijn hart zou stoppen.

Ik had bekkeninstabiliteit en liep tegen het einde van mijn zwangerschap en na alle stress was mijn lichaam gewoon op. Toch besloot ik bij hem te blijven, 3 nachten heb ik op de bank naast hem gelegen.

Ik telde de pauzes tussen zijn ademhaling en elke keer dacht ik het is zover. Ik heb naar hem liggen kijken en kon niet begrijpen dat leven en dood nu zo dicht bij elkaar lagen.

Soms viel ik even in slaap en als ik dan wakker schrok, lag ik muisstil in het donker te luisteren of ik hem nog hoorde ademen.

Tijdens deze dagen werd er elke keer meer medicatie toegediend samen met de de verpleger heb ik hem verzorgd en gewassen.

28juli ik weet het nog zo goed.

Mijn broer en schoonzus zaten tegen elkaar aan, volgens mij een spelletje te doen op hun telefoon, mijn oudste broer lag op de grond op een matras tv te kijken en ik kreeg harde buiken. Die had ik weinig dus ik besloot om heel snel even te gaan douchen. Zover dat snel kon met mijn bekken. Ik wilde niet van mijn vader zijn zijde wijken, maar ik had ook verantwoording voor dat kleine mini mensje in mijn buik.

Onder de douche gingen de harde buiken weg en ik droogde mij af.

Ik had mijn ondergoed aan en ik hoorde geklop. Mijn broer uit Ierland:

Joon?!

Ja?

Joon het is gebeurd.

Papa is dood.

Ik werd op dat moment zo onwijs boos. Boos??! Ja boos! Waarom had hij niet gewacht? Al die uren zat ik naast hem te wachten zodat hij kon gaan. Waarom??

Ik had het idee dat ik erbij moest zijn geweest zodat ik mijn taak goed zou hebben volbracht. Maar nu was had ik dat niet.

Mijn broer uit Ierland pakte me vast en probeerde mij te kalmeren. Ik stormde de woonkamer in en het was waar. Hij was dood.

Verdriet woede en ongeloof. 

We belden de arts, erna kwam de uitvaartondernemer en samen met de zuster heb ik hem verzorgd en gezorgd dat hij er mooi bij lag. Mijn broer uit Ierland regelde veel en onze oudste broer deed op zijn manier ook zijn best.

Mijn lichaam voelde alsof het elk moment kon breken. Mijn hart was niet te lijmen en mijn emoties waren toren hoog.

Maar sarcasme raakte de top weer aan en ook mijn eeuwige afweer mechanisme kwam naar boven; grapjes maken.

We hebben zijn uitvaart waardig verzorgd. Met 36 weken zwangerschap stond ik te spreken op mijn vader zijn uitvaart. Mijn broer en schoonzus moesten weer terug naar Ierland en ik, ik beviel 2 weken na de uitvaart op 17 augustus 2014 van een prachtige dochter.

..............

Niet wetende dat precies 1.5 jaar later wij op de uitvaart van onze oudste broer zouden staan.

https://www.mamaplaats.nl/blog/mama/dit-is-mijn-schuld

https://www.mamaplaats.nl/blog/mama/deel-2-dit-is-mijn-schuld