Mijn stomme hormonen

Het is nu bijna 15 maanden geleden dat mijn man en ik om 6.30 richting het ziekenhuis gingen om mij in te laten leiden. En het was voor mij al heel snel duidelijk; 'dit nooit meer!' Dat heb ik ongeveer 5 maanden geroepen. Nou zullen de prenatale en postnatale depressies daar ook wel invloed op hebben gehad, maar voor mij was het uitgesloten dat ons prinsesje een broertje of zusje zou krijgen. Na ongeveer 5 maanden veranderde het een beetje naar 'nou ja, misschien ooit, maar dan moeten er minstens 10 jaar voorbij zijn'. Inmiddels is dat kleine prinsesje van toen geen baby'tje meer. Ze ligt niet meer lekker bij me op schoot haar flesje te drinken en valt ook niet meer tegen me aan in slaap. Ze is een stoere rondstappende dreumes die begint te gillen als de speeltuin in zicht komt. Ze eet nu zelf haar broodje met een vork en zou het liefst ook zelf haar luier wel om doen. En dan realiseer ik me opeens geschokt dat ik ervan baal dat ik elke avond die pil in moet nemen. En dat ik begin te huilen als ik ongesteld moet worden! Ik mis het, dat kleine hummeltje, dat schrille huiltje, zelfs de gele poepluiertjes (want wat er nu uitkomt!). Maar financieel kan het niet, we moeten binnenkort weer verhuizen en het zou mijn man kunnen belemmeren in zijn studie, we hebben er ook geen ruimte voor. En zo bedenk ik weer een heel rijtje met redenen (of excuses) om er maar niet aan te beginnen. Terwijl ik stiekem op marktplaats naar kinderwagens zit te kijken. Stomme hormonen, stom lichaam. Ik neem nog een stukje troostchocola, het is weer die tijd van de maand..