Mijn schoonmoeder heel erg ziek.

We weten nu al sinds vorig jaar februari dat mijn schoonmoeder heel erg ziek is en niet meer beter zal worden. Toen is er geconstateerd dat ze alvleesklierkanker heeft en dat de dokters haar niet meer konden helpen. Er werd gezegd dat ze nog maar 3 maanden te leven zou hebben, ze konden haar niet meer helpen in verband met de uitzaaiingen. Zelf wilde ze ook geen chemo of wat dan ook, maar hoe vertel je dat je kinderen van toen 5 en 3 jaar. Diezelfde avond uit het ziekenhuis vandaag, hebben we ze het gelijk vertelt. Heel emotioneel, maar het moest gebeuren, we wisten toen nog niet hoelang ze er nog zou zijn. Onze dochter snapte toen nog niet echt wat het inhield, maar onze zoon daar in tegen wel. Hij was heel erg verdrietig.

De eerste 3 maanden was mijn schoonmoeder zelf ook helemaal er opgesteld dat ze dood zou gaan en heeft samen met ons van alles geregeld wat ze maar wilde. Alles stond vast. Toen bleek dat ze na die 3 maanden er nog was en zelf haar energie een beetje terug kreeg om nog van alles te ondernemen, heeft ze het er ook echt van genomen. Ze is allerlei dingen gaan doen en gaan genieten van alles wat ze maar kon, natuurlijk merkte je wel dat niet alles meer ging zoals voorheen, maar ze genoot met volle teugen.

We zijn inmiddels al ruim anderhalf jaar verder en tot een maand of 5 geleden ging het ook nog allemaal. Maar vanaf toen ging het heel snel....

We hebben haar grootste wens uit kunnen laten komen (heel dichtbij een olifant en zelfs aanraken), ze heeft met volle teugen kunnen genieten, maar toen was al duidelijk dat ze het zonder de steun van de "wensenrijders" niet had gered. Ze is nog heerlijk een week naar Spanje geweest en zo ging het door met dingen die ze nu nog kon doen, maar ook niet later hadden moeten gebeuren....

Fijn dat we met z´n allen nog die mooie herinneringen hebben, vooral voor mijn vriend en de kinderen.