Mijn rugzak gaat aan de kapstok.

Mijn rugzak hangt aan de kapstok

Bijna een jaar geleden, kreeg ik mijn grootste geschenk op mijn borst gelegd. Mijn grootste trots, mijn mooie mannetje, wat een pracht is hij zeg en wat ben ik dankbaar om zijn mama te zijn. Het jaar is, achteraf, voorbij gevlogen. Het was met overtuiging het moeilijkste jaar uit mijn leven, een jaar waarvan ik niet gedacht had er ooit nog bovenop te komen, maar het begint allemaal op zijn plek te vallen. Mijn gevoel stond uit, het werd overgeschaduwd door angst, angst om mijn kleine mannetje teleur te stellen. Angst om mijn kind niet het gevoel te kunnen geven dat hij belangrijk is. Nu een jaar later, weet ik en voel ik dat ik het goed doe en dat ik hem een compleet andere jeugd kan geven dan die van mezelf.

Heb ik dan zo’n rot jeugd gehad? Ja. Er zullen mensen zijn die nu denken, nou je kunt ook overdrijven, zo erg was het nou toch ook weer niet. Ja, dat was het wel, voor mij wel. Zonder met vingers te wijzen of boos te zijn op wie dan ook, heb ik het niet makkelijk gehad. Mijn rugzak zit behoorlijk vol en alles wat je als kind niet zou moeten meemaken, heb ik bijna wel meegemaakt. En nee, ik vind mezelf niet zielig en ik hoef ook geen medelijden want het is verleden en het is klaar.

Afgelopen jaar ben ik stap voor stap alle situaties doorgegaan, met afwisseling van de bevalling van mijn eigen kind erbij. Beelden van vroeger kwamen boven, gevoelens van vroeger waren er weer en iedere keer als ik mijn eigen kind hoorde huilen, hoorde ik mezelf. Ik was bang, bang dat ik Logan niet kon bieden wat hij nodig heeft. Onvoorwaardelijke liefde, vertrouwen, steun en veiligheid. Hoe geef ik dat aan mijn kind? Hoe doe ik dat? Hoe ben ik een goede mama?

Ten eerste ben ik tijdens mijn bevalling niet serieus genomen en was ik bijna mijn mannetje kwijt geweest. Deze angst was zo aanwezig dat de bevalling voor mij vrij traumatisch is geweest. Mijn lichaam schreeuwde dat ik hem kwijt zou raken en er werd niet naar me geluistert. Door die situatie is er oud zeer omhoog gekomen, waarvan ik dacht dat het al veilig aan de kapstok hing. Ik ging in de aanval, weken, maanden lang. Vechten voor mijn kind want hij had maanden pijn. Hij huilde, krijste het uit, er was iets maar niemand nam me serieus, behalve mijn man. Na maandenlang vechten, hebben we gelijk gekregen en hebben we ons mannetje eindelijk van zijn maagzuur en allergische reactie af kunnen helpen. Eindelijk werd er geluisterd. Ik heb mezelf namelijk altijd gezworen dat ik er altijd voor mijn kind zal zijn. Dat ik hem serieus zou nemen en voor hem door het vuur zou gaan, en dat is wat ik gedaan heb, meteen vanaf de eerste dag. En nu, na maandenlang therapie en gesprekken ben ik erachter waarom. Ik wil met heel mijn hart voorkomen dat mijn mannetje zich ooit gaat voelen zoals ik mij heb gevoelt. Ik vocht voor hem, en voor de kleine ik.

Het was een mengelmoes van jeugdherinneringen en flashbacks naar de bevalling en het 24/7 samen zijn met Logan. Hoe combineer je dat? Door er doorheen te gaan. Door te ervaren dat ik niet perfect hoef te zijn, maar dat ik wel goed genoeg ben. Dat ik een goede band heb met mijn mannetje en dat hij zich veilig bij mij voelt. Door te ervaren dat ik niet hoef te schreeuwen voor hem, dat er van hem gehouden moet worden en dat hij gezien moet worden. Het was een schreeuw voor mijn eigen kleine Susan. Het kleine meisje dat bang was, het kleine meisje dat zich alleen voelde en niet veilig. Het meisje naar wie niet geluisterd werd, die niet serieus genomen werd en die gebruikt en misbruikt werd door teveel mensen. En zich vooral in de steek gelaten voelde en schreeuwde om liefde.
Deze gevoelens kwamen afgelopen jaar terug naar boven, samen met mijn lieve kleine mannetje.

En nu? Het was zwaar. Ik heb mezelf leren kennen op manieren waarvan ik niet wist dat ik het in me had. Dit heb ik vooral te danken aan mijn man. Hij bleef me vertellen wat ik waard was, hij bleef me laten inzien dat ik het goed deed met Logan, hij bleef me vertellen dat wat ik heb meegemaakt dat dit niet aan mij lag en hij bleef me zijn liefde laten voelen, hij is geen meter van mijn zijde geweken, hij heeft me er letterlijk en figuurlijk doorheen getrokken.
En ook heb ik veel aan mezelf te danken, ik moet toegeven dat ik nu pas door heb waar ik doorheen ben gegaan. En ook dat ik al die tijd hartstikke veel van mijn kind hield maar dat ik teveel met mezelf in de knoop zat om dit te voelen.

Een tijdje terug heb ik besloten van de medicatie af te willen. Ik wil niet afhankelijk zijn van medicatie die zou moeten dienen als iets waarvan ik me beter zou moeten voelen. Inmiddels zit ik op de helft van de dosering waar ik mee begonnen ben. Dit wordt per maand afgebouwd en als het aan mij ligt ben ik er over een maand, of misschien twee, helemaal vanaf. Mijn lichaam en geest wordt weer van mij, het wordt niet meer geregeld door een pilletje. Mijn gevoel is weer terug en ik ben minder bang, dan met de medicatie waardoor ik juist minder bang zou moeten zijn. Op de foto’s van de afgelopen maanden zie ik leegte in mijn eigen ogen. Ik lach maar mijn ogen zijn leeg, ze stralen niet. Dit heb ik ook gezegd tegen mijn man, er is iets met mijn hoofd, het is anders, mijn ogen hangen en ik ben mezelf niet meer. En nu, nu ik kijk naar de foto’s van afgelopen tijd, nu zie ik een mama die straalt, ik zie weer ogen die twinkelen, ik zie geluk. Alles behalve leegte. De medicatie was domweg niet goed voor mij, het maakte alles alleen maar erger.

Daarnaast ben ik weer begonnen met mijn studie waarvoor ik inmiddels 3 opdrachten heb ingeleverd, een praktijkdag heb afgerond en een tentamen behaald heb. Mijn motivatie is er weer, het geeft me kracht en het maakt me trots. Ik doe weer iets voor mezelf, ik studeer dat wat ik interessant vind en ik kan dit combineren met mijn gezin. Ik kan de moeder zijn die ik wil zijn. Mijn mannetje gaat naar een goede opvang, hij komt thuis in een schoon en opgeruimd huis en bij twee ouders die onwijs gelukkig zijn met elkaar en onwijs gelukkig zijn met hem. Ik kan de mama zijn die ik wil zijn door de kamer binnenkort om te gooien. Verschillende hoekjes maken voor de juiste prikkeling voor zijn ontwikkeling. Een hoekje om tot rust te komen en te lezen, een hoekje om te spelen en een hoekje om te knutselen en creatief te zijn. En nee, ik zeg niet dat als je dit niet hebt dat je dan geen goede mama bent. Het geeft mij alleen een trots gevoel omdat ik dit soort dingen belangrijk vind. Een veilige en leerzame omgeving voor mijn kind. Ik kan laten zien wie ik ben als mens en als moeder en niet te vergeten, wie ik ben als vrouw voor mijn man. Ik ben weer in staat om mezelf te verzorgen. Ik eet en drink gezond, ik beweeg iedere dag en ben hard bezig om lichamelijk ook weer in een vorm te komen waar ik tevreden mee kan zijn. (vierkant ofzo ;) )

Al met al, is het helemaal goedgekomen. Ik studeer, ik ben een goed genoeg mama en goed genoeg vrouw. Er komt geen medicatie of hormoon meer in mijn lichaam en ik eet en drink gezond.
Is het nu allemaal opgelost? Neehoor, ik zit nog steeds met genoeg dingen en ik kom ook absoluut mijn kleine ik nog vaak genoeg tegen. Er is nu alleen ook tegengif, een stabiel en liefdevol gezin waar ik iedere dag thuis ben. Zij geven mij het gevoel belangrijk te zijn, waarde te hebben en op hen kan ik vertrouwen.

Afgelopen jaar, had ik mijn rugzak met beton op mijn rug en ik ging er aan onderdoor. Momenteel hangt de rugzak aan de kapstok. Soms, heel soms komt er iets uit waar ik mee aan de slag ga of soms gooi ik het direct weg. Er zijn dingen die altijd zullen blijven zitten, maar ik draag het gewicht niet meer met me mee. En wie weet, gooi ik de rugzak volgend jaar op de zolder. 

Mijn kleine mannetje is niet meer zo klein, hij is namelijk al bijna 1 jaar. Volgende maand is hij baby af en wordt hij een kleine peuter. Bizar idee dat dit zo snel gegaan is. Ik baal dat ik de eerste maanden niet bewust heb mee kunnen maken, niet met mijn gevoel erbij. Deze tijd kan ik helaas niet meer inhalen en hier blijf ik ook absoluut altijd van balen, maar het belangrijkste is dat ik er aankomende jaren en zijn verdere leven wel met mijn gevoel en verstand bij ben. Ik heb opstartproblemen gehad, maar hier heeft hij niet onder geleden en hij is hartstikke gek op zijn mama en ik op hem. Hij ontwikkelt zich geweldig, het is een grote boef en hij is zo prachtig, het is zo’n onwijs knap en lief kind. Dat ik daarvan de mama ben.. pff.. veeg mij maar op! Mijn kleine apenkoppie! Door mijn therapie en studieboeken ben ik erachter, nog meer dan ik al wist, dat de band met je ouders en de ervaringen uit je jeugd, je tekenen voor het leven. Daardoor ben ik er ook achter dat Logan veilig gehecht is, een goede ontwikkeling heeft en dat hij geen enkel tekort heeft gehad, ook al was ik niet wie ik wilde zijn. Ik heb het goed gedaan en ik ga er met heel mijn hart voor zorgen en vechten dat hij zal opgroeien in een veilige omgeving, een liefdevol gezin met vreugde, liefde en geluk.
Hij is hard bezig een eigen karakter te vormen, en wie weet gaat hij op mij lijken, wie weet gaat het vaak genoeg botsen maar ik ben er, en ik zal er altijd blijven zijn. Ik hou van hem, en ik zal altijd van hem houden. Ik zal hem steunen en dit altijd blijven doen. Ik zal altijd in hem geloven en hem serieus nemen in wie hij is. Mijn vlees en bloed, mijn mannetje, mijn alles. <3

Na een jaar, mag ik dan van mezelf ook eindelijk de tattoo laten zetten die ik al maanden wilde maar niet verdiende volgens mezelf. Logan, komt op mijn onderarm met mijn eigen ontwerp erbij en dit zal ik met trots dragen, omdat hij het verdiend en omdat ik het zelf verdien. Wat mensen me ooit hebben laten voelen of wat mensen ook gezegd hebben, ik kan nu tegen mezelf zeggen: Lieve Susan, je mag er zijn, je bent goed genoeg.