Mijn nieuwe lichaam.

Tenminste, voor mij dan. Natuurlijk wist ik dat mijn lichaam zou veranderen. En gezien ik altijd al aanleg heb gehad om aan te komen, had ik die extra kilootjes ook verwacht. Maar die 20 kilo.. nee die zag ik niet aankomen. Nog nooit in mijn leven heb ik dat getal op mijn weegschaal zien staan. Ja, ik was zwanger. Ja, er zat een baby in. Ja, het hoort erbij. Ja, je raakt het (een deel) wel weer kwijt. Maar het blijft even schrikken. Nu kreeg ik van alle kanten te horen dat het allemaal wel meeviel. Niemand kon zien dat ik zoveel was aangekomen. Nou.. een soort van gelukkig, maar toch vond ik het niet zo fijn.

Je leest zoveel van die verhalen van vrouwen die schrijven dat je trots moet zijn op je lichaam. “Trots op mijn strepen!” “Mijn lichaam heeft iets geweldigs gedaan!” En nu is dit allemaal waar. En ben ik dat zeker ook. Toch is het gewoon even wennen dat ik niet meer mezelf ben, niet meer de zelf van voor de zwangerschap. Ik ben 13 kilo kwijt, maar zit nog wel met die extra 7, waardoor ik nog steeds veel van mijn oude kleding niet pas. Nu is dit, als shopping queen, niet echt een probleem. Een nieuwe garderobe kiezen is altijd leuk, toch? Nouuu, niet als je lichaam een mind of it's own heeft en je even moet wennen aan andere maten en pasvormen.

Jaren heb ik geroepen dat ik grote(re) borsten wou. Als ik één ding mocht veranderen aan mijzelf, dan zou dat het zijn. Ja, die heb ik nu. Thank you, borstvoeding. Mijn borsten hebben er (in de tijd van zwangerschap en borstvoeding) nog nooit zo 'goed' uitgezien. Nu ben ik gestopt met borstvoeding en wat nu erg jammer is, is dat ze nu altijd ‘verdrietig’ zijn. Als je begrijpt wat ik bedoel.. Thank God voor push up bh’s, is all I’ll say..

Strepen.. daar kan ik niet over meepraten. Mijn strepen heb ik niet gekregen, althans niet op mijn buik of benen. Mijn borsten daar in tegen… maar dat valt eigenlijk ook wel weer mee.

Het is gewoon even schrikken als je jezelf na je bevalling en wanneer je weer een beetje bijgekomen bent, weer voor het eerst echt in de spiegel ziet. Zo was het tenminste voor mij. Ik moest wennen aan het, voor mijn gevoel, niet meer ‘jonge’ lichaam. Ik voelde mij uitgerekt en uitgeleefd. Dit was ik niet. Dit was ik in een ander lichaam. Maar op een dag besefte ik mij, dat ik ook niet meer DIE ik was. En het is inderdaad een ander lichaam. Dit is een mama. De mama-ik, in mijn mama-lichaam. In dat 'buideltje' heb ik mijn kindje gedragen. Door die brede heupen, is mijn kindje gekomen. En uit die verdrietige kipfiletjes heeft mijn kindje gedronken, waardoor zij nu een sterk meisje is geworden. Als mijn lichaam niet had gedaan wat het heeft gedaan, dan was zij hier nu niet geweest en had mijn leven er heel anders en leeg uitgezien.

Dus ja, ook ik ben trots op mijn lichaam en schaam me hier niet voor. Maar toch was, en soms nog steeds, het even wennen. Naast dat ik moeder ben, ben ik ook nog vrouw. En soms onzeker. Ik moest wennen aan de nieuwe ik. En soms denk ik nog steeds ‘bummer’, maar als ik dan kijk naar die kleine Pooks, is het me allemaal meer dan waard.