Snap
  • Mama

Mijn miskraam 5 jaar geleden

Daar lag ik in Griekenland op bed. Milan was net 2 geworden en ik was 15 weekjes zwanger.

Ik was zo ziek als een hond en had die dag voor de tweede keer die week de gang van het hotel fijn ondergekotst. Elke keer als ik langs de vrouw liep die het had schoongemaakt lachte ik als een boer met kiespijn.

Migraine en misselijk en dat alles met (in de schaduw) het fijne temperatuurtje van 40 graden.

De vakantie was super, we zaten 2 weken in een kidsclub aan het strand. All inclusief natuurlijk, dat is het mooie als je nog geen naar school gaande kinderen hebt. Daarna word het onbetaalbaar. In ieder geval voor ons dan.

De vakantie was dus top en dat ik drie dagen ziek op mijn hotelkamer had gelegen had ik voor liefs genomen. Ik was immers in verwachting van mijn tweede wonder. We hadden de eerste 15 weekjes gehaald. Nadat we besloten hadden dat we voor een tweede gingen was ik vrij snel zwanger.

Toen we terug kwamen uit Griekenland ging ik na de verloskundige. Omdat de echoscopiste er niet was zou er alleen even geluisterd worden naar het hartje. Ik had ook echt al een buikje voor 15 weekjes en mensen zagen al dat ik zwanger was. Ik zat helemaal in de roze wolk. Mijn verloskundige bleef over mijn buik bewegen maar geluid van een kloppend hartje kwam er niet. Ze verzekerde mij dat het niets zou zijn, en dat of het kindje ver naar achteren zou liggen of ik was misschien minder lang zwanger.

Ik liep nogal bedust weg bij de verloskundige en dacht minder lang zwanger. Ik had alles bijgehouden. Wanneer ik ongesteld was geworden, de dagen geteld, en dan nou ja met ruime tijd ervoor en erna gezorgd dat we die belangrijke uren van vruchtbaar zijn niet over zouden slaan. Ik was er dus uit, mijn kindje lag gewoon erg ver naar achteren.

Om een of andere rede heb ik op dat moment nooit gedacht dat er misschien wel iets niet helemaal goed zou zijn.

We moesten een afspraak maken voor de echo. Zij was op vakantie en die week daarna zaten wij in Disneyland. Ik moest dus nog twee weken wachten. En eigenlijk vond ik dat niet zo erg. Ik was zwanger, ik wist het zeker. Mijn buik groeide als kool en ik voelde me ook echt zwanger. De hele wereld (inclusief Mickey Mouse en Donald Duck) mochten weten dat ik zwanger was.

Na twee dagen Disney kreeg ik een hoofdpijn. En niet zomaar hoofdpijn, maar hoofdpijn waarvan ik echt het liefst met mijn hoofd tegen een muur wilde slaan. Ik mocht mijn migraine pillen niet nemen van wegen de zwangerschap en dacht echt dat ik die avond in een Disney hotel dood zou gaan. Mijn man belde de dokter, die natuurlijk geen woord Engels kon, dus met mijn beste handgebaren en Franse taal vertelde ik dat ik echt, echt, echt heel, heel, heel erg veel hoofdpijn had en natuurlijk niet te vergeten al 16 weekjes gelukkig zwanger was.

De dokter kon (natuurlijk) niet veel voor mij doen die dag en gaf me wat pijnstillers. Iets in mij vertelde dat het niet goed meer was. Iets in mij vertelde mij dat ik niet meer zwanger was. Het was over en uit.

De dagen in Disney waren zwaar en vermoeiend maar heb meer dan mijn best gedaan om te genieten van Milan en deze vakantie.

De volgende dag na de vakantie kreeg in mijn echo. Die echo die mij op dat moment alles ontnam wat ik lief had.

Om een of andere stomme rede had ik Milan mee genomen. We zouden naar de baby kijken. En ondanks ik het eigenlijk al wel wist, bleef ik tegen mezelf zeggen dat ik niet zo gek moest doen. Ik was zwanger, kijk naar je buik! Het kan niet anders, jij bent zwanger. Achteraf heb ik hier zo veel spijt van gehad dat we dat de volgende zwangerschappen niet meer deden.

Dat waar ik zo bang voor was die laatste dagen werd werkelijkheid. Het heeft nog weken en zelfs maanden in mijn hoofd gegonsd. Geen kloppend hartje, sorry ik zie geen kloppend hartje.

Ik raakte in paniek en zag dat Milan daar weer erg van overstuur raakte. Ik vertelde hem dat het niet erg was en dat het zo heeft moeten zijn. Milan was pas 2 maar zo wijs. Nog steeds. Hij begreep dondersgoed dat er geen broertje of zusje bijkwam.

Niets in de wereld heeft mij zo doen voelen. Het verlies is zo groot ondanks je nooit dit kleine kindje in je armen hebt mogen houden. Ik hoopte dat hij of zij wist dat ik zo veel van hem of haar hield en dat als ik het had kunnen veranderen ik dat had gedaan. Dit kindje was zo welkom en zo mooi.

Ik probeerde mezelf te overtuigen dat het beter was zo. En nu zie ikdat ook wel zo. Maar op dat moment zeker niet. Ik wilde dit kindje hebben, het moest bij mij komen, ik wilde het terug. Ik wilde zwanger zijn van dat kindje en van geen ander kindje!

Soms zijn er nog momenten dat ik verdriet heb, en dat ik me afvraag, dag droom, wie het zou zijn geweest en hoe we hem of haar zouden hebben genoemd. Het slijt, maar weg gaan doet het nooit. Ik hield van dit kleine belangrijke en bijzonder mooi klein mensje.

In die tijd heb ik bewust gekozen om het kindje geen naam te geven. Geen idee waarom eigenlijk, maar toen vond ik dat de beste keus. Het besef dat het kindje dood was kwam eigenlijk pas in het ziekenhuis toen ik waker werd en niet meer zwanger was.

Het heeft zeker nog bijna twee jaar geduurd voor ik weer zwanger werd. En dat waren lange maanden. Je bent dan zo bezig om zwanger te worden, dat het om een of andere gekke rede dan niet lukt. Ik vind het ook echt tot op de dag van vandaag nog steeds erg vervelend als mensen het uitspreken dat zij de leeftijd tussen mijn kinderen te groot vinden. Ik lach dan altijd maar en zeg dat we daar niet altijd zelf een keus in hebben.

Ik zou het nooit meer anders willen hoor, want ik ben zo gelukkig met Roan en ik weet dat als ik dat kindje wel had gehad ik Roan nooit zou hebben gekend. En dat verzacht de pijn. Ik ben dolgelukkig met Roan. En ik weet dat de natuur, het lichaam, niet zomaar een kindje in je buik dood laat gaan.

Iedereen gaat anders om met een verlies, en iedereen reageert anders op jou verlies. Mensen proberen je goed bedoeld op te vrolijke. Op dat moment wil je niet horen, dat het zo heeft moeten zijn, of dat je lichaam er zelf voor kiest, of dat soort opmerkingen. Maar uiteindelijk besef je zelf ook dat het zo heeft moeten zijn, en dat je lichaam niet voor niets kiest voor deze uitweg.

Maar ondanks dat blijf ik me altijd afvragen……

Het nummer wat mij grotendeels door deze moeilijke tijd heen heeft geholpen is Blof – zo mooi.

8 jaar geleden

A few years ago I'd have to pay someone for this inmfaortion.

9 jaar geleden

Het is een heel herkenbaar verhaal, en inderdaad iedereen gaat daar op zijn eigen manier mee om. Wij hebben 5 dochters en na de 4 de heb ik ook een late miskraam gehad. Nog steeds heb ik wel eens het gevoel dat ze er niet allemaal zijn , dan tel ik ze even en dan zijn ze er wel allevijf....heel apart net alsof die andere er in je hoofd toch bij is en in werkelijkheid niet.