Mijn minst favoriete baan

Ik weet het nog goed. Sinterklaas was net het land uit en Kerst stond voor de deur. Mijn chef had me een paar dagen eerder gevraagd of ik tussen Kerst en Oud en Nieuw toch een paar dagen wilde komen werken, want het was heel druk op kantoor. Ze kon mijn hulp goed gebruiken. Na kort overleg met mijn man, stemde ik in om twee dagen te komen werken. Mijn chef was blij en liet dat ook duidelijk merken. Rond het middaguur werd ik door mijn baas én chef geroepen. Of ik even tijd had. Gewapend met mijn ideeënmap liep ik naar de vergaderruimte. Ik was blij dat er eindelijk even de tijd werd genomen om naar mijn voorstellen te luisteren. Helaas hadden mijn baas en chef ander nieuws. Mijn functie kwam te vervallen. Het duurde een minuut voordat het nieuws tot me doordrong. Pardon? Is dit echt? Ze stelden me voor de keus om mijn werk nog af te maken of per direct re stoppen. Ik was zo overdonderd, zo boos! Waar kwam dit nou opeens vandaan? Ik koos ervoor om direct weg te gaan. Verbijsterd heb ik een doos gepakt, mijn bureau leeggehaald, alle foto's van de pc gewist, mijn directe collega's dag gezegd en ben gegaan. Wat ben ik woedend geweest op de manier hoe het is gegaan. Niemand binnen het bedrijf had dit aan zien komen. Het is een smerig spel geweest. Uiteindelijk bleek ik 1 van de 3 werknemers die het veld moesten ruimen. Het lag niet aan mijn functioneren, dat werd meteen duidelijk. En dat geloof ik ook. Maar dat neemt niet weg dat ik met een naar gevoel terug kijk op het gesprek. Het was bijna Kerst 2013 en ik was mijn baan kwijt. Ik besloot het een maandje rustig aan te doen en vooral lekker te gaan genieten van mijn gezinnetje. Dat heeft me enorm goed gedaan.

Inmiddels zijn we 2 jaar verder. Ik heb her en der wat tijdelijke functies vervult en heb een klein project gedraaid. Verder heb ik mijn eigen bedrijfje opgezet en ben ik van mijn handwerkhobby iets speciaals aan het maken. Omdat ik vanuit huis werk, ben ik veel thuis bij de kinderen. En dat zie ik als een enorm rijkdom. Ik maak alles mee wat ze doen, zie ze groeien en ontwikkelen. Dat maakt me blij en gelukkig.

Toen ik net thuis kwam te zitten ben ik eens goed gaan nadenken wat ik wel en vooral wat ik niet wilde doen qua werk. Ik had nu de keus om het roer om te gooien. Ik keek kritisch terug naar mijn werkverleden. Welk baantje vond ik wel leuk en wat absoluut niet? Lang nadenken over de vraag wat ik absoluut niet wilde doen, hoefde ik niet. Ik sta werkelijk waar open voor elk soort werk en ik heb echt respect voor iedereen die werkt. Maar er is voor mij écht één baan wat ik nooit meer ga doen: werken bij een callcenter. Waarom niet?

Ik was net 18 en zocht een bijbaantje. Via via kwam ik in contact met iemand die nog mensen zocht om voor een goed doel leden te werven, telefonisch. Mijn hart zit op de juiste plek, dit doel wilde ik wel helpen (naam van dit doel wil ik uit privacy niet noemen). Voordat ik begon kreeg ik een cursus waarin werd uitgelegd wat er van ons werd verwacht en hoe het in zijn werk ging. Daarna mocht ik direct aan de slag. Vol goede moed ging ik aan de slag. Helaas heb ik er na 2 dagen het bijltje bij neergelegd. Ik ben echt niet iemand die snel opgeeft, in tegendeel. Ik ben een enorme doorbijter. Maar mijn idee van een goed doel is dat mensen zelf kunnen en mogen bepalen of ze geld willen doneren of niet. Als iemand niet wil geven, dan niet. En soms waren er mensen die wilden doneren, maar dan was het te weinig en moest ik meer geld lospeuteren. Geregeld werd er door mijn supervisor meegeluisterd. Zij was niet tevreden over mijn stukje menselijkheid en liet me dat duidelijk merken. Zo gebood zij me met gebaren dat ik gesprekken moest afkappen omdat ik te sociaal bezig was of dat het om te weinig geld ging dat ik daar mijn energie niet in moest steken. Er werd met targets gewerkt en het ging om de hoogste score behalen. Dat vind ik prima passen binnen een commercieel bedrijf, maar absoluut niet binnen een goed doel. Ik vond het een vreselijke instelling van deze organisatie. Voor mij heeft het mijn ogen geopend. Ja, dit was by far het meest verschrikkelijke baantje wat ik ooit heb gehad.

Toen ik dus 2 jaar geleden thuis kwam te zitten, moest ik aan dit baantje denken en zei meteen tegen mijn man: 'Al moet ik bedrijven schoonmaken, de vuilnis ophalen, de administratie doen of de koning assisteren. Ik vind het allemaal prima, zolang ik maar niet meer mensen hoef te bellen om geld of wat dan ook afhandig te maken.' Oh ja, mensen die wel met veel plezier in een callcenter werken: Top! Ik heb respect voor jullie. Iets wat ik overigens voor iedereen heb die keihard werkt, wat voor baan dan ook.