Mijn Mama had Kanker!

Ik wordt zo verschrikkelijk moe en boos van mensen die ziektes als scheldwoord gebruiken. Ik kan dan ook helemaal uit mijn plaat gaan. Mensen weten niet wat ze zeggen en snappen vaak ook mijn boosheid niet. Totdat ik ze met hun neus even op de feiten druk.

Laatst was het weer zover. Sta ik te in de winkel in de rij bij de kassa begint die vent voor me kanker dit kanker dat te roepen. Kijkt om en vraagt mij: vind je dit ook geen kanker winkel. Dus ik zeg nee meneer deze winkel is niet ziek. Mijn moeder is helaas door die ziekte overleden. En ik vind het erg vervelend dat u daar over begint. Weet u eigenlijk wel wat u nu zegt? U raakt mij daar heel erg mee hoor! Die vent krijgt een knal rode kop, draait om en zegt helemaal niets meer...

Ja mijn Mama had deze vreselijke ziekte! Ze kreeg dit toen ik 14 jaar oud was, is daar aan behandeld geweest (in Amsterdam, dus dag in dag uit vanauit Brabant naar Amsterdam) en is bijna een jaar "schoon" geweest voordat het weer terug kwam en volledig uitgezaaid was. Op dat moment was ik 16 jaar oud en zat ik in mijn examen jaar van het voortgezet onderwijs. Ze gaven haar hooguit nog een half jaar. Meteen stond onze wereld op z'n kop. Er werd nog een vliegvakantie gepland, want wij hadden nog nooit gevlogen en dat wou Mama nog wel heel erg graag doen. Een nieuw huis was al gekocht en we zouden in de zomervakantie gaan verhuizen. Verder wilde ze vooral genieten van ons gezin. In die maanden zijn we dan dus ook heel veel thuis geweest na schooltijd. Helaas ging het veel eerder al veel slechter. Op een moment kon ze zelfs niet meer uit bed komen dus werd er een ziekenhuisbed in onze woonkamer geplaatst. Vervolgens ging de medicatie omhoog (morfine) waardoor ze de gekste dingen ging zien en zeggen. Vanaf die tijd gingen wij ook niet meer naar school. We bleven thuis bij Mama de tijd benutten die we nog hadden met haar. Tevens werd er iedere avond bij haar gewaakt, daar had de familie een heel schema voor gemaakt.

Half april heeft ze haar laatste adem uitgeblazen ongeveer 3,5 maand na haar diagnose. Ik weet nog goed dat we midden in de nacht wakker gemaakt werden. Ik rende zo vlug ik kon naar beneden en net toen ik het hoekje van de woonkamer om was blies ze haar laatste adem uit. Inmiddels als wel 16 jaar geleden, maar ik herinner me het nog als de dag van gisteren. We waren gesloopt, maar blij dat ze geen pijn meer had. Eerlijk gezegd was het voor ons ook geen doen. Niet naar school, continu met je neus op de feiten dat je moeder binnenkort overlijden zal. Het was beter zo.

Van de periode tussen haar overlijden en de begrafenis in weet ik echt helemaal niets meer. Ik kan me niet eens de ochtend na haar overlijden herinneren. Ik weet alleen nog dat een paar klasgenootjes naar de begrafenis gekomen waren en mijn favoriete leraren en daar was ik super blij mee. En ik weet ook nog dat niemand wist wat ze tegen me moesten zeggen op school, maar dat ik wel door iedereen werd aangekeken.

Daar sta je dan midden in je puberteit.. 16 jaar.. moet je de begrafenis van je moeder mee gaan regelen. Je moet meer in het huishouden doen en ook zo nu en dan avond eten maken. De puberteit heb ik dus maar overgeslagen, daar had ik geen tijd voor. Ik was in een keer een soort van volwassenen. Mijn vader had (heeft nog steeds) zijn eigen bedrijf. Dat lag zoals je misschien wel snapt tijdelijk iets of wat op z'n gat. Er moest achterstand ingehaald worden anders hadden we nog een probleem erbij ook. 

De vliegreis welke gepland was in mei hebben we met z'n 3-en gemaakt. Mama wilde ook heel erg graag dat wij wel zouden gaan. Helaas hadden ze de hostess niet verteld waarom een persoon geannuleerd was. Zij vroeg of Mama thuis gebleven was. Nou die kon wel janken om haar opmerking toen wij haar vertelde waarom ze niet mee was. Ook zijn we die zomer verhuist naar het huis waar mijn Mama ooit wilde wonen.

Ik mis haar nog steeds iedere dag. Ze zou een super Oma geweest zijn en wat zou ze mijn kinderen verwend hebben. Vooral dat doet me pijn. Ik leer mijn kinderen haar wel kennen. Ik vertel veel over haar en ook hebben we een foto in de woonkamer staan. Maar ik weet dat ze bij ons is. Ik had haar alleen nog veel langer hier op aarde willen hebben. Ik had gewild dat ze mijn kinderen kon knuffelen, kusjes geven, etc. Helaas is dat niet zo. Ze hebben nu wel een mooi exemplaar Oma ter vervanging, maar toch zal zij nooit kunnen tippen aan de echte (al zeg ik dit natuurlijk nooit).

Maar goed moraal van dit verhaal, is vloek niet met ziektes. Je weet niet wat je bij een ander teweeg brengt. Er zijn mensen omgekomen door ziektes. Vloek liever maar helemaal niet....