Mijn lijf

Mijn lijf, ik kon er niet altijd van op aan.

Zo rond mijn twintigste had ik nogal last van hyperventilatie en liet hij mij op de gekste momenten in de steek. Dan voelden we echt als twee verschillende 'dingen': mijn lijf, en ik.

Tijdens de zwangerschap van mijn dochter ging ik mijn lijf weer wat meer waarderen. Prachtig hoe dat kleine mensje in mij groeide, hoe mijn lijf dat mogelijk had gemaakt.

Maar toen bleek mijn dochter een hartafwijking te hebben. Een hartafwijking veroorzaakt door antistoffen in mijn lijf. Weer dat zelfde ellendige lijf, ik kon er niet van op aan.

Ik kon mijn dochter zelfs niet zelf op de wereld zetten, ik mocht er niet eens mentaal bij zijn -alleen fysiek- omdat er haast bij zat.

Man, wat voelde ik me gefaald. Helemaal toen de borstvoeding ook nog eens niet lukte.

Mijn lijf. Het liet me in de steek. Het gaf me trombose, miskraam op miskraam, en toen raakte ik zwanger van Liv. Een perfect mooi meisje. Helemaal gezond. Maar mijn lijf deed niet wat het moest doen, en ze overleed.

Mijn lijf. Wat heb ik me in de steek gelaten gevoeld door mijn eigen lijf. Niet beseffend wat het me al wél had gegeven. Mijn lieve prachtige dochter: onstaan in en geboren uit mijn lijf. Ons meisje dat niet bij ons mocht zijn: ook ontstaan in en geboren uit mijn lijf, en al zo mooi. Zo compleet.

Tijdens de zwangerschap van mijn zoontje vond ik het lastig om te vertrouwen op mijn lijf, om er écht in te geloven. Ergens bleef toch dat gevoel dat het mij in de steek zou laten, de angst voor de bevalling was dan ook groot.

Maar mijn zoontje werd geboren, uit mij, in mijn volledige aanwezigheid. Kerngezond, gevoed uit mijn borsten, uit mijn lijf.

En ineens was ik trots, voor het eerst in jaren echt trots op mijn lijf. Ja, we hebben dan misschien een haat-liefde verhouding. Maar het heeft mij het allermooiste gegeven. Mijn dierbaarste bezit, komt uit mijn lijf: