Snap
  • Mama

Mijn lieve Sterren baby

Tijd om het verhaal over mijn Sterren baby te vertellen. Wel gek, want het hele verhaal heb ik nog nooit compleet "op papier" gezet.

Dit verhaal is gek, als ik er nu zo op terug denk. Alsof ik een verhaal ga vertellen wat helemaal niet over mezelf gaat. Zo ver weg voelt dit alles van mij vandaan. Het is dan ook al een tijd geleden.

Ik was 17. Ik had een vriendje die in mijn ogen de liefde van mijn leven was, de jongen waarmee ik zou gaan trouwen en oud ging worden. We waren al zo'n 3 a 4 jaar "samen". Het was af en aan. Daar ging ik kapot aan. Hij was een soort van altijd bij mij maar toch onbereikbaar. Dit gevoel is eigenlijk bijna niet (nu nog steeds niet) uit te leggen. Hij was mijn eerste echte liefde en mijn hele leven op dat moment. Mijn familie keurde hem niet goed. Dit had een goede reden. 

Wat ik nu ga schrijven is mischien een beetje raar en heftig. Maar he! Ik vertel dit verhaal, dus dan moet het ook compleet vertelt worden toch? Toen ik een jaar of 14 was, was ik nu ik erop terug kijk, zwaar deprisief. Ik sneed mezelf bijna elke dag. Vaak in mijn armen. Dit deed ik ook nog toen ik deze jongen ontmoeten. Hij sneed zichzelf ook. Nou hadden we, toen we dat van elkaar te weten kwamen een deal gesloten, dit NOOIT meer te doen. Terwijl deze handeling redelijk "verslavend" is als je hier midden in zit.. Het is je toevluchts oord dat je beter zal gaan laten voelen zodra je het gedaan hebt. Ik heb me dus ook niet aan deze deal gehouden destijds. De belofte betekende toendertijd minder voor mij dan dat het voor hem betekende blijkbaar. Toen hij erachter kwam dat ik deze belofte verbroken had, heeft hij me geslagen, onder het motto: Als jij het recht hebt jezelf pijn te doen, dan hebben andere mensen dat ook. Nadat hij honderden keren hier voor achteraf zijn excuses aan me had aangeboden, zijn excuus persoonlijk face-to-face aan mijn Moeder en Broertje had aangeboden, was dit niet genoeg. Mijn familie zou hem nooit vergeven. Ik deed dit wel. Ik hielt van hem zoals ik nog nooit van iemand gehouden had. Ik was mega verlieft. En zo ontstond de enorme kloof tussen mij en mijn familie, in mijn pubertijd..

Ik woonde zo wat bij hem thuis en had een geweldige band met zijn familie, in speciaal zijn moeder die een van mijn beste vriendinnen was. En zijn peet-vader, waarbij we altijd mochten langskomen met al onze vrienden. Gewoon om lekker samen te zijn. Ik kwam alleen thuis om kleding te wisselen, spullen op te halen of als echt naar school moest.

Mijn leven lag dus redelijk in puin op de vloer, in scherven die mijn geen geluk gingen brengen. Het enige wat goed was aan mijn leven was hij, om dat moment. Ik was een echte leeghoofd. Vergat afspraken, had geen werk, vergat te eten, rookte aan een stuk door, ging zo min mogelijk naar school en het aller domste.. Ik vergat mijn pil, maandelijks.

Het ging altijd goed zonder pil, dus een van ons zou wel onvruchtbaar zijn ofzo, dacht ik. Verder dacht ik niet.

Ik was zoooo misselijk, zoooo ziek!! Natuurlijk had ik zelf nooit de link gelecht naar zwanger zijn. Ik wilde de hele dag overgeven maar hielt het in, ik at nóg minder dan normaal en één voordeel, ik rookte minder. Ik was te misselijk om te roken. Een pakje per week in plaats van per dag. Op een ochtend zei zijn moeder: 'Ik ga een zwangerschaps test halen.' Ik vroeg me af waarvoor, zij was immers al zwanger op dat moment. Ze kwam terug met DE test en gaf deze aan mij. 'Doe normaal.' zei ik, natuurlijk nam ik dit niet serieus. Hoe kwam ze er echt op dat IK zwanger zou zijn? Dit gebeurd mij niet, dit gebeurt ons niet! Maar voor haar gemoets rust deed ik de test en zonder te kijken naar het resultaat liep ik de badkamer alweer uit. Op het moment dat ik in het trappen gat stond hoorde ik achter me, vanuit de badkamer haar stem die zei: 'Nou.. Gefeliciteerd.'

We hadden op dat moment net 2 weken school vakantie, dus mijn beste vriendin, tevens goede buddies met vriendje van toen, was erbij. We huilde en verder kon ik niks. Alleen maar ziek zijn. Ik kon niet normaal meer nadenken. Ik koos voor mezelf. Ik wilde niet meer ziek zijn, niet meer misselijk. Ik wilde mijn school afmaken en mijn leven zoals het toen was behouden. Binnen een dag zat ik bij de huisarts en binnen een week bij de abortus kliniek in Amsterdam. De week ging in een roes voorbij en het enige wat ik me herinner is dat ik voor me uit heb gestaart, heel veel.

In de kliniek moesten we eerst naar een psygoloog, die onder andere zou vragen of we dit ECHT wilde. We hadden afgesproken dat ik op deze vraag, Ja zou antwoorden en in mijn hoofd zou denken dat mijn vriendje mij op dat moment ten huwelijk had gevraagd. Hij zou herzelfde doen. Ik kan me het beeld nog voor halen dat ik hem in zijn ogen keek. We kregen een echo en ze vertelde me dat we 6+ weken waren. Ik snapte niet eens wat dit betekende. Ik wilde vragen of ik de foto mocht houden maar durfde dit niet.

Ik werd steeds zenuwachtiger en het moment brak eindelijk aan. Dat ik in die stoel met die been steunen mocht gaan liggen. Mijn vriendje mocht mee en hielt mijn hand vast. Ik keek naar een stomme oude landkaart die op het plafond getekend was en toen begonnen ze artsen. Wat een HELSE pijn deed dit. Niet te vergelijken met iets anders wat ik tot toen ooit in mijn leven had gevoeld. Ik moest overgeven van de pijn nadat ze klaar waren. Ik moest ook huilen.

Wat was ik blij! Dat ik niet meer ziek was! Tot de after shock kwam..

Nooit had ik verwacht dat deze gebeurtenis mij jaren later nog steeds in huilen uit zou laten barsten. Mijn leven was voorbij.. Ik stopte met school, ik trok het gewoon niet meer. Ik was te emotioneel in de war. Ik kon maar met 1 persoon hier echt over praten, mijn beste vriend, die eigenlijk ook meer wilden zijn dan een beste vriend.. Wat alles weer NOG moeilijker maakte.. Ik huilde elke avond bij hem. Ik was een wrak. Gedachtes spookte door mijn hoofd: IK had het wel gekunt! Mijn eerste kindje, weg! Het was mijn baby! Zij hebben het afgenomen! Ik heb spijt! Ik had dit nooit moeten doen! Had ik maar wat beter nagedacht! 

Maanden gingen voorbij. Ik was kapot. Kapot van het huilen en het denken in zijn geheel. Ik wilde niet meer. Ik zou nooit een "eerste" kindje hebben. Het word altijd nummer twee. Ik had niks meer. 

Ik zetten mijn rouw om in een tatto, gezet door  die ene beste vriend.

In mijn hoofd had ik bedacht dat dit kindje een meisje geweest zou zijn en ik noemde haar Jillian. Dit heb ik overgens nooit tegen iemand vertelt. Het benoemen van de persoon die mijn sterrenbaby geweest zou zijn, volgens mijn vage gedachte gang, maakte het "beter". Ik had een klein schattig baby meisje in de hemel die over mij waakte. Die mij snapte en die mij hopelijk ook zou vergeven om de keuze die ik in dagen van roes en ruis heb gemaakt, alleen maar denkend aan mezelf. 

Je zou ongeveer 6 jaar zijn geweest op dit moment. Ik heb er na een jaar of 4 mee kunnen leven. Na een jaar of 4 heb ik het een plekje gegeven. Een plekje in mijn hart. Want daar zal je altijd zitten. 

Op de dag van vandaag ben ik "blij" dat ik geen kind heb van iemand anders buiten mijn vriendje dat ik nu heb. Ik ben super gelukkig met mijn kids en mijn vriendlief. 

Jillian ik hou óók van jou

6 jaar geleden

Heftig, maar ook heel moedig dat je het wilde delen. Respect xxx

8 jaar geleden

Jeetje heftig zeg. Zoiets blijft altijd bij je.

8 jaar geleden

Ik mijn hart was ze zeer gewenst maar het had niet zo kunnen zijn, ze had een rot leven gekregen, pfff. Het is goed zo, ze is in mijn hart bij me :)

8 jaar geleden

Bedank voor je lieve reactie! Ja, het was een achtbaan van emotie dat zoizo. Heb hem van begin tot eind gereden en uiteindelijk ook uitgestapt. :)