Mijn leven na de scheiding deel 2

Mijn dochter ging dus met de hond weg en kwam niet meer terug. Al snel kreeg ik een berichtje van mijn ex. Ik was een slechte moeder en had mijn dochter op straat gezet. Ik heb hem gezegd dat ze de hond ging uitlaten en hij het blijkbaar nodig vond om haar op te halen. Ook heb ik hem gezegd dat hij haar terug moest brengen. Helaas kreeg ik daarna nog meer verwijten ik zou haar hebben mishandeld en zelfs mijn ouders hadden haar mishandeld! De hulpverlening heeft geprobeerd de situatie te verbeteren. Ik ben nog 1x met haar wezen lunchen met de hulpverlener erbij. Dat ging goed! Ze is ook nog 1x bij mij thuis geweest. Mijn kinderen werden om 08.00 bij mij thuis afgezet. Ik kwam net thuis na mijn nachtdienst en wilde even douchen. Toen ik uit de douche kwam liep ze naar buiten waar haar vader stond te wachten. Ze stapte in en reden weg. Weer gebeld met de vraag waarom? Volgens hem was ik weer boos geweest en kon ik mijn handen niet thuis houden. De maanden vliegen voorbij ik krijg weleens berichtjes van haar. Dan stuurt ze kut moeder ik hoop dat je snel in je graf valt ed. Mijn andere 2 kinderen komen nog steeds godzijdank en daar leef ik echt voor. Maar ik merk dat mijn middelste dochter haar zus erg mist. Ze loopt samen met de oudste weg van school en gaat dan naar het huis van vader. School zoekt contact met hem maar hij stuurt ze niet terug naar school. s'Avonds als mijn ex thuis is uit zijn werk mag ik de middelste weer komen ophalen. Inmiddels is de maand mei aangekomen, het is net vakantie geweest en de school is weer begonnen. Ik krijg een telefoontje van de directrice mijn oudste dochter is van school gehaald! Ik kan het niet geloven, hoe kan dat als je beide het ouderlijk gezag hebt! Ik bel de nieuwe school en maak een afspraak met de directrice. Ook daar heeft hij het verhaal opgehangen dat ik mijn kind zou mishandelen. En mijn dochter zit dit ook in geuren en kleuren te vertellen tegen de nieuwe juffen en kindjes op school. Ik heb inmiddels allerlei rapportages van hulpverleners dat ik mijn kinderen niet mishandelt. Alle hulpverleners spreken vol lof over mij dat ik een liefdevolle moeder ben maar ze kunnen niet doen want het is altijd zijn woord tegen het mijne. Ze zeggen in mijn gezicht wel dat vader narcistisch is, maar kunnen in de rapportages hier niets over schrijven. Het is 7 mei en ik breng de meiden naar school, ik zeg nog tegen de middelste blijf op mama wachten om 12.15 want ik moet eerst je zusje ophalen. De hele dag bekruipt mij een vreemd gevoel. Ik haal de jongste op en fiets door naar de volgende locatoe een straat verder. Ze staat er niet! Ik loop naar binnen en vraag aan de juf of ze al weg is, ik kom haar vriendinnetjes tegen en die zeggen dat ze al naar huis is. Onderweg kom ik de dochter van mijn vriendin tegen en vraag of ze haar heeft gezien, helaas ook niet. Ik fiets naar huis daar is ze niet, ik fiets terug naar school ook niet. Snel weer terug naar huis en ik stuur in de groepsapp van haar klas of iemand haar gezien heeft. Helaas niets. Ik pak de auto en rij naar vader. Ik bel aan maar er wordt niet open gedaan. Ik bel nog een paar keer aan en hij doet uiteindelijk open. Ik vertel in paniek dat onze dochter kwijt is, nee hoor is zijn antwoord ze is hier. Ik ben boos waarom heb je me niet gebeld? Ik wil haar zien maar dit mag niet, en de deur wordt dicht gedaan. Huilend loop ik terug naar mijn auto en bel de hulpverlening. Ze is vrij vandaag ik krijg iemand anders te spreken en moet wachten tot morgen! Donderdag wordt ik gebeld, de hulpverleenster komt morgen met mijn dochter na schooltijd vrijdagochtend krijg ik een berichtje ik kom vanmiddag alleen want ze wilt niet mee komen ze is er nog niet aan toe! Ik ben boos wat heeft een kind van 10 jaar te zeggen zeker omdat er niets is voorgevallen. Helaas wordt de afspraak afgezegd 10 minuten van te voren. De man van de hulpverleenster zit bij de huisarts. Heel vervelend maar ik heb hulp nodig. Ze appt me dat ze in het weekend komt ookal is ze vrij. s'Avonds om 22.30 krijg ik weer een bericht ik kan niet komen van het weekend want mijn man ligt in het ziekenhuis. Maandag aan de telefoon de zaak wordt uit handen gegeven aan een wijkteam want ze kunnen niets meer betekenen. Bij het wijkteam begint het ook moeizaam. De hulpverleenster is ziek afspraken gaan constant niet door enz enz. Uiteindelijk breekt de zomervakantie aan. Het wijkteam is er eindelijk in geslaagd dat mijn dochter gaat bellen. Ik heb de hele avond op haar telefoontje gewacht maar tevergeefs. Dit geef ik weer door. Vader heeft inmiddels tegen iedere hulpverleenster een klacht ingedient dat ze partijdig zijn. De zomervakantie gaat voorbij en de kinderen moeten naar school. Ik krijg om 10.30 een email van vader de middelste is van school gehaald! De grond zakt onder mijn voeten vandaan. Ik bel de school en ze waren net zo verbaasd. Zij kregen s'morgens een telefoontje met de mededeling dat ze niet meer op school kwam. Direct de advocaat gebeld en de hulpverlening. Weer niemand die niets doet of kan doen. Mijn jongste wilt niet meer naar vader. Ze heeft een gesprek gehad met de hulpverlening. Papa, zijn vriendin en mijn zussen praten altijd slecht over mama! Ze zeggen dat ze papavlekken hebben omdat ze niet van mama houden, maar ik heb mamavlekken hoor! Ik moet op de trap zitten als ik lief praat over mama. Ik kan wel janken als ik dat hoor. Ook is ze bang dat zij straks ook van school wordt gehaald. Ik besluit dat ik haar bij mij houdt. Ik haal haar eerder op op de dagen dat ze bij hem hoort te zijn. In de eerste week van september begint ze toch haar zussen erg te missen. Ik vraag jaar of ze naar haar vader wilt. Dit wilt ze voor haar zussen. Ik mail haar vader dat ze 2 sept opgehaald mag worden om 17.30 en dat ze 4 sept om 19.00 thuis moet zijn. Hij komt om 17.50 aan met 2 auto's. Ik ben toevallig buiten met de jongste. Haar zussen komen op haar afgerend. Ik moet haar dragen het is blijkbaar even te veel voor haar. Ze zet tegen haar vader dat ze niet meer mee wilt. Haar vader is niet blik en ze beginnen haar te pushen. Ik zeg als jullie zo doen gaat ze helemaal niet mee! Vader fluisterd iets in het oor van mijn middelste dochter en zij loopt naar de auto van zijn vriendin. Zijn vriendin begint mij te filmen en ik loop naar haar toe om te zeggen dat ik daar niet van gediend ben. Hij begint te schreeuwen laat mijn verloofde met rust, ik loop weg bij de auto want ik ben geen vechtersbaas. Een achterbuurman loopt voorbij en observeert wat er gebeurd. Terwijl ik terug naar mijn huis loop met mijn jongste nog in mijn armen springt mijn oudste op mijn rug. Mijn ex begint aan de jongste te trekken terwijl mijn oudste mij keelt. Mijn jongste schreeuwt en klampt zich om me heen. Mijn ex trekt een hele pluk haar uit mijn hoofd en trekt zo jard aan de jongste dat ze uit mijn armen glipt. Ze word de auto in gesmeten, ze schreeuwt mama mama en komt de auto uit gerent. Mijn oudste pakt jaar en smijt haar terig de auto in. Ze gooien de deur dicht en scheuren weg. De buurvrouw is inmiddels ook naar buiten gekomen door het lawaai. Ze ziet de losse plukken haar en zegt me de politie te bellen. Ik ga eerst overdtuur naar binnen en bel mijn moeder. Daarna bel ik mijn beste vriendin, ze zegt nee ik had een voorgevoel toen ik je straat passeerde maar ben doorgereden omdat ik al laat was. Mijn buurvrouw komt aan de deur en zegt me dat ik even met haar mee moet. Bij haar thuis bel ik de politie, die zeggen hewoon mevrouw wat wilt u dat wij doen? Stomverbaasd de politie wilt niet doen! Ik bel het crisisteam van de hulpverlening. Zij kunnen ook niets doen, maandag wordt ik terug gebeld. Het hele weekend voel ik me depri, ik spendeer zoveel mogelijk tijd bij mijn beste vriendin en haar gezin om maar niet alleen te zijn. Zondag 19.00 mijn hart zit in mijn keel ze is er niet, om 19.20 gaat dan toch de deurbel daar is ze mijn kleine meid. Ze begint te huilen want ze heeft een schram op haar bil die heeft ze overgehouden van afgelopen vrijdag. Ik maak er foto's van. Ik vraag of het verder wel leuk was en dat was het want zij mocht bepalen welke leuke dingen ze gingen doen. Ik besluit na de actie van vrijdag dat ze helemaal niet meer naar vader gaat tot de nieuwe rechtszaak in oktober. Na een paar weken krijg ik bericht van de advocaat ik moet de jongste laten gaan anders krijg ik problemen in de rechtbank. Ze gaat dus weer op de dagen dat ze naar haar vader moet! Eind oktober zitten we weer in de rechtszaal, er wordt verplichte mediation opgelegd. Dit is de derde mediator waar we naar toe moeten! Twee weken later zitten we bij de mediator. Mw vraagt of het klopt dat ze de tweede mediator is, ik antwoord nou eigenlijk de derde. Ze vraagt me wat ik kom doen en wat ik wil. Ik zeg het enige wat ik wil is mijn kinderen zien, maar mijn ex houdt dat tegen! Ze vraagt me hoe lang heb je ze niet gezien, ik zeg de oudste 16 maanden en de middelste 6 maanden. Ze schrikt hiervan! Ik zrg nog kinderen blijven altijd loyaal aan beide ouders, zelfs kinderen met drugsverslaafde ouders willen nog het liefst bij hun ouders blijven! Ze praat met vader en hij ontkent alles, hij zegr dat hij de kinderen stimuleert tot contact maar dat ze zelf niet willen! Inmiddels is vader met zijn gezinnetje 20 minuten bij mij vandaan gaan wonen. De mediator vraagt hem of hij dit heeft overlegt met mij. Vader raakt duidelijk geirriteerd en zegt dat dit niet nodig is ( vader is notaris) De mediator zegt ja hoor jullie hebben beide het ouderlijk gezag dus je moet altijd overleggen, ook voor het van school halen van de kinderen dit had hij nooit mogen doen. Het wordt een wellis nietes spelletje tussen hem en mij. De mediator heeft daar geen zin in enzegt dat ze wilt nadenken of ze onze zaak wel wilt aannemen. Op donderdag krijg ik een email dat ze onze zaak niet wilt aannemen. Ik mail mijn advocaat. Ik wil dat de rechtbank nu een raadsonderzoek gaat doen. Zijn advocaat vraagt weer om een nieuwe mediator! Ik moet nu nog wachten op bericht van de rechtbank.

Ondertussen ben ik erg bezig met de gezondheid van mijn oudste dochter want het gaat niet goed met haar!!