Mijn leven met een monster...

Hoe wij aan Max zijn gekomen, zal ik jullie besparen. Hij was er ineens gewoon. Geen wel overwogen beslissing. Meer een impuls eigenlijk, gezien ik en mijn partner het bij het uitzoeken van een hond, alleen over de kleinere rassen hadden gehad. We zagen hem, werden verliefd, en voor ik het wist zaten we in de auto naar huis. We hadden nog geen kinderen, alle tijd en ach.... het zou wel loslopen toch?

Trots en vol moedergevoelens leerde ik mijn pup aan de lijn lopen. Al snel werd ik aangesproken door vreemden. " Wat een schatje!" en "wat is dat voor hondje?". Wanneer ik op mijn beurt vertelde dat Max, volgens de nesthouder, een kruizing is tussen een Amerikaanse Stafford en een Pit-bull, zag ik de aanspreker meestal van kleur verschieten en haastig afscheid nemen. Ik grapte meestal nog "hij werd eerst Macho genoemd maar dat heb ik veranderd in Max omdat ik dat totaal niet passend vond. Hij is nog bang voor zijn eigen schaduw!". Het was tevergeefs. Ineens was dan de knuffelbaarheid van mijn kleine dotje verdwenen, zonder dat ik begreep waarom.

Twee maanden later, kondigde zich weer een nieuw gezinslid aan. Ik was zwanger. Mijn eerste kindje. Sneller dan verwacht maar zeer welkom natuurlijk! Wederom rezen er wat vragen op. "Hoe gaan jullie dat doen dan? Met zo'n moeilijk karakter?" Eh..... ach mijn partner zal heus een dezer dagen wel volwassen worden..... O je bedoeld Max? Wat is daar nou moeilijk aan, die gedraagt zich keurig en oke, hij heeft wat meer sturing nodig dan de andere honden die ik toch nog toe opgevoed heb, maar hij komt er wel hoor. Hij heeft me immers nog zo'n 8 maanden voor hem alleen. Wederom snapte ik de zorgen en commotie niet. Het is niet alsof ik een Rotweiler (kom ik later op terug) in huis heb gehaald....

Ongeveer 6 maanden later drong het (eindelijk) tot me door dat Max niet zoals andere honden was. Hij werd groter als dat ik van te voren gedacht had, en ook zijn spieren ontwikkelde zich in razend tempo. Hij begon te puberen en me uit te testen. Op straat hadden de "ach wat schattig" opmerkingen, plaats gemaakt voor angstige blikken en mensen die met een boog om ons heen liepen zonder iets te zeggen. Een enkeling (eigenaren van een zelfde soort hond) kwam nog enthousiast op ons af met leuke vragen, of tips. Ik moest zelf erg wennen aan het hele uitlaat ritueel, want kleine Maxie werd steeds sterker en sleepte mijn 55 kilo zo de straat door als ik niet oppaste. Niet zo gek dat mensen ons raar na keken. Het moet er lachwekkend uit hebben gezien, die eerste maanden.

Ik bleef maar met een vraag in mijn hoofd zitten. Wat is er nou zo verschrikkelijk aan een Stafford? Ik had nog nooit van ze gehoord, voor Max. De term "pit-bull" was wel eens voorbij gevlogen, meestal met een negatieve bijklank, maar ach, geen hond is hetzelfde toch? Max is zo'n lieverd en ik vertrouwde hem compleet. Hij luisterde goed (althans hij probeerde het goed te doen, als hij maar niet afgeleid werd door zo'n vervelende kat!! haha). Hij was gek op knuffelen en aandacht, net als ieder andere hond eigenlijk. Ik kon echt niets bedenken, op zijn ietwat imposante uitstraling na, waarom mensen zo panisch reageerden op mijn "poedewoepsie". Dus ging ik maar eens op zoek op internet...... oh oh!

Wat ik daar tegenkwam was niet mals. Bijtincidenten, honden gevechten..... ik had gewoon een vechthond in huis gehaald zonder dat te weten!!! Hoe stom kun je zijn?! Ik keek op van mijn laptop en zag Maxje, zoals altijd, rustig tegen mijn benen aanleunen en een domme grijns op zijn kop. Zijn kwabben schudde heen en weer omdat hij permanent aan het kwispelen was, en daarbij eigenlijk zijn hele lijf heen een weer bewoog. Ik begon hard op te lachen. Wat nou vechthond? Dit is echt een doodgewoon huisbeest. Hij is niet getraind om te vechten. Zijn agressie is nooit gevoed. Hij weet niet eens wat het is. Vanaf dat moment ben ik me gaan inlezen in de eigenschappen van het ras. Waar moest ik op letten? Hadden andere eigenaren misschien tips voor mijn puberende monster? Ik ben mijn pup met andere ogen gaan bekijken. Wakker voor de risico's die een dergelijke hond met zich mee zou kunnen brengen. Nooit ben ik minder van hem gaan houden, of anders gaan behandelen dan wat hij was: een ongevaarlijk huisdier.

Na de geboorte van mijn zoon, werden mijn vermoedens bevestigd: de twee werden al snel beste vriendjes. Ik kan me dagen herinneren dat ik gillend gek werd. Mijn zoontje in zijn loopwagentje door het huis heen racend, met die lompe kamerolifant in "hypermodus" erachter aan: chaos! En oh, wat hadden ze een lol! Niet veel later lagen ze beiden luid te snurken, om de volgende dag weer exact hetzelfde te doen. Heerlijk. Max liet alles toe van de kleine. We hadden hem natuurlijk de nodige voorbereiding gegund. Kwabben, oren en staart trekken: check. Hard gillen om niets: check. Hij leefde ervoor om geknoeid babyvoedsel met preciesie en nauwkeurigheid op te likken,  en steeds weer een persoonlijk record neer te zetten. Hij vond het allemaal wel best en de absolute facinatie van zijn kleine nieuwe vriend vond hij nog het mooiste. Een heerlijk leven!

De vreemde blikken tijdens het uitlaten wennen nooit. Inmiddels heb ik twee jonge kinderen en mag mijzelf dus op en top moeder noemen. De meest beledigende opmerking die ik tot nog toe naar mijn hoofd geslingerd heb gekregen (lees: per ongeluk afgeluisterd tijdens het roddelen bij de honden uitlaat plek) is dan ook "is vast nog jong en onervaren. Waarom laat je anders zo'n monster bij je kinderen". Kokend van woede ben ik op mevrouw afgestapt en haar kennis laten maken met Max, het grote kwispelende monster, en haar duidelijk gemaakt dat ze haar keffende, grommende enkelbijter maar beter aan kon lijnen... je weet het immers maar nooit met zo'n vechthond! Een actie waar ik nu wel spijt van heb, wat op die manier werk je vooroordelen alleen maar meer in de hand natuurlijk.

Het voordeel van de kennis die ik in de afgelopen drie jaar met en over Max heb vergaard is dat ik bepaalde situaties gewoonweg voor ben. Ik weet dat hij niet sociaal is naar andere honden, dus lijn ik hem ALTIJD aan (tenzij we op eigen terrein zijn natuurlijk) en ga ik niet naar gebieden waarvan in van te voren weet dat er andere honden zullen zijn. Ik weet dat hij sterk is, dus vertrouw ik hem niet toe (om bijvoorbeeld uit te laten) aan iemand die hem niet aan kan. Ik weet dat hij waaks is, dus hangt er keurig een foto bij de voordeur met de tekst "ik woon hier ook, betreden op eigen risico". Ik maak er geen geheim van dat Max een "pitje" is, ongeacht de reacties. Ik waarschuw mensen als ze onbedacht op hem aflopen met hun eigen hond. Mij hoor je nooit zeggen "kom maar hoor, hij doet niets" omdat ik simpel weg niet weet hoe hij zal reageren en het risico te groot is als er wel iets mis gaat. Dat heet verantwoordelijkheid. Als mensen (goedbedoeld) met een advies komen als "hem nooit alleen met de kinderen laten!" kan ik alleen maar regeageren met "ik mag toch hopen dat jij je kids ook niet alleen laat met je Golden Retriever".... Wat mij brengt bij het Rotweiler verhaal.

Toen ik jong was (zo'n 20 jaar gelden dus ;-) ) waren er veel bijtincidenten in het nieuws door Rotweilers en Dobermanns. Eigenlijk hetzelfde dat er nu gebeurd met "vechthonden", alleen is de media veel groter en krachtiger geworden. Mijn moeder werd hierdoor zo angstig voor deze honden dat ze dit bewust overbracht op mij. "Nee Yenkie, die hond mag je nooit zo maar aaien, straks bijt hij!". Ik hoor het haar nog zo zeggen terwijl we voor het tuinhek van tante Lies stonden en haar Rotweiler ons vriendelijk kwam begroeten. Met gevolg dat ik mijn gehele kindertijd bang ben geweest voor Rotweilers. En daar zit ons fundamentele probleem. Onze opvoeding. Het had moeten zijn: "Nee Yenkie, geen enkele hond mag je zomaar aaien. Je kent het dier niet en hij kent jouw niet. Eerst even vragen aan de eigenaar". Iets wat ik mijn eigen kinderen nu probeer bij te brengen, maar waar ik waarschijnlijk nooit bij stil had gestaan, als Max er niet was geweest. Heb respect voor dieren, ongeacht het ras, want je kunt niet in hun hoofd kijken. Wat natuurlijk gedrag is voor ons (in kindertaal: wat wij leuk vinden) kan voor een hond heel vervelend zijn. Een hond kan niet zeggen "he, houd eens even op, dat vind ik niet leuk!". Hij zal dat op een andere manier duidelijk maken, door te grommen of zelfs te bijten. Als we ons allemaal, zowel ouders als honden eigenaren (van alle rassen, soorten en maten), verantwoordelijk gedragen hoeven vervelende incidenten helemaal niet meer voor te komen. Zou dat niet zalig zijn?

Waarom ik nu in eens deze blog schrijf? Een aantal dagen terug kreeg ik een bericht onder ogen dat er in Katwijk een vreselijk drama is voltrokken. Een labrador (die rustig met moeder en kind aan de lijn liep) werd bruut vermoord door 6 loslopende pit-bulls. Iedere keer dat ik zo'n bericht lees kan ik wel huilen. Het is zo compleet onnodig, en had makkelijk voorkomen kunnen worden. Pit-bulls horen niet los te lopen, ook (eigenlijk al helemaal niet) in een losloop gebied! Wie (lees: welke idioot) gaat er in zijn/haar eentje met 6(!) powerdogs lopen?! Daarnaast was de eigenaar van de pit-bulls al een losloop verbod en muilkorfplicht opgelegt. Kortom dit had nooit mogen gebeuren! Die arme moeder en het kindje hebben een trauma voor het leven en waardoor? Doordat er weer een arrogante sukkel met grootheidswaan rondliep die dacht; dat gebeurt mij niet, mijn honden luisteren altijd naar me. Onverantwoordlijk gedrag.... bah! Wanneer honden in grote getallen lopen, vormen zij een roedel. Ze zullen dan ook terug gaan naar oer instinct, wolvengedrag, want samen voelen ze zich sterk. Voorop gesteld dat dit bij Chiauauas (hoop dat ik het goed schrijf ) hetzelfde werkt als bij bijvoorbeeld Staffords of Rotweilers, zullen de meeste mensen, hoop ik, snappen dat dit nooit een ideale situatie voort brengt. Zeker niet op een plek waar (zeker) andere honden lopen. Alle partijen zijn nu slachtoffer van een domme, onverantwoordelijke eigenaar. De moeder met kind, hun huisdier maar ook de 6 daders...hun lot is nog niet zeker. 

Er komen te veel van dit soort berichten in de media. Tja, ergens snap ik het ook wel. Een Dalmatier die een shit-zu doodbijt is lang niet zo spannend als een vechthond die doordraaid. Maar mensen; wanneer snappen wij nou eens dat ook een hond niet zo geboren wordt, maar zo gemaakt? Max is daar het levende voorbeeld van. Laat de media zich gaan bezighouden met gevaarlijke eigenaren i.p.v gevaarlijke honden. Laat de media mesen gaan informeren over de plichten die zo'n dier met zich mee brengt. Een powerdog is geen status-symbool. Je bent niet stoer als je een Stafford hebt! Staffords, pit-bulls en andere dergelijke honden hebben ook gevoel, liefde en aandacht nodig.Vooral begeleiding en leiderschap. Onderschat ze niet, dan kunnen het geweldige honden zijn.

Terug te komen op mijn situatie en daarmee een einde te breien aan deze blog; ik heb vele honden gekend en mee samen geleefd. Ik ben opgegroeid met o.a. Labradors, Border-Collies en Schotse Collies. Max, de pit, is mijn eerste "eigen" hond waarmee ik een nieuwe start ben aangegaan. Namelijk de start van mijn gezin. Hij is daardoor het meest dierbare en geliefde huisdier, dat ik ooit in mijn leven zal hebben. Hij is lid van deze familie. Hij is lief, sterk, ondeugend, knuffelbaar, luid, eng, schattig, vrolijk en nog veel meer. Het belangrijkste? Hij hoort bij ons! Ik zou geen moment meer zonder hem willen, hoewel ik me er van bewust ben dat hij niet het eeuwige leven heeft. Natuurlijk staan mijn kinderen op de eerste plaats, maar mijn hond komt op een hele sterke tweede. Wie aan hem komt, komt aan mij en ik zal er alles aan doen hem te beschermen. Hij heeft er niet om gevraagd, geboren te worden als een "engerd". Het is mijn verantwoordelijkheid als bazin hem te begeleiden in zijn tekortkomingen en te belonen voor zijn (vele) goede eigenschappen. Max is een kanjer!