Mijn leven als stewardess en mama van 3 (/4)

Ga je dan nu stoppen met werken (/vliegen)??

Deze vraag is mij al regelmatig gesteld. Eigenlijk vanaf het moment dat ik wist dat er niet 1 maar 2 nieuwe leventjes in mijn buik zaten vooral. Mijn antwoord hierop is altijd een volmondig “nee” geweest. Ik denk dat het als buitenstaander ook lastig te begrijpen is, want ook voordat we aan kindjes begonnen waren er mensen die vroegen “maar hoe ga je dat combineren als je een gezin wilt dan?” Iets wat in veler ogen blijkbaar onmogelijk is, maar waarvan ik al lang had gezien hoeveel voordelen het juist ook heeft ! Met mijn baan als stewardess ben ik soms meerdere dagen en nachten weg, true, daarentegen ben ik vervolgens altijd op zijn minst 4 volledige dagen en nachten thuis. Dagen waarin ik er compleet voor mijn meisjes kan zijn. Waardoor mijn partner zo min mogelijk hoeft te doen in de nachten, omdat ik hem hierin probeer te ontzien.

Eerlijk?

Sinds ik moeder ben besef ik me hoe hard ‘stay at home moms’ werken. Veel en veel harder dan vrijwel ieder ander persoon met welke baan dan ook. Sinds ik moeder van 3 (soms 4) ben, vind ik werken minder zwaar dan de ‘baan’ die ik thuis vervul. Want mensen, als je erover nadenkt is het eigenlijk idioot hoeveel wij doen, en dat zonder salaris ;) werk is echt een uitstapje geworden, waar dat al nog niet was voorheen. Het geeft me tijd om even weer ‘Anouk’ te zijn ipv alleen maar mama. Te denken aan niemand anders dan mijzelf wanneer ik ga slapen. Socializen met andere volwassenen. Ontbijten of dineren zonder ook nog 3 andere monden te voeden. Heerlijk!! Echt een aanrader voor iedere mama om regelmatig eens echt tijd voor jezelf in te plannen. Want hoewel ik het ‘begrijp’ als andere moeders zeggen “ik zou dat niet kunnen”, of “ooo, vind je dat niet moeilijk dan, om ze achter te laten?”, voel ik blijkbaar niet hetzelfde als zij. Want waarom zou ik moeite hebben met ze ‘achterlaten’?? Het is niet alsof ik ze maar ergens voor t oprapen laat liggen op moment dat ik vertrek. Ik vind het sowieso een raar woord, want ik laat ze niet achter, ik kom ook weer terug. Het is gewoon werk. En ik ben degene die gaat, zij blijven in hun vertrouwde omgeving. En is het niet ook een beetje arrogant om te denken dat er niemand anders ook goed voor ze kan zorgen..? En of je het wel of niet zou kunnen, dat weet je natuurlijk pas wanneer je het doet.

Ja, mijn allereerste vlucht na de geboorte van Aimée heb ik een traantje gelaten. En ja, ik ben ongelooflijk blij en trots wanneer ik thuis kom na een aantal dagen en die geweldige koppies weer zie, ze weer kan knuffelen en kusjes geven. En ja, natuurlijk mis ik ze ook wel eens als ik er niet ben, maar ook vaak genoeg mis ik ze ‘niet’, of in ieder geval niet effectief. Ik denk niet alleen maar de hele dag aan ze, dat is juist zo lekker :) Maakt dat je dan een minder goede moeder? Ik geloof van niet. Want als ik terug kom zit ik weer vol nieuwe energie en zelfs al heb ik vaak weinig slaap gehad door het vliegen in de nacht, toch heb ik even kunnen opladen om weer de allerliefste en -leukste moeder voor de meisjes te zijn die ik maar kan zijn. Althans, ik rommel natuurlijk ook maar wat aan hè? ;)