Mijn grote kleine meisje

Ruim een week geleden zit Saphyra naast me op de bank.
Het is een half uurtje voordat Opa haar weer op komt halen.
Het gesprek wat plaats vond heeft toch wel even diepe indruk gemaakt.
Mama, Roetje (de kat die al bij mijn vader woont vanaf dat ik 3 ben) gaat binnekort in de brand, net als Paul
Een beetje onthutst kijk ik haar aan.
Hoe bedoel je schat, vraag ik.
Nou paul is in de brand gegaan en opa zegt dat roetje binnekort ook in de brand gaat.
Twijfelachtig kijk ik mijn vriend aan, dit moet ik toch maar eens navragen bij mijn vader.
Nou dat zal wel meevallen probeer ik het nog te sussen.
Tegen mijn vriend zeg ik, dit kan me pa toch niet gezegd hebben
Mijn vriend is het met me eens dat het niks voor hem is
om dit zo te zeggen

Mijn vader stapt binnen en ik vraag het hem toch eens even.
Mijn vader bevestigd dat hij dit gezegd heeft en als ik hem een beetje vreemd aankijkt legt hij het uit.
Paul (de man van een vriendin van mijn vader) is overleden, die is gecremeerd en dat is dus aan Saphyra verteld toen die naar Paul vroeg. Vervolgens ging het erover dat Roetje (de kat) dus al heel oud was en dat die dus binnekort ook ging overlijden. Saphyra heeft daar dus van gemaakt dat die ook in de brand gaat.
Saphyra hoort het gesprek. Met verdrietige ogen kijkt ze me aan.
Mama ik wil niet dat Roetje doodgaat,
Ja meissie ik weet het maar het zal toch niet zo lang meer duren.
mag ik Cynthia dan hebben (onze kat)
Verdrietig kijk ik haar aan,
Nee meis dat kan toch niet.
Dan wordt Marleen verdrietig
Met biggelende tranen zegt ze tegen mijn vader:
Opa wil je dan een nieuw poesje voor mij kopen.

De tranen steken achter mijn ogen. IK merk dat hoewel ik al een aantal jaar het huis uit ben
dat het feit dat mijn kat binnkort niet meer leeft mij harder aangrijpt als dat ik zou denken.
Ik pak mijn dochter op schoot en zeg.
Meissie als roetje overlijdt mag je daar heel verdrietig over zijn. EN daar gewoon om huilen
En laat niemand je vertellen dat je daar niet om mag huilen.
Saphyra knikt en vraagt vervolgen:
Mama waar is jouw mama eigenlijk. Want oma poesje is de mama van papa,
en oma bril is jouw oma.
Ik slik en zeg Mijn mama, jouw oma is ook overleden.
Oh net als paul?
Ja net als Paul zeg ik,
Hoe ziet oma eruit vraagt ze.
Ik pak een foto van de kast en zeg:
Dit is oma.
Oh die heeft krulletjes haar net als mij mama.
Klopt zeg ik met een glimlach
Ik vind het stom dat mensen doodgaan zegt ze vervolgens boos.
Even moet ik lachen om de boosheid die er in mijn 3jarige zit.
Mama zou oma mij lief vinden.
Ja schat oma zou jou heel erg lief vinden.
Dan is het goed, zegt ze.
Ze loopt naar Opa toe en zegt.
Opa gaan we morgen nog schaatsen.
Ik schiet in de lach, mijn grote wijze kleine meisje.
Opa moet lachen en zegt:
Ja lieverd dat gaan we.
Kom dan gaan we naar huis,
Met een dikke knuffel fluistert ze nog in mijn oor.
Mama ik hou van je en oma ook hoor dat weet ik zeker.
<3.