Snap
  • Mama
  • Relatie

Mijn gezin kostte mij mijn beste vriendin

De keus voor mijn gezin heeft mij iets waardevols gekost, namelijk mijn beste vriendin.

Momenteel ben ik in blijde verwachting van mijn tweede zoon. En door al deze hormonen en het feit dat ik al een tijdje thuis zit ga je nadenken over je leven, over keuzes en gevolgen. Daarom deze blog. De keus voor mijn gezin heeft mij iets waardevols gekost, namelijk mijn beste vriendin.

Ik kan me niet eens herinneren hoe of wanneer we vriendinnen zijn geworden, ergens in de tweede of derde klas van de middelbare school denk ik. We waren onafscheidelijk, ook al zaten we op een andere school en hadden we andere vriendenclubs. We spendeerde met elkaar uren in het park naar jongens kijken,  fantaseren over de toekomst met kinderen die samen opgroeien en getuige zijn op elkaars bruiloft. In die periode waren we 14/15 jaar, en zagen weinig beren op de weg. Mijn vriendin had toen al een vriend voor 2 jaar, en hadden samen bedacht te gaan studeren en samen op kamers te gaan. Prima plan vond ik, en omdat ik toch het huis uit wou zou ik meegaan op kamers. De praktijk werd al snel anders toen haar relatie uitging, en ze zakte voor haar eindexamens. Ik ging wel op kamers, maar bleef in dezelfde stad wonen, en zij moest nog een jaar naar school (dit heeft ze echter nooit gedaan en is gelijk gaan werken).

Samen zetten we het uitgaansgebied op stelten, en ik versierde jongens na jongens. Zij was er wat terughoudender in, maar ieder zijn ding natuurlijk. Na mijn eerste serieuze vriend (6 jaar ouder en wilde na een half jaar trouwen, dat werkte dus niet) kreeg ik een relatie met een jongen uit onze inmiddels gezamenlijke vriendenclub. Dit ging een tijdje goed, tot hij een alcoholverslaving kreeg, en ik verstandig genoeg besloot de relatie te stoppen. Hier merkte ik al de eerste deukjes in onze vriendschap, ze begreep niet waarom ik niet voor hem koos, want we hadden toch dezelfde vrienden en interesses. Ik pakte mijn leventje weer op, en was weer gezellig aan het daten. Na een aantal mislukte dates, en een huwelijksaanzoek van een jeugdliefde, later was ik helemaal klaar met de mannen. Ik had uitgesproken, voor mij het komende jaar even geen vent, en ga me richten op mijn studie. Helaas kreeg ik toen Pfeiffer, dus was er letterlijk een half jaar tussenuit.

Net nadat ik hersteld was (inmiddels bijna 20 jaar)) ging ik op stap met een andere vriendin, en kwam ik wat oude vrienden tegen. Ze waren met een groep uit de Randstad op stap, en een deel kende ik al van verjaardagen. Mijn toekomstige echtgenoot zat hier ook tussen, en we hadden gelijk een klik. Na een halve date, en veel contact via de telefoon kregen we een relatie. Omdat we 100 km van elkaar vandaar woonde, ging het vrij snel. Na een maand ontmoette ik zijn ouders, en hij de mijne, en gingen we bijna elk weekend na elkaar toe. Na 4 maanden samen op vakantie, en ik was daarna bijna elk weekend bij hem (hij is een voetballer dus moet op zondag thuis zijn). In deze periode probeerde ik doordeweeks samen met vrienden af te spreken, samen te eten en elke keer als ik in het weekend thuis was sprak ik sowieso met mijn beste vriendin af. Maar mijn liefde voor mijn man was zo sterk, dat we na een jaar gingen samen wonen in zijn dorp.

Met mijn beste vriendin zag ik en haar geen problemen op de weg. Ja, we zouden elkaar minder zien maar inmiddels hadden we beide geld genoeg om heen en weer te reizen en dit deden we op het begin elke maand. Maar langzaamaan werd dit minder, voornamelijk van haar kant richting mij. Elke keer kwam het initiatief van mijn kant om af te spreken. Na 3 jaar gingen mijn man en ik trouwen, en zij was al 9 maanden niet bij ons geweest. Omdat we toch, dacht ik, een sterke band hadden heb ik haar uitgenodigd op mijn intieme bruiloft. Hierin waren alleen onze naaste familie en 3 beste vrienden uitgenodigd. Die dag heb ik me zo zitten ergeren aan haar onvolwassen en egocentrische gedrag, dat ik na 3,5 jaar nog steeds spijt heb van de beslissing om haar uit te nodigen.

De volgende keer dat ik haar zag was een half jaar later, met Koningingedag, in haar woonplaats. Inmiddels was ik 17 weken zwanger van mijn zoon, en naast een felicitatie op Facebook niet van haar vernomen. Ik was samen met mijn vader in de stad toen ik haar onverwacht tegenkwam. Na een beleefd gesprek over koetjes en kalfjes, kwamen de beleefde vragen over de zwangerschap en merkte ik aan haar gedrag een aantal steken mijn kant op. Op dat moment kon ik dat niet hebben en heb ik snel mijn man geseind dat we door moesten lopen. Dit is de laatste keer dat ik haar heb gezien.

Dat moment zal ik niet snel vergeten, en zit in mijn geheugen geprint. Ik heb het hier nog vaak over gehad met mijn man, mijn moeder maar ook met een gemeenschappelijke vriendin die ook haar beter kent, en zij gaven allemaal aan dat ik niets fout heb gedaan. Dat zij waarschijnlijk jaloers is dat ik wel het geluk heb gevonden in een man, en nu een mooi gezin, huis en een stabiele baan heb en zij (nog) niet. Maar dit maakt het voor mij niet makkelijker, en juist extra pijnlijk. Omdat zij al langere tijd geen contact zoekt, en me inmiddels heeft verwijderd van social media heb ik inmiddels geaccepteerd dat het van haar kant klaar is.

Ik beschouw dit  verhaal nog steeds als een verlies wat nog steeds zeer doet. Ik maak niet makkelijk vrienden, en vertrouw niet snel iemand mijn gevoelens toe. Bij haar kon ik mezelf zijn, en ik had altijd het gevoel dat zij dat ook had bij mij. Daarom steekt het bij mij nog steeds als ik zie hoe sommige vrouwen zulke innige vriendschappen hebben, die ik de afgelopen jaren niet heb gehad. Jaloers is het goede woord, en verdrietig omdat de keuze voor mijn persoonlijke geluk me toch veel gekost heeft al is mijn gezin het 100% waard.

Ik ben blij dit van me af te kunnen schrijven, en wie weet wordt een van me nieuwe vriendinnen ooit wel een vriendin die ik genoeg vertrouw om me hart wel bij uit te storten, wie weet.. 

 

7 jaar geleden

Hier juist na een scheiding Veel mensen verloren waarvan ik dacht dat het vriendinnen voor het leven waren...

7 jaar geleden

Ik dacht 3 goede vriendinnen te hebben maar blijkt er uiteindelijk maar 1 te zijn. 1 vriendin geloofde praatjes die iemand anders over mij had rondverteld en de andere beloofde langs te komen nadat ik verhuisd was of als ik in de buurt was af te spreken maar kwam er nooit van. Ik vond dit erg jammer maar t went. Ben blij dat m'n beste vriendin nog steeds mijn beste vriendin is. Ookal zien we elkaar niet heel vaak. Dat is pas een echte vriendschap.

7 jaar geleden

Herkenbaar. Toen ik een relatie kreeg met mijn huidige partner heb ik geprobeerd zo vaak mogelijk met haar af te spreken. We zagen elkaar gemiddeld 3 a 4 avonden per week. Vanaf het moment dat ik ging samenwonen kwam er van haar kant weinig reactie meer. Het moest allemaal van mijn kant komen. Maar ik bleef dat doen totdat ik zwanger raakte. Toen kon ik het niet meer. Na de bevalling is ze nog geen half uurtje op kraamvisite geweest want ze moest naar huis (ze woonde toen nog thuis). Daarna dacht ik, ik wacht nu af tot zij iets laat horen. Nu zijn we 10 jaar verder.. en geen contact meer. Hoewel we elkaar sinds kort op Facebook hebben :) Ik ben ondertussen verhuisd en hier heb ik nu een groepje super leuke vriendinnen leren kennen. Maar een beste vriendin mis ik soms nog..

7 jaar geleden

Het is altijd moeilijk om met zoiets om te gaan. Je wilt weten waar het fout ging, wilt je vriendin van vroeger terug. Maar je hebt goed gehandeld. Ook goed om het van je af te schrijven, want het steekt toch altijd nog een beetje lijkt mij. Zelfs al heb je niks fout gedaan en heb je er vrede mee. Het is toch jammer dat zo'n vriendschap ineens afgelopen is.