Mijn favoriete kind!

Bijna de hele nacht dacht ik na over die 2 woorden: favoriet kind. Het zweet brak me regelmatig uit, want had ik een favoriet kind? Vond ik de een leuker dan de ander?

Ik heb het licht zien worden en voordat ik van vermoeidheid niet meer kon nadenken was daar dan toch het stemmetje: "Ja, je hebt een favoriet kind, geef het maar gewoon toe." De rest van de dag liet het mij niet los. Tijd voor wat uitleg.

Sara was een modelbaby- dreumes- en peuter. Ze doet alles echt volgens het boekje. Als baby huilde ze omdat het nodig was, had ze geen allergien en zorgde al snel voor een uitstekende nachtrust. Mijn nachtrust. Indien nodig vermaakte zij zich altijd in de box of op de grond. Zodra ze kon lopen ging ze regelmatig op ontdekkingstocht en was niets veilig. Ze klauterde overal op en in en kende geen angst. Vloeiend ging ze over naar het 'peuter-zijn' en doet gewoon alles wat een peuter moet doen.

Ze heeft als echte peuter een duivelse en engelachtige kant. Ze haalt mij het bloed onder de nagels vandaan als ze de 8e driftbui van de dag heeft of als ze voor de zoveelste keer zeurt om een snoepje. Als een blad aan een boom kan ze dan omslaan en mij de allerliefste moeder vinden van de hele wereld. Uitgebreid kan ik worden geknuffeld, al maakt ze weinig onderscheid tussen mij en een willekeurige knuffel. Bijna altijd gaat ze zonder morren slapen en eten is nog steeds geen drama.

Ik beken: Sara is mijn favoriete kind.

Iris is nu 8 maanden oud en eerlijk gezegd is zij de verbeterde versie van Sara. De eerste 6 weken van haar leven wilde ze alleen maar plakken waardoor wij volgens mij optimaal zijn gehecht aan elkaar. Mijn aanraking is genoeg om haar stil te krijgen en aan haar huiltje hoor ik precies wat er aan de hand is en welke acties ik moet ondernemen. 

Qua karakter en duivel/engel-zijde kan ik alleen maar zeggen dat ze tot nu toe gewoon heel lief en rustig is. Ze observeert en is graag bij anderen in de buurt. De fascinatie voor Boef is immens en ze zoeken elkaar op indien mogelijk. Haar duivelse kant is er misschien nog niet of wellicht ben ik te gewend aan mijn duivelse Sara. Ze heeft wel de genen van Jurre meegekregen, net zoals Sara die ook heeft: zodra ze honger hebben worden ze chagrijnig. Het enige middel dat dan nog helpt is voedsel erin stoppen. 

Iris lacht de hele dag; 's ochtends zodra ze wakker is begint ze breed te grijnzen en gaat lachend naar bed. Het komt nog wel eens voor dat ze 's avonds laat nog even wakker is. Dat gaat niet gepaard met huilen, maar met een beetje kletsen. Als ik dan kom kijken dan begint ze direct weer te lachen. Ik hou daar zo van!

Ik beken: Iris is mijn favoriete kind. 

Toch zou ik volgens het nieuwsbericht een favoriet moeten hebben. Maar eerlijk gezegd heb ik die niet. Ze zitten allebei in een andere levensfase en zijn vooralsnog totaal verschillend van karakter. Sara is een echte einzelganger en Iris houdt van mensen. 

Als Sara een driftbui heeft en Iris alleen maar lief zit te kluiven op haar vingers dan is Iris favoriet en als Iris een keer huilt zonder reden en Sara kijkt gewoon lief tv dan is Sara favoriet. En toch ook weer niet. Want ik hou van Sara's driftbuien. Altijd achteraf en niet op het moment zelf, maar ik hou ervan. De knuffel die erop volgt laat de zon weer schijnen. Ik hou van het betekenisloze gehuil van Iris, niet midden in de nacht zo rond een uur of 3, maar haar lach maakt 's ochtends een hoop goed. 

Ik hou van allebei evenveel, ik heb geen voorkeur. Misschien moet ik mij dit over een paar jaar nog een keer afvragen en er opnieuw een blog over schrijven, wie weet heb ik dan wel een voorkeur.