Mijn buitenbaarmoederlijke zwangerschap 10-05-2015

Mijn 4e terugplaatsing uit ronde 1, onze laatste cryo...

Ik had er een hard hoofd in, helaas zakt dat de moed in je schoenen na al die teleurstellingen.

Testen... of toch niet... Ja ik doe het wel.

Die dag was ik bij me moeder en heb daar ook getest, mijn man moest vroeg werken en me moeder was van alles op de hoogte... 

Oké een paar minuten wachtten en toen kijken en tor mijn pure blijdschap en verbazing 2 lijntjes! Niet heel donker maar 2 lijntjes, jankings ten top! Mijn moeder ik en me man want die heb ik natuurlijk gelijk gebeld, ik hoor het me nog gillen je wordt vader! Ongeloof en blijdschap aan de andere kant van de lijn.

En dan begint het lange wachtten van de eerste echo. Op me werk vertel ik het tegen 2 collega's die ook op de hoogte waren van alles en ook hier janken geblazen. Een paar uur later ga ik plassen en enorme kramp in me buik, wat licht bloedverlies en complete chaos in me hoofd. Wat nu!?! Ik heb het zieke huis gebeld en helaas niks anders dan afwachten. Verder geen bloedverlies en krampen meer.

Eindelijk bijna 6 weken en ik mag voor me eerste echo in het ziekenhuis, ze heeft lang gezocht om als antwoord te krijgen, ik zie niets. Hoe dat voelt kan ik echt niet uitleggen. Bloedtesten voor hcg want ze vertrouwen het niet. Uitslag bloedtest: wel degelijke hcg aanwezig maar niet 'genoeg'. Over 2 dagen terug komen om opnieuw te prikken mits ik erg buikpijn kreeg. 2 dagen later hcg was iets gestegen maar nog niet ernstig.

Over 2 dagen terug.. alleen dat redde ik niet

De volgende dag werd ik overvallen door extreme buikpijn ik kon niet zitten, niet liggen niet lopen. Met spoed moest ik komen, hcg prikken en echo waar weer niks op te zien was. Hcg uitslag binnen, het was verdrievoudigd en ik moest gelijk blijven. Het was een complete roes... me man ging naar huis spullen halen want ik zou s'middags geopereerd worden, hij is gelijk naar huis gegaan want dan was hij optijd terug. Nog geen half uur later werd ik opgehaald en ik heb me werkelijk nog nooit zo alleen gevoeld. 

Uiteindelijk een 'succesvolle operatie waarbij mijn eilijder is weggehaald, deze was al geklapt en lekte al bloed in me buikholte. Gelukkig zat mijn man al op mij te wachtten toen ik terug kwam.

Deze dag staat in ons geheugen gegrift maar dit is ook de dag dat mijn man en ik een nog sterker team zijn geworden.