Mijn allerbeste vriendinnen en ik..

Sinds mijn puberteit zijn we de allerbeste maatjes, BFF’s, dikke vriendinnen. Na jah, dik zijn we alle drie niet. Niet meer. En zoals bij iedere vriendschap, hebben ook wij onze ups en downs gehad. Maar samen konden we de wereld aan: ik liep met opgeheven hoofd en vol trots door het leven. Onafscheidelijk waren we. Alles voor en met elkaar, door dik en dun. Tot een jaar geleden. Wat ze me flikten, kon ik niet verkroppen. Boos, verdrietig, maar vooral ontzettend teleurgesteld was ik in mijn vriendinnen. Hoe konden ze me dit aandoen? Een jaar lang heb ik ze allebei vermeden en gunde ik ze geen blik waardig. Maar het draaide om acceptatie. Accepteren dat vriendinnen veranderen. Dat ik verander. En dat is prima. Het is goed zo.

Ik was voornemens om hier niet over te beginnen, maar na de zoveelste opmerking naar mijn hoofd ‘Jij mag niet zeuren, want wat weet jij er nou van?’ als verkapt compliment ben ik er even klaar mee.

Dik ben ik nooit geweest, eerder te dun eigenlijk als ik anderen moet geloven. Ik noem het zelf altijd slank en heb nooit begrepen waarom mensen wel tegen mij mogen zeggen ‘Je moet echt wat meer eten hoor, je begint een beetje te dun te worden’ of ‘Ben je nou zo afgevallen’ en ik niet tegen hen ‘Zou je niet iets minder eten, of meer gaan sporten?’ of ‘Ben je aangekomen?’. Nee, dan heb je de poppen aan het dansen en heb ik iemand gekwetst. Een ongeschreven regel dat je iemand niet het gevoel mag geven dat ze ‘dik(ker)’ zijn (geworden), maar je alles mag zeggen tegen een slanker persoon. En ook nu na twee kinderen, krijg ik regelmatig deze ‘complimenten’ te horen. Maar ook ik heb mijn onzekere momenten en daar wil ik toch iets over kwijt.

Inderdaad misschien moet ik niet zeuren. Ik heb eigenlijk ook nooit gezeurd over mijn lijf en ben er altijd tevreden mee geweest. Moedeloos kon ik dan ook worden van eindeloze vrouwenpraat over gewicht en diëten. En dacht altijd: wil je afvallen? Zorg dan op zijn minst dat je minder calorieën eet dan je verbruikt op een dag. Maar goed, wat weet ik er nou van? In ieder geval voor mijn gevoel klopte alles in verhouding en heb nooit de wens gehad om iets aan mijn lijf te veranderen. Wanneer je iets volledig accepteert, is het goed zoals het is en hoef je je daar ook niet op te focussen. Toch?

Ik ben Rowena, weeg vanaf mijn puberteit 59-61 kilo, ben 1.79 m lang en ben altijd zeer content geweest met mijn BFF’s: mijn Breast Friends Forever.

Mijn beeld veranderde
Daar stond ik dan. In de badkamer. Naakt. Jankend naar mezelf te kijken in de spiegel. Ik was twee dagen ervoor bevallen van mijn tweede Ukkie. Op de achtergrond hoorde ik de kraamzuster Brent sussen, Nevah lag op bed en Dennis kwam net naar boven gelopen. Hij kwam naar me toe, hield me vast, veegde mijn tranen weg en zei: het komt wel goed schat. Weet je nog de vorige keer? Over een paar weken zit jij gewoon weer strak in je vel.

Lief. Maar ik was er deze keer niet van overtuigd. Dik, dun, groot, klein… ik begreep nu hoe ellendig je je voelt als je niet tevreden bent met jezelf.

Ik herkende alleen mijn hoofd nog. Alhoewel de zwarte wallen onder m’n ogen mijn kin bijna reikten en ik er grauw en geel uit zag alsof ik als een of andere junk 3 maanden onder een brug geleefd had. Maar dat lijf er onder kon echt niet van mij zijn. Walgelijk vond ik het. Mijn buik, was één groot oppervlak van rimpelig vel, dat alle kanten opdeinsde. Je kon er verstoppertje in spelen en er zeker van zijn dat je niet gevonden zou worden. En mijn borsten leken wel ieder moment te kunnen exploderen. Ze waren huge! Ik was twee cupmaten verder. Ik vond die grote borsten vreselijk en totaal niet bij me passen. En die tepels dan!! Dat leken wel schotelantennes. En natuurlijk heb je er iets prachtigs voor terug, maar daar gaat het nu even niet over...

Ik vroeg me af of het ook deze keer goed zou komen, met mijn lijf en met name mijn borsten. Zouden die ballonnen over een paar weken als plumpuddingen in elkaar zakken?

Selfies
Hoewel ik nooit echt met mijn lijf bezig was, had ik me wel voorgenomen om na mijn bevallingen weer in mijn oude ik te herstellen. Zo ijdel ben ik dan wel weer. Dus wat deed ik? Voor mijn eerste zwangerschap maakte ik foto’s van mezelf (jep, selfies :-) ): van mijn borsten, buik en ook mijn billen. Het maakte me niet uit hoeveel kilo’s ik zou aankomen, het lijf op de foto’s was mijn doel: ik zou mijn oude figuur terugkrijgen en als het ff kan nog net even iets beter, al zou ik ervoor naar de sportschool moeten.

Een paar weken na de bevalling
Een paar weken later kwam het weer goed. Grotendeels. Gelukkig ben ik gezegend met goede genen (dank je wel pap en mam!), de 20 zwangerschapskilo’s waren verdwenen en ik zat weer op mijn oude gewicht. Nergens een litteken of striae te bekennen. En ja hoor, daar was ook mijn platte buik weer. En down under? Ik heb alle moed verzameld en er een spiegel bij gepakt en zelfs dat zag er best ok uit (in mijn hoofd was het een groot slagveld, maar dat viel best mee. Het was netjes gehecht en zag er redelijk opgeruimd uit). Maar mijn hemel, die borsten! Wat was daarmee gebeurd? Ze lagen niet onderin mijn bh, maar ze waren zeker minder stevig. Ik pakte de foto’s erbij en bestudeerde de foto met boobies vóór mijn zwangerschappen en het paar aan mijn lijf. Ja echt waar, niet meer hetzelfde. Niet meer mijn BFF's. 

Ik wil nieuwe vriendinnen
Nu begrijp ik waarom borstvergroting zo’n enorme hit is onder kersverse moeders. Ik gooide mijn principes overboord en ging op onderzoek uit… Tieten, tieten, tieten. Waar kan ik ze kopen? Hoe werkt het? Zou ik eventueel later nog borstvoeding kunnen geven? Hoe ziet het er uit? Hoe voelt het aan? Kunnen ze ervoor zorgen dat ik mijn oude vriendinnen weer terugkrijg, want met deze dames heb ik absoluut geen klik. Op naar de plastisch chirurg voor een Mommy Makeover. Die dames moesten gelift worden en waarom ook niet gelijk een ‘foef makeover’? (ja, van gewone poes naar porno poes inderdaad. In Amerika doen ze niet anders).

Een jaar later
Van een leuke C-cup, naar een E-cup en weer terug naar C. Maar dan ff net wat anders… Mijn borsten hebben geleden onder de zwangerschap. De groei van die meloenen tijdens de zwangerschap en het terug slinken naar perzikjes na de zwangerschap is echt funest voor ze. Ik sprak met meiden die nieuwe borsten hadden aangeschaft, om wat voor reden dan ook, en echt de resultaten zijn prachtig. Maar het heeft mij doen inzien dat ik eigenlijk prima borsten heb en er niets aan wil veranderen. Ik ben erachter gekomen dat ik niet eens zozeer mijn borsten lelijk vond, maar ik kon niet accepteren dat ze veranderd waren. Dat zat me dwars. Mijn BFF’s zijn prima en moet ik ze een keer in de strijd gooien, dan gooi ik er gewoon een goede push-up bh tegenaan! En een beetje kwasten met wat poeder doet ook wonderen ;-).

Laatst was ik op een verjaardag waar een paar vrouwen hun gal spuwden over wat een zwangerschap met je lijf doet en vooral met je borsten. Ik hoorde het aan, herkende wat ze zeiden en wilde me mengen in het gesprek. Ik had nog geen woord gesproken of mijn mond werd gesnoerd. Ik mocht absoluut niets zeggen, want ze hadden onlangs een foto van mij in bikini gezien; ik zou geen reden hebben om met hen mee te praten. Dat is natuurlijk lief bedoeld, maar hey ik ben ook maar een mens, met een lijf, met gevoel en heb ook mijn onzekerheden. Ik heb zelfs (heel serieus) overwogen om plastische chirurgie te ondergaan.

Ik zal op een gegeven moment toch ook echt een figuur krijgen waar zwaartekracht vat op krijgt. That’s nature! Maar tot die tijd geniet ik van dit lijf, mijn nieuwe BFF’s en loop ik weer met opgeheven hoofd door het leven. Ik durf ze weer aan te kijken, voor mij zijn ze perfect! 

Welke onzekerheden had jij na de bevalling over je lijf? Zou je iets veranderd willen zien of ben je eigenlijk wel tevreden?

Liefs,

Rowena en mijn Breast Friends Forever ;-)