Mijn 1e miskraam

Na de verhuizing keken we uit naar een weekje genieten met de Kids. Onze vakantie naar mallorca was geannuleerd vanwege covid, dus hadden we een weekje centerparcs geboekt. 

Zondag 27 september kwamen we terug thuis. Net voordat ik naar bed ging moest ik nog even naar de wc. Op het toiletpapier zag ik een licht roze vlek. Ik heb meteen m'n man geroepen. Dit is niet goed, zei ik. 

De volgende ochtend (maandag) was het bloedverlies al behoorlijk toegenomen. We hebben de verloskundige gebeld en mochten meteen komen voor een echo.

Op de echo was een klein vruchtje te zien met een langzaam kloppend hartje. De verloskundige vertelde dat er nog niet veel over te zeggen was. Voor dat moment zag het er goed uit. Het kon 2 kanten opgaan. Of de bloeding zou doorzetten naar een miskraam, of de bloeding zou minder worden/ stoppen en het zou wel goed zijn. 

Ik heb de rest van de dag in bed gelegen. Alsof ik het dan tegen kon houden. Ik nog iets kon doen zodat het niet door kon zetten. Ik hoopte dat als ik stil bleef liggen het zou stoppen met bloeden.

De week erop zouden we weer een echo krijgen. Je begrijpt misschien wel dat als het erop of eronder is, die week, heel lang duurt.

Iets in me zei dat het niet goed was. De dag na de eerste echo, dinsdag, verloor ik veel bloed. En iets wat leek op een vruchtje. Ik was heel erg verdrietig. 

Maar ik wist eigenlijk al dat dit het was. Dat het kindje niet zou zijn. Een droom viel in duigen. Ons toekomstbeeld veranderde.

De avond en nacht daarop heb ik hele erge rugkrampen gekregen. Woensdag verloor ik nog iets rozigs en vrijwel daarna is het bloeden gestopt.

De week ging langzaam voorbij. En toen was de dag van de echo daar. 

M'n gevoelens werden bevestigd. Er was niets meer te zien. De bevestiging kwam toch hard aan. Ik voelde me leeg. 

Ik weet dat ik er niets aan kon doen. Dat de natuur het zo bepaald heeft. Maar toch. Je hart wil iets anders. Je hart huilt. Om alles wat had kunnen zijn en niet meer is.