Snap
  • Mama

Met 19 maanden in het grote klimrek?

​Als juf bent ik zeer zelfverzekerd in het kunnen van de kinderen. Ik vertrouw dat kinderen al veel kunnen, push ze om iets zelf te doen.

Ik weet dat dit belangrijk is en dat kinderen veel meer kunnen dan wij als volwassenen voor mogelijk houden. Het enige wat wij moeten doen is ze aanleren hoe. Automatisch ging ik ervan uit dat ik dit ook met mijn eigen kind zou hebben maar niks blijkt minder waar.

Nino is een groot klimmonster. Hij wil in een speeltuin altijd het grote klimrek op en de grote glijbaan af. Hij is echter pas 19 maanden en ik vertrouw het dan nog voor geen meter. Ik zie hem zo van het richeltje afstappen en hup 2 meter naar beneden vliegen, of met zijn hoofd als eerste van een steile glijbaan glijden of te snel gaan staan, achterover kieperen en zo op zijn rug op een rand eronder knallen.

Tja, deze angst beelden zijn nog nooit gebeurt, tot nu toe gaat alles goed maar ik sta echt stijf als Nino weer capriolen aan het uithalen is. Mijn man is echter de rust zelf. Hij heeft compleet het vertrouwen in Nino, staat van een afstandje te kijken en maakt totaal geen aanstalten om in te grijpen. Ik raak ondertussen compleet in de stress en ben bang dat Nino er aan de kant waar ik niet sta afstapt. 

Ik mopper dan ook wat af tegen mijn man dat hij wel alert moet zijn en er dichter bij moet staan. Hij vind mij echter overbezorgd. Tja, en dan lees je in de media dat wij ouders veel te overbezorgd zijn en zie ik een totaal ander persoon in mij als moeder dan als juf. Hoe kan het dat ik mijn zoontje niet vertrouw, terwijl ik mijn kleuters wel vertrouw. 

Laatst was ik in een speeltuin waar ook een kinderdagverblijf op bezoek was met dreumesen en peuters. Een meisje van ongeveer dezelfde leeftijd als Nino zat boven in het grote klimrek, helemaal alleen. Ik was daar met Nino naar boven gegaan en dacht er voor geen goud aan om Nino daar alleen naar boven te laten gaan, veel te gevaarlijk. Dat meisje zat midden op dat plateau en zag er behoorlijk angstig uit. De leidsters van het kdv waren niet in de buurt van het grote klimrek en hadden niks door. Ik vroeg aan het meisje of ze eraf wou en ze zij 'ja'. Ik vroeg of ze van de glijbaan wou en ze zij 'nee'. Ik vroeg of ze het eng vond en ze zij 'ja', dus vroeg ik of ik haar eraf zou tillen, waarop ze ook 'ja' zij. Zo tilde ik twee dreumesen tegelijk de trap af, want ik zou Nino daarboven niet alleen laten. Ik ben daarna naar de leidsters gegaan om aan te geven dat zij daarboven zat. Het enige wat ze zeiden was 'oh, daar mag ze helemaal niet zijn'. In mijn gedachte kwam vooral langs dat het misschien handig is als één van de leidsters in de buurt van het klimrek staat want een dreumes weet echt nog niet waar het wel of niet mag zijn en kan totaal nog niet inschatten of dit te moeilijk is of niet, dit heb ik ze dan ook aangegeven. Echter ging ik ook daar weer aan twijfelen, ben ik overbezorgd en moeten we de kinderen niet gewoon meer vertrouwen of is opletten en meegaan echt wel belangrijk op deze leeftijd?

Hoe komt het dat ik zo twijfel? Is het door dat ik de leeftijdsfase waarin Nino nu zit minder goed ken en ik dus niet weet wat wel of niet zou moeten kunnen. Is het omdat Nino dingen kiest die aangeven worden voor kinderen van 3+ terwijl hij pas 1,5 jaar oud is. Is het omdat ik als moeder toch veel meer angsten zie omdat ik van dit kind zielsveel hou en ik het echt niet trek als hem iets gebeurt. Is het dat ik het als persoonlijk falen zou zien als hij valt. Waarom is het?

Ben ik echt overbezorgd, heeft mijn man gelijk? Wat zouden jullie doen?

7 jaar geleden

Great ariletc, thank you again for writing.

8 jaar geleden

Ja het oefenen onder begeleiding is denk ik ook mijn manier, nu nog mijn angst leren onderdrukken. Ik ben daarom ook met Nino op aapjeskooi gegaan, lekker klimmen en klauteren onder begeleiding. Daar leer ik hoe ik hem het beste kan begeleiden en hij leert alles op een veilige manier te oefenen.

8 jaar geleden

Ja vallen en stoten vind ik ook helemaal niet erg. Nino heeft dan ook best wat blauwe plekken op zijn knieen. Tja, het is gewoon echt een bezig bijtje. Ik probeer Nino ook gewoon zoveel mogelijk te begeleiden, ik vind alleen mijn angst vervelend en wil dit niet projecteren op hem. En, tja met zo een kleuter, je kunt ze niet overal voor beschermen, soms gaat het dan ook mis maar anders zouden ze niks meer kunnen doen en hoe moeten ze het dan leren, toch.

8 jaar geleden

Mijn zoontje is ook zo. Hij ging vorig zomer met 19 maanden ook van een hele hoge glijbaan. Ik loop dan achter hem de trap op maar laat het hem wel zelf doen. Ik sta dus wel in de buurt om in te kunnen grijpen mocht het mis gaan. Bij mijn kleuters heb ik er wel vertrouwen in dat ze geen dingen doen die ze niet durven. Maar ik heb ook wel eens vlak naast een kast gestaan waar een kleuter helemaal zelf af wilde springen "echt juf dat kan ik" kwam net verkeerd terecht en brak haar arm... en dan sta je er met je neus bovenop. Ik ben geen overbezorgde moeder maar soms zit mijn hart wel even in mijn keel. Gelukkig zijn er tot nu toe geen ernstige dingen gebeurt maar vallen en stoten.... ja dat gebeurt heel regelmatig. Worden ze groot van.