Merkwaardige wezens, wij moeders

Bijna een jaar ben ik al mama. Een mama die thuis is met Baby, terwijl ze ook probeert te herstellen van alle Grote Nare Dingen die er gebeurd zijn (zal niet vertellen hoe moeilijk dit is. Alsof je in je eentje de Alpen drie kilometer naar rechts moet verschuiven).

Mama zijn. Wat betekent dat eigenlijk?

Behalve het constant tokkelen van de emotionele hartspieren door het observeren van je kleintje ("Oh! Baby laat een boer!" "Zijn eerste snottebel!" "Wat een schattige scheet!" "Hij klom zelf de trap op!" "Die oogjes! Die haartjes! Die glimlach!") - iets waar anderen kotsbakjes voor nodig hebben - heb ik ontdekt dat wij moeders, de superheldinnen van de aarde, elke dag weer tientallen rollen moeten vervullen.

Wij zijn verpleegsters: we plakken Disney pleisters op knieën, ruimen kots op en duwen zetpillen tussen baby billen. Wij zijn huishoudsters die dagelijks zorgen dat ondergesnotterde truitjes op gestofte planken komen te liggen. Vuilnisvrouwen: hoeveel zakken vol met poepluiers hebben wij al klaag-vrij buiten in de container gemikt? Kokinnen: zout-vrij, gepureerd, met een glimlach op onze lippen. Als onze shift er na een lange dag opzit, worden we nachtzusters. Die zijn er om 's nachts de gebroken nachten op zich te zadelen, nachtmerries weg te troosten, en op tijd koorts te detecteren. We zijn politieagentes wanneer de kinderen leren oversteken zodat ze niet als arme geplette mol aan de zijkant van de weg belanden. Tuurlijk werken we ook als clowns en entertainers, want het horen van hun gegiechel is als benzine voor een auto of geld voor een huurmoordenaar: het zorgt dat we doorgaan. Dan, als zweminstructrices introduceren wij onze eendjes in de wereld van water en dobberen, onder fijn genot van baby liedjes en baby-spetter-klasjes in het zwembad. We zijn reisgidsen die het grut op schoot nemen tijdens hun eerste vlucht door de wolken, en we vertellen ze men een flesje een bibron noemt, hier in Portugal. De schoonheidsspecialiste in ons houdt oren smeer-vrij en zorgt dat plukjes haar uit ogen worden geknipt. We zijn leraresjes die kinderen taal en gedragsnormen en zelf-hygiëne proberen bij te brengen. Oh, en we zijn personal-shoppers die complete outfits en maaltijden in huis halen. Scheidsrechters bij ruzies, advocaten om exclusief voor de rechten van onze mini-me op te komen. Dan zijn we nog politieke regelverzinners die beslissen tot hoever de spruiten hun bonen op moeten eten, en naar mate ze ouder worden zullen wij meer en meer fungeren als taxi-chauffeurs en geldautomaten.

Dat soms een moeder een beetje op. Een klein beetje.

Boven alles, doen we dit alles met liefde. Zeeën vol met liefde. Elke dag opnieuw.

(Als ik dit zo teruglees, vind ik dat ik een medaille verdien. Een hele grote, van chocolade-zonder-calorieën.)