Meisje met je lange blonde haren.

Dank je dat je mij weer in de goedheid van de mens laat geloven.

Mijn ochtend verliep alles behalve rustig. Mijn oudste werd veel te vroeg wakker en daardoor mijn jongste dus ook. Conclusie; twee niet uitgeslapen kinderen die niet vooruit te branden waren. Vervolgens bleef mijn jongste voornamelijk aan mijn been hangen, waardoor ik totaal niet op schoot. Al met al een bewogen ochtend waarbij we wederom moesten haasten om op tijd te komen.

In mijn haast had ik niet gezien dat mijn jongste voorop op de fiets een klein popje in haar armen had geklemd. Je raadt het al, tijdens het fietsen verloor ze het popje. Op het drukste kruispunt dat wij passeerde. Midden op de kruising viel hij neer. Stoppen was geen optie, want bukken midden op de weg met 2 kinderen al balancerend op de fiets is gevaarlijk en het stoplicht werd rap weer rood. Dat was popje dacht ik. Jammer, maar hij is vervangbaar. Ik ga geen riskante acties met mijn kinderen ondernemen voor een plastic pop. Dat is het zeker niet waard.

Een man passeerde mij en zei “Ze heeft haar pop laten vallen” ”Ik weet het, maar ik kan niet terug”. zei ik lichtelijk geïrriteerd terwijl die man niks had misdaan en mij hier alleen maar op attendeerde.

Mijn jongste riep al met een treurig stemmetje herhaaldelijk “pop...” en mijn oudste begon te huilen omdat het in de eerste instantie haar popje was.

En toen keek ik om. Veilig aan de overkant. En daar was jij. Samen met je vriendin fietste je een klein stukje achter ons. Kletsend en lachend met je lange blonde haren en lieve lach. Ik schat je een jaar of 14. Waarschijnlijk had ik je niet eens gezien als dit niet was gebeurt. Was je mij niet opgevallen. Maar nu wel. Je pakte het popje op terwijl achter je de auto's al begonnen te rijden. Ondanks het gevaar bukte je. Je gaf mijn meisje haar popje terug. Blijdschap volgende. “Je bent een schat” zei ik en bedankte je meerdere malen. “Wat een lief meisje hé”? Zei ik vervolgens tegen mijn meiden terwijl jij verder fietste. Mijn oudste beaamde dit terwijl mijn jongste haar popje plat knuffelde. Dat knuffelen was van korte duur want ik borg popje voor de zekerheid maar veilig in mijn tas op.

Met een glimlach fietste ik verder. De stress gleed van mij af en ik zag de zon achter de wolken vandaan komen. In de volle zon fietste we verder. Dankzij deze lieve daad van jou geef jij mij een sprankje hoop. Een onzelfzuchtige daad van een jong meisje voor mijn meisje. Dank je wel. Nogmaals. Dank je wel lieve meid. Je bent echt een schat.