Medicatie afbouw #2

"neem al je medicatie mee, mocht je deze hebben" staat er vermeld op de website van UWV. Hmmm even denken,ik kan slecht met een Albert Heijn tas aankomen. Ik zoek mijn handtas. Ik ben niet echt het type dat elke dag met een handtas rond loopt, ik vind nog een december kraslot in mijn tas. Ik leg deze in de kast en begin de doosjes in te pakken. Migraine dagelijks gebruik, migraine aanval zakjes, DE pil, inslapen, doorslapen, anti depri, stemmingspillen, crisis pillen, maagbeschermer "nou ik denk dat ik het wel heb" zeg ik tegen mijn handtas. Paspoort nog, mocht aangehouden worden door de politie dan kunnen ze zien dat ik legaal al deze medicatie heb.

Ik pak B in en ga op weg naar het UWV. Ruim een kwartier te vroeg, sta ik te vechtem met de deur, buggy en handtas. "Wat onhandig zo'n kleine draaideur" terwijl ik probeer de buggy en mezelf in een kwart draaideur probeer te proppen. Mislukt, dan de deur maar ernaast. Ik sta als een echte paaz-bewoner tegen een gesloten deur te duwen. Binnen zie ik een bewaker zwaaien en de deur maakt een klik geluid. Snel duw ik de buggy naar binnen. Mijn medicijnen tas  op de balie "Uhm ja hoi ik had of ja heb een afspraak om 9 uur" zeg ik overhaast "uw paspoort" zegt de man. "Oh ja natuurlijk" ik zoek tussen alle doosjes! "Ja dit moet hem zijn" en overhandig de man mijn paspoort. Hij pakt hem aan, draait om en loopt weg. "Sorry! Meneer! Mijn paspoort? Ik vind het niet fijn als u er zo mee weg loopt" verbaast kijkt de man mij aan. "Oké u mag door lopen in de gang, blauwe wachtkamer" een beetje geïrriteerd loop ik door.

Ik loop de gang in en loop al snel voorbij een witte ruimte met blauwe bankjes, en wat blauwe panelen. "Oh zou dat de zo geheten blauwe wachtruimte zijn" ongemakkelijk neem ik plaats en en kijk nog een keer in het rond. Ik zet B op de grond zodat hij wat rond kan kruipen. Een middelbare leeftijd man komt koffie halen. Een andere man in een foute ruitjes shirt gaat bij de man dtwan. Ik zit op nog geen 2 meter afstand naar dit tafereel te kijken. "Nog geen vakantie Frans?" "Nee nee zo half augustus is het mijn tijd" "haha dat is nog veel koffie" de man kijkt mij aan en ik glimlach ongemakkelijk. Ze vertrekken weer en daar zit ik weer. 3 over 9. "Dit is irritant" denk ik nog als ik "Sandra!" Hoor.

Ik zie niemand, maar sta op, vang B, Zet hem in de buggy en begin het te duwen. Mijn handtas ik loop snel terug en loop in de richting van de stem. Een man in een blauw shirt met korte mouwen en grijs haar heet me welkom en wijst me de weg naar een kamertje. Ik duw de buggy naar verder naar binnen (Ja net als een van mijn eerste blogs) links staat een dokters behandeltafel en er staat een weegschaal. Ik neem weer plaats op de verste stoel, geef B een nijntje koekje en voel mijn benen onrustig worden. "Zooooo eens kijken" hij zet zijn bril op en gaat verder "u bent ziek sindsssss" "27 december heb ik me ziek gemeld" val ik hem in. "Ja ik zie het. Hoe is het nu bijna een jaar verder" en dan pas kijkt hij op vanuit zijn papieren. "Ja het gaat Goed, of Ja beter, ik ben al aan het afbouwen!" Zeg ik trots en duik daarna snel weer terug in mijn zenuwen. "Oké" en hij begint wat standaard vragen te stellen. Ik beantwoord precies zoals het nu gewoon is. "en wat slikt u nu aan medicatie?" "15mg antidepri,ik kom van 30 af" hij noteert het. "Wanneer verwacht u er vanaf te zijn?" Vraagt hij op de man af. "Ik hoop snel" en lach ongemakkelijk "ik heb nog wat te gaan" verbaast kijk de man mij aan. "Wat heeft u nog?" Ik pak mijn tas en begin uit te pakken. Dit slik ik nu. Dit is voor crisis en hier slaap ik mee, dit is mijn migraine." De man kijkt me aan. "Oké, en de baby groeit goed?" Verbaast kijk ik hem aan. "Ja heel goed. Hij word bijna een jaar! Erg he?" Met tranen in mijn ogen kijk ik op vanaf B naar de man. De man kijkt naar zijn tissue doos, maar besluit mij te troosten met de woorden, "het gaat Snel, maar elke fase is leuk". WRONG! huilbaby - niet leuk. Koemelkallergie - niet leuk, bevallen -verschrikkelijk, kraam week horror. Gedwongen opname - hel, weer thuis komen en de perfecte balans vinden - onmogelijk. Heeeeeeeeel leuk allemaal. Maar ik glimlach maar weer.

"Zooo Sandra. Psychische probleem is duidelijk. Op dit moment is het onmogelijk om te werken. Dat zien we." Ergens was ik bang dat ze zouden zeggen, "nou het is duidelijk je bent aan het afbouwen en dan kun je werk wel opbouwen" deze gedachtes krijg ik echt ware stress van. Ooit zal het weer moeten maar op dit moment niet. "Je bent ziek door gevolg van zwangerschap, dit zullen we aanpassen. Ik wil je op het hart drukken dat je voorzichtig moet zijn met afbouwen. Oprecht maak ik me zorgen om hoe je het nu aanpakt."voor het eerst glimlacht hij. "Ja ik weet het maar ik wil gewoon weer normaal zijn, dat gaat zo niet. "Sandra echt. Ik keur je op dit moment voorledig af maar heb het echt met de psychiater over de afbouw." Kijkt hij me nu serieus aan. "Voorlopig blijft dit zo en rond december zul je een oproep krijgen voor een jaar keuring. Dat is vrij snel en verwacht dat je dan nog steeds ongeschikt bent om te werken." Ik kijk de man a aan en knik een aantal keer. "Zo dan mag je nu naar huis"ik pak al mijn medicijnen in en vertrek richting de hal. Als een pakezel kom ik bij de deur uit. Geen van de 2 bewakers kijkt op. "Hallo? Meneer? Mag ik misschien naar buiten?" De andere man van voor mijn inschrijven antwoord "Ja hoor, de deur gaat naar binnen open" ik hoor de klik weer en trek snel de deur open. De man van de bewaking staat ineens naast me. "Kom ik hou de deur voor je open" achter me sluit de deur.

Ik loop naar de auto. Gek hoe zenuwachtig ik was. En voorledig afgekeurd. Je zou denken dat na al die tijd het een beetje went. Maar het gaat beter dan voor de paaz. Maar nog steeds niet normaal goed. Anders zou ik niet worden afgekeurd. Ik ben er van in de war. "Zo b we gaan een milkshake halen en naar huis."