“Man te water”

Mensen die mij al even volgen weten dat mijn vader, net voordat ik zwanger was, is overleden. Waar ik me eerst altijd schaamde voor de manier waarop en dit liever niet vertelde, merk ik dat ik nu steeds vaker de behoefte heb om erover te vertellen, om die “man te water” een naam te geven en mensen misschien alert te maken dat zij het over iemands dierbare hebben, als zij negatief reageren onder een nieuwsbericht op facebook, of zelfs bij een ongeval staan te filmen en dit vervolgens op youtube zetten.

Heb is 8 februari 2020 als ik een berichtje van mijn stiefzus krijg. “Kim zou je me even kunnen bellen als je dit leest.” Omdat mijn stiefzus en ik toentertijd niet echt “on speaking terms” waren wist ik het al: er is iets met papa. John was net gaan hardlopen, en ik wist dat ik eigenlijk moest wachten met het bellen van mijn stiefzus, zodat ik niet alleen was. Maar ik kon het niet en ik bel direct mijn stiefzus terwijl ik ondertussen naar mijn man app: “Ik krijg een bericht van mijn stiefzus, ik denk dat er iets met papa is, kom aub terug.”

“Kim, zit je?” “Ja..” “Papa is gisteravond overleden…”

Ik loog, want ik zat nog helemaal niet. Terwijl de grond onder mijn voeten weg zakt, ga ik snel zitten. “Wat? Hoe?.....” “Papa is gisteravond gaan wandelen en even later in een sloot teruggevonden, hoogstwaarschijnlijk verdronken”

“Rot op.”

De rest van dit gesprek kan ik me eigenlijk niet meer herinneren. En nu ik dit zo schrijf, in dezelfde kamer als dat ik het nieuws toentertijd ontving, krijg ik weer een brok in mijn keel en kost het mij moeite om mijn tranen in bedwang te houden..

Toen we even later bij elkaar zaten en de rechercheur langs kwam (dit is procedure na zo’n soort incident) werd zijn doodsoorzaak vastgesteld: Papa was verdronken, nadat hij hoogstwaarschijnlijk onwel is geworden en te water is gekomen. Omdat er water in zijn longen is gevonden, duidt dit voor hen op verdrinking, maar ik blijf hopen dat papa daar niets meer van gemerkt heeft.

Binnen een mum van tijd ging dit nieuws uiteraard rond, niet alleen onder familie en vrienden maar ook onder de nieuwswebsites. Ik kon er nog niet naar kijken, ik wilde deze artikelen niet lezen, ik kón het gewoon niet. Wel hoorde ik dat er nare reacties onder werden gezet: er werden voornamelijk grapjes gemaakt. En hoewel ik begreep dat zij dit niet persoonlijk naar mijn vader of ons richtte, kwam het wel even binnen. Die “man te water” is mijn vader, deze “dode man” is mijn papa.

Na een hectische week, maar mooi afscheid kwam er nog een klap. Eindelijk was ik er klaar voor om de nieuwsartikelen te lezen en te kijken wat er over mijn vaders dood te vinden was op het internet. Dit omdat ik het toch ooit tegen zou komen en er liever bewust naar keek dan er per ongeluk mee geconfronteerd te worden. Ver hoefde ik niet te zoeken, ik typ in bij google “man te water in ….”. Oké daar gaan we. Bij het eerste artikel dat ik aanklik, staat een filmpje. Een soort “sfeer impressie” van de gebeurtenis. In dit filmpje zag ik een straatnaambordje, wat brandweer- en politieauto's en….

Wat?! menen ze dit?! Ineens komt er een beeld voorbij van papa, die ik in de verte op het gras zie liggen naast de sloot, terwijl een man met een zaklamp op hem schijnt. 

What. the. fuck. 

Direct stuur ik deze nieuwssite een mailtje. “Sorry, dat heeft onze editor niet helemaal goed gedaan. We halen het filmpje van onze website!” JOH?!. Het filmpje is nu weg maar dit beeld vergeet ik nooit meer. Na dit gezien te hebben, had ik ineens heel erg de neiging om álles wat ik van papa vond en wat me niet aanstond, verzoeken van internet af te laten halen. Ik wilde hem verdedigen omdat hij dit zelf niet meer kon en tegelijkertijd deed ik dit denk ik, zodat ik nog wat voor hem kon doen en nog even met hem bezig kon zijn...

Nadat ik na het zoveelste artikel, de woorden over mijn vader kan lezen zonder te huilen, open ik YouTube. “Nog ff hier op kijken en dan is het wel goed.” Dacht ik nog. Maar wat ik hier op vond, daar was ik totaal niet op voorbereid..

Een vlogger was bij het incident. Hij had de brandweerauto voorbij horen komen en ging direct naar het plaats delict terwijl hij met zijn telefoon filmde. Ik hoorde hem praten over mijn vader alsof het niemand was, grapte samen met een andere omstander over het incident en filmde ondertussen de lijkzak waar mijn vader in lag. Dit soort beelden (welke al 100e keren bekeken waren) gun ik niemand ooit te zien van een dierbare. Nu ben ik zelf degene die heeft gezocht naar deze artikelen/beeldmateriaal en alhoewel ik de drang om deze te zoeken niet helemaal kan verklaren, was deze er wel en had ik niet mogen vinden over mijn vader, wat ik wel heb gevonden, vind ik. De nieuwsberichten deden me niet zoveel, ik begrijp dat dit soort nieuws wordt vrijgegeven, maar zijn de beelden erbij echt nodig? Moeten mensen echt zien hoe het naambordje van de straat van het plaats delict eruit ziet? En de politie auto’s die erbij staan? Wat heeft dit voor meerwaarde?

Uiteindelijk bleek deze vlogger een persoonlijkheidsstoornis te hebben en al bekend te zijn bij verschillende instanties. Na hem meerdere malen aangesproken te hebben heeft hij dit filmpje uiteindelijk verwijderd.

Deze “man te water”, “dode man”, is mijn vader. En tegelijkertijd is mijn vader niet die “man te water” of “dode man” voor mij. Ik ben niet de dochter van die “man te water”, ik ben de dochter van die goede kapper, die altijd wel in was voor een geintje. Ik ben de dochter van papa, die iedere vrijdag gezellig een van zijn dochters mee naar het dorp nam en dan snoep voor de rest uit liet zoeken (en degene die mee was dan stiekem altijd iets meer snoep gaf). Ik ben de dochter van die vader die altijd mijn kant koos en mijn rug had, ook al zat ik fout.

Waar ik me eerst schaamde voor de oorzaak, doet het me nu goed erover te vertellen. Ik denk dat dit voor mij een stukje van verwerking is en dit met jullie delen ook meehelpt in mijn verwerkingsproces. En begrijp me niet verkeerd, ik ben een gelukkig mens met een fantastische man en een geweldige dochter! Maar sinds ik moeder ben geworden, is het rouwen voor mij pas echt begonnen, merk ik.

Vorige week heb ik een win-actie gewonnen van lunchbar Down-Town en Plaatwerk Illustrations, naast een lunch voor 2 maakt Rosa, de eigenaresse van Plaatwerk Illustrations, een “Illustration” naar keuze voor mij. Ik vroeg haar een foto van mijn vader en een foto van Nyree samen te voegen zodat het lijkt alsof ze samen op de foto staan aangezien zij elkaar nét zijn “misgelopen”. Ik weet nu al dat deze tekening me heel dierbaar zal zijn, en zal deze uiteraard met jullie delen.

Bedankt voor het lezen, liefs ❤️