Mama's met een beperking

Dankje voor die bemoedigende woorden

Hai, zelf ervaar ik geen beperking, maar ik kom in mijn werk wel ouders met een beperking tegen, zowel psychisch als fysiek. Sinds ik zelf moeder ben, ben ik nog meer gefocust op vraagstellingen van ouders met een beperking en de zorg voor hun kind. zelden krijg ik dezelfde vragen van mijn patiënten, met name omdat ieder zijn beperking weer anders ervaart en tegen andere problemen en ervaringen aanloopt. Gemene deler bij al deze ouders is dat ze het beste van zichzelf geven om er te zijn voor hun kids!!

Ik kan me hun angst wel voorstellen, maar als jij weet dat je alle voorzorgsmaatregelen neemt, moet je er gewoon voor gaan. Ik heb zelf bij beide kinderen een postpartum depressie gehad, bij de 2e was het wel 10 keer zo erg als bij de eerste. Maar het kan ook heel goed zijn dat je het maar 1 keer in je leven overkomt. Aangezien het mij nu beide keren is overkomen, hebben wij gezegd dat we er geen kinderen meet bij willen. Ik kan me wel heel goed herinneren dat ik toentertijd echt een schema in mijn hoofd had van wat mijn kind nodig had en dat deed ik dan ook, maar ik voelde er helemaal niets bij. Gelukkig hebben ze dat op die leeftijd nog niet zo door.

Na de geboorte van Quin heb ik een postpartumdepressie gehad die over is gegaan (o.a. door verleden) in een vorm van borderlineneurose. Toen de diagnose gesteld werd zijn we hard aan het werk gegaan en heb ik veel therapieën en begeleiding gehad. Ik heb destijds een denkbeeldige handleiding voor mezelf ontwikkeld samen met mijn vriend. Hierdoor is het een stuk makkelijker geworden en weet ik precies waar ik op moet letten. In het begin was het erg moeilijk dit met het dagelijks leven te combineren maar nu gaat het goed en merk ik heel af en toe nog mijn beperking. Mensen die dichtbij mij stonden hebben er het geloof ik nu nog moeilijker mee dan ikzelf. Zo hoorde ik laatst dat een naaste familielid het onverstandig vond dat ik weer moeder word, terwijl wij het met volle vertrouwen tegemoet zien.