Mama's instinct

Vandaag ben ik samen met Kyriannetje onderuit gegaan op de fiets, heel onverwachts. Ik had Gabriël weggebracht van school en toen ik de straat in fietste van de peuterspeelzaal dacht ik nog 'Wat fijn dat er nu geen ijs meer op de weg ligt, nu is het tenminste niet meer zo glad.' De laatste keer dat ik daar overheen wilde, was het een complete ijsbaan, dus het was erg prettig dat dat nu allemaal gesmolten was!

Bijna bij de peuterspeelzaal groette ik nog een moeder die net uit haar auto stapte en zij riep 'Hoi!' terug, wat ik niet hoorde was dat ze erachteraan riep: 'Pas je op, het is.....' En voordat ze haar zin af kon maken, wilde ik de stoep oprijden van de peuterspeelzaal en hoe verraderlijk het was, daar gingen we... Languit.

Kyriannetje en ik schoven een stuk met onze fiets over het asfalt en instinctueel schoot ik meteen, nadat ik harde asfalt vol had geraakt met mijn knieën, overeind. Althans, wat je overeind kon noemen, ik op mijn knieën geschuifeld meteen naar Kyriannetje. Zijn gordelhuis van het fietszitje was los geschoten en hij werd net niet gewurgd door de riempjes van het fietszitje.

Zo snel mogelijk maakte ik hem los en checkte hoe het met hem ging, compleet mijn pijnlijke knieën negerend. Hij had wat krassen en schrammen op zijn hoofdje en verder leek het goed te gaan. Keihard geschrokken natuurlijk en hij was in- en intens verdrietig. Binnen no time hadden we dan ook een heel stel moeders om ons heen staan die ons kwamen helpen. De ene moeder raapte mijn fiets op en de anderen hielpen ons overeind.

Nadat er uitgebreid naar Kyriannetje was gekeken door de juf en hij een koud doekje tegen zijn hoofd kreeg, vroeg ze mij: 'En heb jij niks dan?'

Ineens bedenk je het je dan. Heb ik niks? En dan ebt gelijk bijna alle adrenaline weg uit je hoofd en kom je tot het besef dat jij wel degelijk ook wat hebt. Ik was toch vol op mijn knieën geland. Zo op het eerste gezicht leken mijn knieën wat flinke schrammen te hebben opgelopen, maar bij m'n rechterknie was het toch wel pijnlijk. Dat trekt wel bij, hoopte ik.

Na flink wat geknuffel met m'n mannetje ben ik dan toch vertrokken van de peuterspeelzaal. Ik moest nog wat boodschapjes doen. En naarmate de ochtend vorderde, kwam er toch het besef wat er gebeurd was en dat besef sloeg ook in op mijn lichaam. M'n knie begon toch wel op te zetten in de loop van de ochtend en toen ik Kyriannetje weer op ging halen, was er ook het een en ander gaan zwellen bij hem.

Meneertje loopt dus nu rond met een behoorlijk gehavend gezicht en mijn knieën beginnen stram en pijnlijk aan te voelen.

We hebben eigenlijk nog best veel mazzel gehad, het had erger kunnen wezen! Nu hopen dat het morgen niet al te erg voor ons zal wezen na een nachtje slapen. Het probleem met het gordelhuis is inmiddels opgelost. Ik heb 's middags meteen gemaild met de maker van het fietszitje en dat punt was inderdaad een zwak punt, dus ze sturen mij kosteloos een verbeterd exemplaar toe!

Maar wat mij toch opviel, was toen de juf tegen mij zei: 'Je kijkt toch als eerste hoe het met je kind gaat, of niet dan?' En dat zette mij aan het denken. Dit is voor mij de eerste keer dat er iets gebeurde waarbij mijn kindje en ik ons allebei bezeerde en ik had volledig mijn eigen pijn aan de kant gegooid om te kijken hoe het met mijn mannetje was.

Mijn kleine mannetje was op dat moment het allerbelangrijkst en pas wanneer je als mama weet dat het goed is, komt de aanslag die is gepleegd op jouw lichaam. Het pure instinct overheerst.

Aangeboren aandrift bij wezens om onbewust doeltreffend te handelen.

En dat omschrijft precies hoe het is.

Moeders slaat haar vleugels bezorgd over haar kinderen en je wilt ze beschermen voor al het kwaad. En als er dan iets gebeurd met ze, gaat meteen je instinct werken zonder daar maar ook één seconde over na te denken. Dat doe je gewoon.

En daar ben je dan moeder voor. Om jezelf te vergeten in noodsituaties, omdat je kinderen je alles zijn. Wanneer je kinderen hebt, gaat het niet meer om jezelf en op dit soort momenten is dat maar weer overduidelijk waar.

En je wilt jezelf gewoon vergeten op dat moment, want je bent voor jezelf niet belangrijk op dat moment. Je kind is dan het allerbelangrijkste en dat doe je.

Zonder na te denken.