Mamalijf en kwetsbaarheid 2.0

Mamalijf 2.0 Dit wil ik graag van mij af, met je delen, maar heel kwetsbaar is het wel. Maar ik denk dat je het misschien wel een beetje herkent, of heel erg zelfs.

Al zolang ik mijzelf ken, ben ik niet tevreden met mijzelf, ik vind mijn buik te dik. Jullie roepen nu allemaal in koor: “Maar je bent helemaal niet dik!” Nee dat klopt. Maar je hoeft helemaal niets te roepen, want wat jij ervan vindt maakt namelijk niets uit. Het probleem ligt bij mijzelf. En ik denk dat meer vrouwen dit herkennen.

Ik kom uit het “size zero” tijdperk. Toen ik tiener en vervolgens puber werd, was dit de norm. Bijna iedere celebrity had anorexia of was dun. Ik en velen met mij, zijn hier door geïnfecteerd, zwaar geïnfecteerd. Als ik om mij heen kijk naar vriendinnen en leeftijdsgenoten, dan vinden wij allemaal wat van onszelf. Hoe slank we ook zijn en waren. We vinden vooral dat het allemaal wel een kilootje of wat minder kan. En zij die tevreden is met haarzelf, kan ik op een halve vinger tellen. Erg toch! Vind je niet?

Ik ben de allergrootste voorstander van de bodypositivity beweging. Van vollere modellen, rechte modellen, peervormig modellen, appelvormige modellen en zandloper modellen. Alles mag er zijn, behalve ik. Ik veroordeel mijzelf, dagelijks. Ik knijp wat in mijn buikvet en dat is niet bepaald omdat ik het koester, maar vooral omdat ik zou wensen dat het er niet was.

Heb ik een probleem, een eetprobleem? Niet bepaald hoor. Ik eet alles wat ik wil. Ik laat mijn taart en wijn beslist niet staan, omdat ik dat vetje weg wil hebben. Wat wel een probleem is dat ik mijzelf iedere dag weer daarom veroordeel. Om dat stomme buikje.

Sinds ik mama ben is dat buikje er. Vroeger dacht ik dat het er was, maar als ik terug kijk, was ik super slank en was er beslist geen sprake van een buik. Ik wil niet dat ik over 5 jaar weer naar mijzelf kijk en constateer dat ik gewoon mooi was en goed. Ik wil mijzelf nu mooi vinden, nu goed vinden, nu accepteren. En weet je, deze keuze ligt bij mij, volledig bij mij. Jij gaat mijn kijk op mijzelf niet veranderen door dagelijks tegen mij te zeggen dat ik mooi ben, mijn buik goed is. Ik ben de enige die dat kan. Die waarheid tegenover leugen kan zetten.

Ik wil geen genoegen nemen met “zo denken en zijn vrouwen nu eenmaal” ik geloof niet dat het hoeft. Maar hoe? Ik probeer mijn lijf anders te benaderen. Niet als iets dat aan een schoonheidsideaal moet voldoen. Maar als iets wat mij dagelijks brengt. Overal waar ik wil. Wat als een geniaal stukje fabriek is geschapen dat twee prachtige wondertjes 35 weken heeft gedragen. Wat sterk is en dagelijks tilt, rent en loopt. Wat zacht is geworden door mama zijn. En wat voller is, doordat mijn baarmoeder simpelweg is gebruikt en dat zo geschapen is dat het een kind kan beschermen.

Dus ik besluit, misschien wel met jou, om dit lijf te koesteren. Dit mamalijf te accepteren, maar bovenal te verzorgen en lief te hebben. En zo te hopen een hardnekkig generatie patroon in mijn hoofd te doorbreken.

Hulde aan het lijf, het lichaam, hulde aan jouw mama!!

Volg mij ook op instagram: mama.elseline