Mamablogger Noortje; Het leven is een feestje – ook met de coronacrisis-, zolang je dat er zelf van maakt

Het is een mooie zonnige dag, de dag waarop mijn ouders veertig jaar getrouwd zijn. Er stond een groot feest gepland, maar dat kon niet doorgaan. “Door de stomme coronacrisis,” zou mijn dochter zeggen, maar op dit moment zegt ze niks. Ze danst. Met haar eenhoornhaarband op haar hoofd en haar jurk vrolijk wapperend om haar heen, danst ze op het liedje dat de toneelclub van mijn moeder staat te zingen. Voor de deur, op minstens anderhalve meter afstand.

Corona heeft de laatste maanden nogal roet in het eten gegooid. Alles wat vanzelfsprekend leek, was dat ineens niet meer. Mijn dochter was regelmatig in tranen omdat ze niet mee mocht naar de supermarkt, niet meer naar school kon en ik niet naar de speeltuin wilde als deze vol zat. Het was lastig aan een vierjarige uit te leggen waarom alles om haar heen ineens veranderde, door een virus wat ze zelf (Godzijdank!) niet heeft. Toch leek ze het uiteindelijk te snappen, op haar manier. Regelmatig hoorde ik haar zeggen “oja, dat komt door de corona.” Mark Rutten kan niet meer op tv verschijnen, zonder door haar “stomme coronacrisis” genoemd te worden. Sorry Mark.

Soms vloog het me naar de keel om alle ballen hoog te moeten houden. Werken in de zorg, zorgen voor de kinderen, geen idee hebben wanneer de situatie weer wat zou veranderen.. maar ik nam een voorbeeld aan mijn dochter. Want hoe moeilijk ze het ook vond, hoe verdrietig ze soms ook was, ze vond altijd weer een oplossing. Ze maakte er gewoon het beste van.

Alle grote dingen die gepland stonden konden niet doorgaan, maar ik zou liegen als ik zou schrijven dat mijn zoontje in stilte één werd. Zijn zus stond namelijk al om zes uur naast zijn bed ‘lang zal hij leven’ te zingen. We maakte er een heerlijke dag van. Een feestje, ons eigen feestje. Je hebt niet veel nodig, als je maar elkaar hebt. Grappig dat mijn dochter mij dat leerde, in plaats van ik haar.

En nu is het dus feest. Het feest van mijn ouders. Geen groot feest, maar toch groot genoeg. Ons eigen feest. En daar danst ze, er het beste van makend. Met haar eenhoornhaarband wapperend op haar hoofd, en mijn hart vult zich met trots en met liefde.

Lieve knappe dochter van me. Zoals ik leer van jou, hoop ik dat jij leert van jou. Dat je bij elke crisis die er nog komt, bij elk monster dat je nog tegen komt – en dat niet weg te jagen is door papa’s wonderlijke monsterspray- herinnert wordt aan het vrolijk dansende meisje wat in jou zit. Het meisje dat er altijd het beste van maakt. Omdat elke dag een feestje is, zolang je dat er zelf van maakt.