Mama zijn zonder mama

Zo'n 8 jaar geleden kreeg mijn moeder, die al enkele jaren worstelde met achteruitgaande gezondheid, de diagnose 'Lewy Body Dementie'. Zij was toen ongeveer 54 jaar oud. De ziekte is nog niet zo lang bekend, en de ziekteverschijnselen lijken gedeeltelijk op die van Alzheimer en de ziekte van Parkinson.

Na enkele jaren waarin zij zowel fysiek als geestelijk veel heeft moeten inleveren, woont zij nu sinds 3 jaar in een verpleeghuis waar zij volledig zorg- en rolstoelafhankelijk is. Motorisch heeft zij geen controle meer over haar lichaam, praten lukt al enkele jaren niet meer waardoor contact maken erg moeilijk is en helaas zijn wij nu sinds een tijdje in het stadium dat zij ons ook niet meer (her)kent. Het is vreemd en het voelt 'koud' om geen reactie (meer) te krijgen wanneer wij haar 'mama' noemen, maar dat er soms alleen nog een reactie komt bij het uitspreken van haar voornaam. Het is een rouwproces vóór het lijfelijke verlies van een voor ons zo geliefd persoon.

Het moeilijkst in de afgelopen jaren vond én vind ik het missen van mijn moeder tijdens bijzondere mijlpalen in ons leven. Het kopen van ons eerste huis; onze bruiloft en vooral nu wij ouders zijn geworden van onze dochter, haar eerste kleinkind. Hoewel mijn moeder er lijfelijk dus nog is, heb ik van mijn moeder zoals ik mijn moeder kende, jaren geleden afscheid moeten nemen. Er zijn zoveel dingen die ik nog graag met haar had willen delen. Helaas zal ik haar nooit kunnen vragen om haar advies; vragen om een mening; van haarzelf kunnen horen dat ze trots is. Ze zal nooit haar kleindochter bewust leren kennen of even kunnen oppassen. Kleine dingen, zoals haar 'gewoon' de babykamer even kunnen laten zien. Haar vragen kunnen stellen als: "mam, hoe ging dit vroeger bij jou?" "Hoe deed jij dit of dat toen ik een baby was?" Het zijn allemaal voorbeelden. Kleine dingen, althans, zo lijkt het, maar van grote waarde voor wie zich realiseert dat het nooit mogelijk zal zijn. 

Ik had het haar én onze dochter ontzettend gegund elkaar te kunnen leren kennen.

Ik mis haar. Tegelijkertijd weet ik dat ze trots is en dat ik het niet beter zou kunnen doen dan hoe ik het nu doe.

En eerlijk is eerlijk, soms ben ik jaloers wanneer ik zie dat anderen dit wel kunnen delen met hun moeder. Wanneer ik zie en hoor hoe hun moeder hen begeleid en adviseert door bijvoorbeeld de zwangerschap, bevalling en het moederschap. Ik gun het een ander uiteraard, maar tegelijkertijd had ik het mijzelf, mijn moeder en onze dochter ook gegund.

Omdat onze dochter haar oma nooit écht zal leren kennen en mijn moeder haar kleindochter niet, hebben wij besloten onze dochter te vernoemen. Onze dochter haar 2e naam is een koosnaam die mijn moeder zichzelf geregeld gaf 'Jane'.

Mooi dat ik dat voor hen heb kunnen doen ♡