Mama zijn met een lichamelijke beperking.

Mijn kinderen weten niet beter en dat is misschien wel zo fijn! Ze kennen mij niet anders dan dat mama vaak last van haar nek heeft en niet alles kan.

Onze oudste zoon was nog geen twee toen ik de diagnose ruggenmergtumor kreeg. (Ik was toen zwanger van nummer 2, zie 1 van mijn vorige blogs) Een operatie en revalidatie traject volgde maar de oude werd ik niet meer. Twee jaar later volgde de diagnose blaaskanker en weer belanden we in een medisch traject! Gelukkig mocht ik beide overleven en kregen we een aantal jaar later nog een zoon als kadootje! Ik mag dus een echte jongensmama zijn en die rol gaat me heel goed af? Kan ik alles doen wat ik zou willen? Nee helaas niet, maar toch heb ik ook niet het gevoel dat mijn jongens wat te kort komen! 

Ik probeer altijd zo positief mogelijk te zijn en vooral te kijken naar wat ik wel kan! Ik kan ze misschien niet altijd naar school brengen, niet dagjes weg met de jongens alleen, niet voetballen, stoeien of andere wilde jongens activiteiten maar ik kan ze wel liefde en aandacht geven, naar ze luisteren, spelletjes doen, voorlezen en knutselen. 

Ik weet niet meer beter dan dat mijn lichaam zo is zoals het is. Op dit moment zit ik weer in een revalidatie traject om te leren hoe ik het beste mijn dagen kan indelen, want over mijn grenzen gaan is wel een valkuil! Het heeft me gemaakt tot wie ik nu ben en ik ben gelukkig met mijn leven.

Natuurlijk was ik liever gezond geweest maar dat is nu eenmaal niet zo! Snappen mijn jongens altijd dat ik niet alles kan? Nee, dat snappen ze niet. De oudste twee wel meer dan de jongste natuurlijk, maar natuurlijk is het weleens frustrerend als de jongste graag naar de speeltuin wil en dat dat mij niet gaat lukken die middag. Of als ik hoor dat alle ouders bij een voetbalwedstrijd gaan kijken en ik er niet bij kan zijn. Tuurlijk, die momenten zijn er ook! 

Het is soms ook moeilijk uit te leggen hoe mijn lichaam werkt en hoe het voelt. Ik heb vaak pijn in mijn armen en benen en minder kracht. Mijn nek zit vast met pinnen en de spieren daarom heen zitten altijd vast en doen pijn. Ik heb geen gevoel in delen van mijn armen en vingertoppen. (Daardoor voel ik bijvoorbeeld niet als ik m’n vingers verbrand) Ik heb weinig energie en ook mijn evenwicht is wat verstoord. Ook heb ik ‘s nachts vaak last van spiersamentrekkingen en slaap ik daarom slecht. Gelukkig heb ik sinds een aantal maanden een tens!

Tens staat voor Transcute Elektrische Neuro Stimulatie en is bedoeld om de pijn te verminderen. Door elektroden te plakken op de pijnlijke plekken en stroomstootjes te geven aan de desbetreffende zenuwen wordt de pijn verminderd en kan mijn lijf meer ontspannen. 

Er zijn periodes geweest dat het moeilijk was om moeder te zijn, maar het gaf mij ook een reden om ‘s ochtends m’n bed uit te komen en door te gaan! Mijn drie jongens zijn mijn alles en geven mij zoveel kracht en geluk. Ook heb ik een geweldige man die mij ook altijd door moeilijke periodes heen heeft geholpen!