Mama met een depressie

Er heerst nog een behoorlijke taboe over depressies. En zelf dacht ik er in het begin ook zo over, zo erg is het toch niet bij mij? Maar toch kwam er uit de test dat ik toch echt die depressie heb samen met diverse angststoornissen.

Een half jaar voor ik ontdekte dat ik zwanger was, sprak ik met de huisarts. Ik wilde graag praten met iemand, ik werd doorverwezen naar de praktijk ondersteunde psycholoog en zij bracht mij in contact met een praktijk. Het ging goed, maar dat veranderde vrij snel. Ik had niet het idee dat de psycholoog mij hielp en begreep. Hij sprak meer over hoe goed hij was als psycholoog en dat hij bekende Nederlanders in zijn stoel had dan dat er wat aan mijn behoefte werd gedaan. Ik heb de hulp beëindigd en was het vertrouwen in ‘hulp’ kwijt.

Een paar maanden daarna raakte ik in verwachting, ik voelde me energieker en gelukkiger dan de periode daarvoor. Ondanks dat kwamen er ook vele twijfels die wellicht elke mama to be ervaart. “Ga ik wel een goede moeder zijn?”. Maar ook al voelde ik het op deze manier, achteraf bleek dat er toch wel wat mensen in mijn omgeving bang waren dat ik een postnatale depressie zou krijgen, wat natuurlijk niet heel gek is omdat ik midden in het traject zat, maar voor mij verdween het als sneeuw voor de zon.

Toen Sem geboren was bleef het gevoel van geluk maar de onzekerheid werd steeds groter. De goed bedoelde adviezen kwamen bij mij niet goed binnen, ik voelde me enorm bekritiseert als moeder zijnde en alle twijfels werden 10 keer zo erg. Het heeft zelfs een behoorlijke periode geduurd voor anderen naast Sander en ikzelf hem mochten vasthouden. Want als ik al enorm twijfel over of ik het wel goed doe, dan gaat een ander er toch helemaal niks van bakken bij mijn baby’tje. Toen Sem ruim 9 maanden was begon ik lichamelijke klachten te krijgen, hartkloppingen, zere rug, etc. Ik heb mij laten onderzoeken in het ziekenhuis, we hebben de hele vrijdag avond in het ziekenhuis gezeten zonder resultaat. De arts kwam bij mij in de kamer en adviseerde mij toch echt hulp te zoeken. Ondanks mij vertrouwen in de hulp van een jaar eerder, heb ik contact opgenomen met de huisarts waardoor ik in hetzelfde traject kwam. Ik heb aangegeven waar het de vorige keer fout ging en kwam terecht bij een andere praktijk. Dit vond ik extra spannend maar het voelde meteen goed, in een tweede gesprek ging mijn vriend mee en kreeg ik de uitslagen van de test.

Via mijn psycholoog heb ik diverse therapieën gevolgd. Zo hard ik wekelijks een afspraak met mijn psycholoog, volgde ik running therapie, mindful drawing, mindfulness en ben ik gestart met het vervolg van de mindfulness, compassie training.

Inmiddels voel ik me weer een stuk gelukkiger en zijn mijn behandelingen gestopt. Inmiddels heb ik minder last van mijn angststoornissen. En ben ik thuis nog steeds bezig met de mindful drawing en doe ik mindfulness oefeningen. Ik ben nog niet op de plek waar ik wil zijn maar met de handvaten die ik nu heb weet ik zeker dat ik er kom.

Ervaar jij een burn-out of een depressie, hou dit dan niet voor jezelf maar deel dit met je naasten, zodat zij je kunnen helpen en eventueel kunnen begeleiden. Weet dat je er nooit alleen voor staat!