Mama met 2 kindjes in de opvang

En toen begon het wachten...

Ik werd op de wachtlijst gezet voor de opvang. Ze vertelden mij er wel bij dat het weken kon duren omdat het helemaal vol zat. Mocht er nood zijn dan zou ik op een noodbed terecht kunnen komen. Er werd een veiligheidsplan gemaakt, want de bedoeling was dat ik vanuit de opvang bekend zou maken aan mijn ex dat ik niet meer verder wilde. Dus nu ik nog thuis zat moest ik ervoor zorgen dat het niet zou uitkomen en dat de boel niet zou gaan escaleren. Ze wouden mij eerst op een noodbed plaatsen maar die waren ook vol. Ik dacht ik red dat nog wel even na die 7 jaar volhouden. Mijn dochter vierde nog gewoon haar 2de verjaardag. Er was niks aan de hand... dacht ik! 

Wrong turn!!

Alles ging goed tot ze mij belde dat er iets fout was gegaan met mijn aanmelding. Ze hadden het verkeerd verstuurd. Dus ik had een week voor niks gewacht. Weer opnieuw aangemeld en toen werd ik weer door veilig thuis gebeld of ik nog een keer op gesprek kon komen. Want ze wouden mij ook graag begrijpen met de keuze voor de opvang. Dat wou ik ze graag uitleggen dus we spraken af. Toen zei ze aan het eind van het gesprek. Ik bel uw partner ook nog even op hoor. Wrong turn!! Daar ging het dus bijna fout. Zoveel instanties die erbij betrokken zijn maar geen juiste communicatie. Ze zouden maar net hem al op hebben gebeld. Ik ben op afspraak geweest en zij stonden toen voor 100% achter mijn besluit. 

De escalatie

De spanningen thuis liepen op. Hij dacht dat ik vreemd ging en ging mijn telefoon doorzoeken. Dacht iemand in mijn facebook vriendenlijst te zien en flipte. Sloeg mij op mijn hoofd met de telefoon en sleurde me door de kamer. De kinderen waren erbij. De persoon waarvan hij het dacht stond er niet in en toen hij daarachter kwam stopte hij en gaf mijn telefoon terug. Ik ben naar de wc gegaan en had al eerder die week een afspraak op locatie gemaakt bij de politie. Ik belde 112. Ze hebben mij aan de telefoon gehouden tot zij aan de deur stonden. 11 minuten lang zat ik op de wc en mijn ex partner deed alweer alsof er niks aan de hand was want hij had zich vergist????. Ze kwamen en namen hem mee. Ik wou aangifte doen maar ik had geen bewijs. Op dat moment geen pijn door de adrenaline en ze raadde mij het af omdat ze van de opvang af wisten en wisten dat ik de communicatie met hem wilde houden omtrent de kinderen. Ik deed dus geen aangifte alleen een melding. Het was zaterdag dus ik kon niemand van mijn contactpersonen te pakken krijgen. 

Heen en weer zwerven met 2 kinderen

Ik pakte mijn spullen thuis en vertrok met de kinderen naar mijn ouders. Had zijn sleutels van zijn bos gehaald dus hij kon niet meer bij mij naar binnen. 3 keer stond hij die nacht aan de deur bij mijn ouders. Ik wist dat ik daar niet kon blijven ik zou de deur niet eens uit kunnen. Ik ben toen naar een ander adres gegaan die niemand kon. Daar kon ik een week verblijven tot hij erachter kwam en ik mij niet meer veilig voelde en de veiligheid van de mensen op het adres niet in gevaar wou brengen. Ik ging terug naar mijn ouders en besefte dat het zo niet meer kon. Het heen en weer gesjouw. De kinderen die papa niet meer zagen. Het duurde gewoon te lang met de opvang.  

Het ging niet meer

Ik probeerde contact met hem te hebben over de kinderen dat ging even goed. In overleg met veilig thuis mocht hij de kinderen een dagje mee naar huis nemen. Dat werd via een tussenpersoon geregeld zodat ik hem niet hoefde te zien. Hij hield zich aan de afspraak en zo maakte wij weer een nieuwe afspraak. De kinderen bleven daar slapen. En toen begon de ellende weer. Hij stopte niet met vragen en overhalen om wat te gaan doen. Hield gewoon niet op. Het word op een gegeven moment ziekelijk hoe hij zijn zin wilt hebben. Ik wilde hem echt niet meer en bleef dat zeggen maar het kwam niet door. 

De hoop is over

Ik wou zo niet verder dus ik wou naar huis en het toch zo proberen met hulp van de politie, blijfgroep en veilig thuis. Maar ik wilde wel contact met hem voor de kinderen. En dan zou de hulp dus niet maximaal zijn. Dilemma want dat was het enige wat ik nog van hem wou en waar ik op hoopte. Ik besloot met hem af te spreken om te praten. Dat liep uit de hand want hij bracht me niet meer thuis. Ik klapte weer dicht en wist niet hoe ik met de situatie moest omgaan. Ik wachtte af tot ik naar huis werd gebracht en toen besefte ik dat ook dit gewoon geen zin meer had.

De opluchting

Ik verbrak al het contact direct en die middag nog werd ik gebeld dat er een plek was gevonden en dat ze mij zouden aanmelden daarvoor. 4 dagen zou het duren voor ik wat zou horen erover. Zenuwslopend was het! Want wat moest ik dan... gelukkig werd mij de plek toegekend en zou ik 1 van die dagen weg kunnen. Wat een opluchting, maar we zijn er nog niet. 

En nu verder... 

Wij zitten hier nu 2 dagen en ik heb geen idee wat ik hiervan kan verwachten. 2 kleine meisjes van 2 en 3 jaar. Geen centrum of winkel om de hoek. Het word even moeilijk maar ik ga dit doorzetten en zorgen dat ik weer gelukkig word. Want een ongelukkige moeder maakt haar kinderen niet gelukkig. En mijn kinderen verdienen beter, horen te leren wat goed of fout is en horen niet in zo een situatie te leven. Zijn er nog meer moeders die in een soortgelijke situatie hebben gezeten en hierover mee willen praten of tips voor mij hebben over hoe het straks verder gaat? Want ik weet dat ook ik een breaking point heb en die straks ga bereiken.