"Mama, jij hebt ook altijd ergens pijn hè."

Op mijn LinkedIn staat zat aan professionele skills en expertise vermeld. Ik heb de nodige werkervaring in diverse werkgebieden. Maar wat er nog niet op staat is 'professionele kneus'. Als er een baan zou zijn waar brokkenpiloot en bouwval zijn de benodigde competenties zouden zijn, zou ik niet eens hoeven solliciteren. Ze hadden me bij Kneus & Co. gesmeekt om te komen werken, welke salariseis ik ook had. Ik had een dikke auto van de zaak gehad en had nu op Funda.nl gezeten om eens tussen de villa's te neuzen die te koop staan. Als kneus-deskundige zou ik bij iedere talkshow en nieuwsuitzending uitgenodigd worden, wanneer er ook maar enig onderwerp gerelateerd zou zijn aan gezondheid en met name het kwakkelen daar mee. 

Al van kinds af aan was het raak. Problemen met mijn hoofdhuid waardoor mijn hoofdhaar simpelweg niet bleef zitten en uitviel. Door een briljante arts in Den Haag (dr. Pereboom, mijn ultieme heldin) is dat helemaal goed gekomen. Maar dat kostte me wel de eerste 9 jaar van mijn leven om bijna wekelijks vanuit Zeeuws-Vlaanderen richting Den Haag af te reizen. Gewoon een klein voorbeeld dit. Ooit moest ik van een fysiotherapeut, die ook bezig was met een opleiding voor acupuncturist, eens een lijst maken met alle klachten die ik ooit gehad had, of nog steeds had. Ze schrok toen ze de lijst van 2 A4tjes de volgende keer ontving. Ik had zelfs nog klein geschreven en was nog maar 15. Inmiddels kan ik de lijst wel een stuk langer maken. Astma, huidklachten, te weinig traanvocht dus chronisch beschadigde ogen, slechte knieën (die inmiddels al een paar operaties hebben gehad), zwak bandenstelsel rondom mijn gewrichten (overbelaste polsen of verzwikte enkels zijn dus vrij standaard zoveel keer per jaar), spastische darm, huisstofmijtallergie, nog steeds gauw last van mijn bekken sinds de zwangerschap, een whiplash van een aanrijding bijna 6 geleden, chronische vermoeidheid (ik ben iedere dag dood-en doodmoe)...slechts een kleine greep van de 'toestandjes'. Het is nooit iets ergs, iets levensbedreigends. Daar ben ik dankbaar voor. Maar het is knap lastig en ik ben het zo kostbeu. Er is letterlijk nog geen dag in mijn leven geweest - voor zover ik mij kan herinneren - waarin ik geen pijn of last ergens van had. Inmiddels, na 33 jaar, verwacht ik die dag ook niet meer. En terwijl ik dit typ, zit ik hier met een zwaar gekneusde voet en gescheurde band in die voet, een ontstoken oog en een ingetapete pols. O en een keelontsteking. Wel ja, bring it on. 

Maar weet je, het is wat het is. Ik probeer er luchtig onder te blijven en blijf zoveel mogelijk lachen. Dat had ik als kind al besloten. Je kunt wel grienen als je bij gym voor de zoveelste keer niet mee kunt doen om fysieke redenen. Maar daar schiet niemand iets mee op. Ik ben gelukkig ook koppig zat om er niet zomaar aan toe te geven. Mijn grote passie was altijd, naast schrijven, dansen. Dus ondanks alles heb ik toch heel fanatiek gedanst. Zeker vanaf mijn puberteit werd dit problematisch, omdat mijn knieën toen een probleem werden. Maar ik liet me niet kisten. Al moest ik de dansvloer afgedragen werden bij danswedstrijden, op de momenten dat ik moest knallen, knalde ik. Tanden op elkaar, niet zeiken over de pijn. Ik kon moeilijk mijn hele leven laten leiden door klachten, dan kon ik net zo goed in een bubbel gaan zitten en nooit meer buiten komen. No way! En zo bikkel ik door. De opmerkingen als "Jij hebt ook altijd wat" moet ik al jaren horen. Grappig dat mensen het zeggen die nog geen 10 % mee krijgen van wat ik eigenlijk echt allemaal 'heb'. Alsof ik er mee te koop ga lopen. Dus nee, daar kan ik weinig mee. Het is geen keuze. Ja er zijn mensen, ook mensen die ik ken, die er een soort aandacht mee willen krijgen. Er zelfs een wedstrijd van maken. Heeft er iemand een keer hoofdpijn? Dan antwoorden zij dat ze migraine hebben. Heb je een keer last van je pols? Dan hebben zij RSI. Kotsmisselijk word ik er van. O wacht, dan worden zij er ECHT misselijk van. Geloof me, die wedstrijd van wie het zieligste is wil ik niet winnen hoor. Ik hoef ook totáál geen zielige blikken of meelijwekkende 'aaaah'-s. Daar kan ik niets mee. Maar het ergste blijft nog de verwijtende opmerkingen. Alsof ik hiervoor kies. Maar zoals ik al zei, blijven lachen en vooruit maar. 

'Grappig' is wel de beeldvorming. Mijn leidinggevende ziet mij natuurlijk ook wel eens met krukken rondsjouwen (die ik inmiddels maar zelf gekocht heb, toch te vaak nodig) of met een pols vol tape rondlopen. Hij heeft ook mijn diverse operaties van de afgelopen jaren meegemaakt. Bij hem speelde dus ook het beeld dat mijn ziekteverzuim enorm was. Dat werd een aandachtspunt voor het afgelopen voortgangsgesprek, dat moest hij toch maar eens bespreken met mij. Tot hij het gesprek daadwerkelijk ging voorbereiden en mijn ziekteverzuim juist ontzettend laag bleek! Dit heeft hij eerlijk tegen me verteld. Aardig, maar ik baalde ook. Ja die kneus, die altijd wat heeft, zal wel vaak ziek zijn. Dat is schijnbaar het beeld wat ik om me heen heb hangen (bij een vorige werkgever ook gebeurd...). Ja klopt, maar niet ten koste van mijn werk. Met koorts ga ik nog aan het werk, tot het niet anders meer gaat. Als ik kapot ga van de hoofdpijn, pak ik een paracetamol en ga door. Als het dan écht niet gaat kan ik nog een middag vrij nemen. Maar ik zal me never nooit niet voor een jeukende pink ziek melden. Ik laat me niet kennen. Als ik al au zeg, dan ben ik al 20 au's gepasseerd die ik niet geuit heb. Dan is het nu écht AU. Als ik me niet lekker voel, dan gaat het écht niet lekker. Ook al zeg ik het met een glimlach en bagatelliseer ik de boel, als ik het al uitspreek, dan voel ik me waarschijnlijk al doodziek. Van Husband krijg ik al bij voorbaat op mijn kop als ik naar een arts ga, hij weet dat ik het toch weer te veel ga afzwakken als ik daar ben. Alsof ik een soort weerstand heb bij het idee dat mensen me zielig vinden, of erger nog, denken dat ik zielig gevonden wil worden en me aanstel. Zoals ik al zei, ik heb de grootste hekel aan mensen die aandacht trekken met hun gezondheid. Daar wil je toch niet om bekend staan? Je wil toch liever aandacht voor je talenten of goede eigenschappen? Dit is voor het eerst dat ik er in de wijde wereld zo open over ben. Alleen mensen om mij heen krijgen er het nodige van mee. 

Nu krijgt mijn kleine man er natuurlijk veel van mee. Thuis kun je je zelf niet zomaar verbergen zoals je dat op je werk probeert. Rondom (inmiddels wel jaarlijkse) operaties is er weer een stramien om wat wel of niet kan, mama mag hem niet optillen enzovoorts. Ook tussendoor. Bij die tijdelijke klachtjes. Sorry, mama kan je weer even niet optillen. Nee mama kan nu even niet op bed stoeien. Gaan jij en papa maar lekker met het hondje wandelen. Mama moet even met haar voet omhoog. Wat een leuk idee om te gaan zwemmen schat, maar dat kan mama nu even niet met haar ogen. Hij is met zijn net 4 jaar ontzettend begripvol en helpt me waar hij kan. Zelfs als ik er niet om vraag (wat ik expres amper doe). Als ik op de bank lig en me weer niet goed voel, krijg ik zijn favo knuffel Elmo onder mijn arm geschoven, zodat ik me wat beter voel. Als ik hoofdpijn heb, of oververmoeid/ overwerkt ben, gaat hij gekke bekken trekken zodat ik me weer beter voel. Een lievere zoon kun je niet verzinnen. Maar...ik wil eigenlijk helemaal niet dat hij me zo ziet. Dus al kost het me al mijn reserve-energie, ik probeer tussendoor zo leuk mogelijk met hem te spelen. Ik wil dat zijn jeugdherinneringen gevuld zijn met leuke spelletjes, gekke dingen doen met mama. Lachen gieren brullen. Onze laarzen aan als het regent en in de plassen springen (hoe harder hoe beter!). Stoeien op bed, een kussengevecht, ninja spelen. Samen leuke herfstknutsels maken van wat we tijdens ons bos-speurtocht hebben gevonden. Ik wil die leuke lieve mama zijn. Niet die brekebeenmama die altijd iets heeft. 

Maar gisteren zei hij het. Dat ene zinnetje waar mijn hart door brak. "Mama jij hebt ook áltijd wel pijn hè. Echt óveral! Je armen, je benen, je voeten, je hoofd, je neus, je billen, je ogen, je oren, je keel, je haren....al-tijd pijn." Hij vond het zelf wel grappig, maar het maakte me verdrietig. Zo verdrietig. Dat liet ik hem niet merken uiteraard. Toen ik er later nog eens naar vroeg, wat hij er van vond dat die mama van hem zo vaak ergens pijn had, zei hij kind-eerlijk dat hij dat wel gek vond. Dat hadden andere mama's toch ook niet. Klopt...

Iedereen mag er wat van vinden. Vind me een aansteller, een aandachtstrekker, roep maar zuchtend dat ik ook áltijd wat heb. Maar die ene persoon waarvan je wilt dat hij tegen je op kijkt, mijn allesje, daarvan doet het pijn als hij me gaat zien als die mama die altijd wat heeft. Die zwakke mama. Nu is nog zo jong is hangt hij er nog geen waardeoordeel aan. Maar er komt een dag dat hij het wél echt vervelend vindt dat ik niet altijd alles mee kan doen wat andere mama's wel kunnen doen. Hij gaat ooit vragen om een ski-vakantie, wat voor mij onmogelijk is. Er gaan activiteiten komen waar ik niet aan mee kan doen. Dat kan hij me kwalijk gaan nemen. Als hij volwassen is draait dat heus wel bij. Maar dat maakt die verwijtende puberperiode nog niet perse makkelijker. Hij is dan wel hoogsensitief en nu al super empathisch, maar dat hoeft natuurlijk niet te betekenen dat hij dan overal maar begrip voor heeft. En dat verwacht ik ook helemaal niet. Maar als hij aan iemand moet uitleggen wat voor moeder hij heeft, hoop ik zó dat mijn echte ik, wie ik in ieder geval voor hem wil zijn (spontaan, vrolijk, grappig, warm, liefdevol, creatief), op de voorgrond staat en niet het beeld van een moeder die altijd moe is, ziek is of pijn heeft. De tijd zal het leren en deze moeder zal altijd blijven streven naar dat vooral spontaan, vrolijk, grappig, warm, liefdevol, creatief zijn. Ik zal er mijn stinkende best voor doen dat hij zo min mogelijk last heeft van mijn 'lastjes'. Hopelijk is dat genoeg.