Mama is ziek

Leuk dat je mijn blog komt lezen op mamaplaats. Ik blog al een aantal jaren meestal over moederschap, kinderen, uitjes en dat soort dingen. Maar nu is mijn verhaal anders. Ik ben 28, heb twee jongere kinderen en ik heb borstkanker, wat nu?

Begin mei werd ik geconfronteerd met een knobbel in mijn borst. Hij was best groot en schrok er erg van. Een aantal uren later kwam er ook bloed uit mijn borst. Het was vrijdagavond en ik besloot te wachten tot maandagochtend om naar de huisarts te gaan. Voor ik het wist hadden er een aantal artsen naar mijn borst gekeken en werd ik doorgestuurd naar het ziekenhuis. Ik moest een mammografie laten maken en ik kwam opeens in een rollercoaster terecht. Toch bleef ik positief en zei ik tegen iedereen: "Komt goed, jo!" Dat zei mijn gevoel ook. Helaas was de uitslag niet goed en ik moest daarna nog verschillende onderzoeken ondergaan. Er moest een biopsie gemaakt worden. Daarna werd er besloten dat ik geopereerd moest worden. De knobbel in mijn borst was groot.

Op 1 augustus werd ik geopereerd en toen ik wakker werd was ik erg emotioneel. Helaas moest alles nog op kweek en moesten we wachten. De zenuwen waren flink aanwezig bij mij. Ik was nog maar 27 jaar, hoe kan dit? Deze uitslag was ook niet goed en toen bleek dat ik uitzaaiingen had in mijn oksel. Er werd besloten dat ik door de pet scan moest om te kijken of het niet nog verder uitgezaaid was. De dag van de scan waren ik en mijn man heel zenuwachtig. We hadden nog nooit zoiets meegemaakt, maar ik bleef rustig en liet alles maar over me heen komen. Tijdens de scan dacht ik aan mijn kinderen en mijn man. De scan duurde de ruim driekwartier en een aantal dagen later kregen we uitslag.. Ook deze keer was het ook niet goed. Mijn handen trilden en tranen liepen over mijn wangen.

Hoe kan dit, wanneer houdt het op? De uitzaaiing zat ook op mijn borstbeen. En oja ik had ook nog een scheur in mijn kniebanden, haha. Hier moest ik best om lachen. Ik probeerde mijn gedachten snel om te gooien en probeerde ervoor te gaan. Ik ben moeder en 27 jaar oud. Ik ging knallen en dat doe ik nog steeds.

Ik zit nu in een chemotraject: 6 x 10 dagen pillen slikken. De laatste tijd hoor ik mensen vaak zeggen: "O, dat zijn pillen." Maar geloof me, dat is gewoon hetzelfde. Alleen hoef je niet elke keer naar het ziekenhuis en doe je het thuis. Ik slik tien dagen pillen ‘s ochtends en ‘s avonds en dan heb ik tien dagen rust. Het is verschillend hoe ik me voel. Ik ben vaak misselijk en heb erge pijn in mijn lichaam. Ik heb van de week de stap genomen om mijn haar af te scheren. Iemand die me kent weet dat mijn haar mijn alles was en dit deed me zoveel pijn. Maar ik kon er niet meer mee lopen, ik had extreme kale plekken en het was bijna niet meer te verbergen. Ik loop nu buiten met een pruik op en binnen vaak met een mutsje of sjaal. Onze kinderen gaan er allebei goed mee om. Mijn zoontje is te jong om het te snappen en mijn dochter stelt geregeld wat vragen. We vertellen haar dan dat ik stoute soldaatjes in mijn lichaam heb en dat de dokters ze als lieve soldaatjes aan het maken zijn. Hier reageert ze super goed op.

Ik hoor vaak “meid wat ben je sterk”. Ik doe mijn best, maar ik heb ook heel veel verdriet. Ik heb laatst een super goede uitslag gehad dat de plekken kleiner zijn geworden en dat alles aangeslagen was. Ik wist even weer waarom ik alles deed. Op 23 december moet ik mijn laatste tablet slikken. Dit is een bijzondere dag want dan word ik namelijk ook nog is 28 jaar.

Waar ik laatste tijd veel tegen aan loopt. Ik ben een vrouw en vrouw houdt van haar haar en uiterlijk. Ja dat klopt. Omdat er nog best redelijk uit ziet met pruik en make up denken mensen dat het goed met me gaat. Vervelende is dat mensen niet kunnen zien hoe beroerd ik soms ben.

Heb geen oordeel over mensen want je weet niet hoe het met die gene gaat.