"Mama is moe en even niet zo blij, jongens. Mama gaat heel even slapen."

Een aantal weken geleden ben ik hier op Mamaplaats heel open en eerlijk mijn verhaal gaan vertellen over mijn angststoornis en ook dat dit grotendeels te wijten is aan hormonen. Toen absoluut nooit verwacht dat ik een aantal weken later weer in zo'n diep dal zou komen. Ik heb weer een kleine week onwijs vervelende klachten gehad. Die mij totaal uitschakelden. Waarin ik alleen maar wilde huilen en slapen. Slapen lukte, huilen niet altijd. 

Nu ik dit schrijf ben ik nog steeds erg druk in mijn hoofd, waar is het misgegaan? Ligt het aan hormonen? Put ik mezelf uit en moet ik leren meer te ontspannen? Hoe dan? Heb ik toch een trauma en moet ik wel EMDR? Ligt het eraan dat ik momenteel even therapie-loos ben? Heb ik mezelf de laatste weken zo weggecijferd dat ik dit nu weer kreeg? Is het ook de schuld van de Coronacrisis? Heel veel moeders zijn nu toch depressief? 

Depersonalisatie, misschien hoort het bij mij. Maar hoe ga ik er beter mee om? Moet ik het accepteren? Ik wil het eigenlijk helemaal niet accepteren. Ik wil er vanaf.  

Als ik terugkijk naar de afgelopen weken en misschien wel maanden, moet ik  meer rust nemen, de lat niet te hoog leggen en mezelf op 1 zetten. Ik loop voor mezelf veel te lang met dingen door. Die uiteindelijk wel voor grotere stress zorgen. De pil bijvoorbeeld. Al een half jaar heb ik vage klachten en ik laat me een aantal weken terug gewoon afschepen door die huisarts; "een gynaecoloog doet niet meer dan een huisarts en kijk het nog maar 2 maanden aan." Nu staat die afspraak bij de gyn voor komende week, eindelijk. Ik hoop zo dat dat mij ook enorm gaat helpen Best gek, want als er iets met één van mijn jongens is wil ik dit wel meteen tot op de bodem uitzoeken. Verder wil ik ook echt andere zaken gaan onderzoeken. Op psychisch gebied, weer terug naar mijn psycholoog ("Hallo, ik hoopte hier nooit meer te komen") mindfulness gaan doen, een osteopaat en ik merk dat ik enorm de behoefte heb om met lotgenoten te praten. Mensen die echt begrijpen wat ik doormaak.  

Kortom ik wil er alles aan doen, om beter in mijn vel te zitten, voor mijzelf maar zeker ook voor mijn gezin. Want wat vond ik het verschrikkelijk om naar mijn bed te gaan 's middags. Wat voelde ik mij verschrikkelijk schuldig om het feit dat ze een moeder hadden die niet van hen genoot. Ik voelde me echt een slechte moeder. Mijn zelfvertrouwen was totaal kwijt en langzaam komt dat nu weer terug. Ze verdienen een moeder die er echt voor ze is, ging er de hele tijd door mijn hoofd. En ik was er even niet. En dat is wat depersonalisatie met mij doet. Ik ben er niet, ik voel niets en voel me buiten mezelf. Als onder een glazen stolp, alsof je de wereld in een film beleefd. 

Wat gaf en geef ik mezelf nog steeds de schuld van dit alles. En eigenlijk zo stom, want als je iets lichamelijks hebt zoals migraine, dan ga je ook in bed liggen. En daar schaam je je toch ook niet voor? Mama's zijn ook wel eens ziek, ook psychisch. Jammer maar waar, is dat laatste nog wel een taboe.