Mama is een monster

Over je pijnlichaam. De watte?!?! Pijnlichaam. Ja dat klinkt heel theatraal en dat is het ook, maar we hebben er allemaal eentje. Ik las erover in het boek ‘Een nieuwe aarde’ van Eckart Tolle. Het is het monster in ons, het deel wat je liever niet onder ogen wilt komen, het deel wat heel verwoestend is. Meestal ligt het gedrogt te slapen, maar het is eigenlijk constant op zoek naar voeding om zich aan te sterken. En als het dan wakker wordt, neemt het je compleet over. Het bestaat uit de boze en verdrietige delen van onszelf, ons ego heeft dit beest gecreëerd en getraind om zichzelf te verdedigen voor aanvallen van buitenaf. Het één zijn monster is kleiner en geremder, maar er zijn ook mensen bij wie het pijnlichaam het compleet over heeft genomen van de persoon (Hitler is het beste voorbeeld wat ik hier kan noemen).

Nu wil ik je niet met Hitler vergelijken hoor 😉 want dat is natuurlijk het meest extreme geval dat ik kan noemen. Maar herken jij dit? Dat je soms loopt te schreeuwen, onbereikbaar bent en dat boosheid jou compleet over neemt? En dat je dan achteraf denkt? Ben ik dit? Dit past helemaal niet bij mij, hoe heb ik mij zo kunnen laten gaan? Je schaamt je, je voelt je schuldig tegenover je dierbaren. Je weet dat hoe je reageert niet goed is, maar toch lijk je er geen controle over te hebben. Hoe vaak je je ook voorneemt dit nooooit meer te doen.

Mijn moeder had bijvoorbeeld een heel groot pijnlichaam, met alle gevolgen van dien zoals je in mijn post op Instagram van 20 november kon lezen. Het was niet zo dat ze niet van ons hielde, maar haar onverwerkte pijn was te groot om onder controle te houden, waardoor ook wij pijn moesten lijden. Hierdoor heb ik ook een pijnlichaam ontwikkeld, wel eens waar minder aanwezig dan die van mijn moeder. Maar hij is er wel degelijk. Maar ik heb de keuze gemaakt deze pijn niet op mijn kinderen over te dragen en niet nog meer slachtoffers te maken. Pijnlichamen worden vaak generaties overgedragen door onverwerkte emotionele ballast.

Hoe? Het begint bij het herkennen dat dit beest bestaat en dat jij zelf degene bent die het beest in leven houdt. Tegelijkertijd bent jij dat beest niet en dit is echt belangrijk om te weten!!! Ik zie zoveel ouders hiermee worstelen, dat ze zichzelf identificeren met dit deel in zichzelf en voorbijgaan aan het geheel. De lieve zachte kant, die hun ware essentie is. Het beest houdt hiervan, het houdt van schuldgevoelens, minderwaardigheidsgevoelens en agressie. En het is erg gevoelig voor triggers. En laten het dan juist onze kinderen zijn die ons het meeste triggeren.

Want laten we eerlijk zijn, die kleine lieve mensjes, lijken soms zelf op monstertjes en weten altijd precies die knopjes in te drukken waar ons eigen monster op reageert. Spiegelen noemt men dat, ze laten onze eigen onzekerheden en angsten zien, alsof ze het weten. (En dat doen ze diep van binnen ook). Maar kinderen doen dit niet om ons te pesten, om ons rot te laten voelen. Ze kunnen niet anders dan deze kant van ons aan het licht te brengen. Bij ouders waarvan de pijn zo groot en tegelijkertijd voor het blote oog onzichtbaar lijkt, is het voor het kind soms een ware last om constant deze pijn te moeten weerspiegelen. Het is vermoeiend en het staat in de weg om lekker te kunnen spelen en de eigen ware potentie te ontwikkelen. Maar ze moeten wel, ze worden gedreven door een diep verlangen om echt verbinding met de bron van hun bestaan te krijgen. En dat ben jij!

Het zal ook nooit ophouden totdat jij deze last van de schouders van je kinderen haalt en zelf de verantwoordelijkheid neemt om deze oude ballast op te ruimen. De key- word hierin is Ruimte. Er moet ruimte ontstaan tussen jou en jouw monster. Er moet afstand komen, zodat je kan herkennen waar dit monster uit bestaat en waar het zich mee voedt. Als het monster geen voeding meer krijgt zal het uiteindelijk sterven. En dit is echt mogelijk!! Maar niet zonder verzet, want niets is zo gevaarlijk als een hongerig beest. Wees hier je hiervan bewust.

Hoe creëer je nou die ruimte? Er zijn natuurlijk verschillende manieren, maar er zijn drie punten waar je jouw aandacht naar toe kan brengen als je voelt dat jouw ‘monster’ aan het ontwaken is:

- Mijn ademhaling, ik volg een poosje de weg die mijn adem aflegt. In en uit

- Mijn lichaam, waar voel ik spanning. Waar in mijn lichaam woelt het? Hou ik mijn kaken op elkaar? Trek ik mijn schouders op? Hoe is mijn hartslag? Giert het door mijn lijf?

- Mijn zintuigen, wat zie ik? Wat hoor ik? Wat ruik ik? Hoe voelen mijn handen? Hoe staan mijn voeten? Wat proef ik?

Soms heb je het gevoel nergens controle over te hebben, maar er is altijd één ding waar we wel controle over hebben en dat is onze aandacht. Die kunnen we verleggen. Het is de meest eenvoudige en krachtige manier om je eigen onzekerheden, boosheid en angsten niet op onze kinderen af te reageren. Want natuurlijk wil je dit ten alle tijden voorkomen, maar dat nog niet altijd zo makkelijk.

Dus als jouw kind bang is voor monsters, of draken of andere mystieke vormen. Voordat je zegt dat ze niet bestaan. Klopt het wat je kind voelt? Ligt er misschien niet ergens een monster op de loer te wachten op voeding?

Als coach voor moeders, coach ik vrouwen die er emotioneel en mentaal doorheen zitten. Een korter lontje hebben dan ze zouden willen en niet de moeder zijn die ze graag willen zijn. Als jij je elke dag weer voorneemt om het anders te doen, maar dit niet lukt, stuur mij dan een berichtje. Ik verloot elke maand twee gratis coachsessies voor vrouwen die wel wat hulp kunnen gebruiken.

Liefs Rebecca