Mama in zelfquarantaine

Sinds zaterdag woon ik op de slaapkamer. "Ik heb haar opgesloten op de slaapkamer" zegt mijn man. Veel mensen moeten daarom lachen of vinden dat een gekke uitspraak, maar het is wel hoe het is. Soms glip ik naar buiten, de tuin in, of even stiekem eruit voor een wandelingetje. Alleen op deze manier kan Simon de dinsdag na de herfstvakantie weer naar school, Ed weer naar z'n werk en kwam er een einde aan 10 dagen quarantaine voor mijn mannen. Helaas knapte ik niet binnen de eerste 7 dagen op en dan geldt het advies van 14 dagen besmettelijk zijn van de GGD voor mij. 

Inmiddels gaat het ook beter. Al ben ik bang dat mijn oude zelf worden, nog lang niet aan de orde is. Het is nu een beetje uitproberen wat er wel en niet kan. Ik slaap nog heel veel, ben ook snel vermoeid en ruik helaas nog steeds niet zoals voorheen. Ook ben ik er nog steeds bang voor dat de pijn op m'n borst terugkomt en er weer verhoging of koorts terugkomt. 

Maar op mijn kamer in zelfquarantaine kan ik iedereen aanraden! Nee hoor, dat was een grapje. Maar dit is dag 5 en het is mij alles meegevallen. Noodgedwongen kon en mocht ik niets voor mijn gezin, mijn man en voor het huishouden betekenen. Dit betekent pas op de plaats, rust en alleen maar aan mijzelf denken. Iets wat absoluut niet in mijn aard zit. Ik ben altijd bezig, altijd aan het perfectioneren, proberen alles te geven op elk vlak. Voornamelijk ben ik voor anderen bezig en vind het fijner om mijzelf op de laatste plaats te zetten. Daarom ga ik in januari ook starten met Mindfulness. Ik put mezelf af en toe uit. Een hele slechte gewoonte waar ik erg graag vanaf wil. 

Ik denk dat de eerste dag het zwaarste was. Wat miste ik de mannen. Boris kwam met z'n vinger tussen de deur en kon ik hem niet eens troosten! Ik miste de rituelen die ik had met mijn jongens, het mee-eten aan tafel, het schoonmaken, het knuffelen en kussen en voorlezen. Ik miste het erbij zijn. Voorlezen via beeldbellen deed ik met een brok ik mijn keel en tranen in mijn ogen. Heel erg moeilijk.

Maar hoe bizar het ook klinkt, ik heb mijn draai in de slaapkamer gevonden. Ik heb een beetje een ritme. Ik heb gewerkt aan Boris z'n foto-album, keek heel veel Jane the Virgin, sorteerde wat kleding uit mijn kast, poetste wat in de slaapkamer met de op de achtergrond mijn favoriete muziek of een docu op Netflix van Keith Richards of the Rolling Stones. Ik sliep uit en er was geen kind dat me wekte. Ik deed wat online-bestellingen, ik las mijn boek uit van Linda van Rijn en keek een hele stomme romantische film. In de middag ging ik meestal weer even slapen. Meestal 's morgens deed ik een kort wandelingetje en in de middag ook nog één, waarbij ik een straatlengte tussen mij en de andere mensen wilde aanhouden. Jeetje, wat veel andere mensen, doodeng was dat wandelen, maar wel fijn. 

En soms maakte ik mezelf helemaal gek met nieuws dat ik ergens online las. Die akelige telefoon ook! In dit soort gevallen zou ik willen dat het internet niet zo voor het grijpen lag. Ik maakte mezelf van streek door ervaringsverhalen te lezen over langdurige klachten na milde Corona. Heel slecht voor je, ik weet het, maar toch doe ik het. Ik genoot steeds meer van de rust en had tijd voor gedachtes. Ook voor wederom het missen van mijn vader. Die weer tevoorschijn kwam in een hele mooie droom waarin hij op mijn 33e verjaardag verscheen. Ik realiseerde dat ik heel gelukkig ben met mijn gezin en soms echt nog wat meer de rust voor mijzelf op moet zoeken. Omdat dit mij ook wel goed heeft gedaan. 

Het deed mij soms denken aan mijn kraamweken. Alleen dan zonder hechtingen, kraamverbanden wisselen, om de 3 uur borstvoeding en uitputtende slopende nachten. En zonder pruttelende schattige new-born iniminie baby naast me.  

Hopelijk heeft het ook zijn resultaat gehad, het blijft nog even spannend tot en met maandag of er niemand in het gezin ziek wordt.  Na vandaag knuffel ik mijn jongens helemaal fijn! En dan kunnen we weer een beetje normaal doen.  Als de scholen open blijven tenminste....