Mama, ik lijk steeds meer op jou

Al van kinds af aan wordt mij verteld dat ik op mijn vader lijk, qua karakter maar ook zijn lengte heb ik meegekregen. Vandaag keek ik in de spiegel en realiseerde ik me ineens hoeveel ik wel niet op mijn moeder lijk.

Als kind vond ik het maar raar en als puber verafschuwde ik het misschien wel. Mijn moeder had op doordeweekse dagen –je weet wel die dagen dat er niks anders gebeurd dan huishouden en kinderen in leven houden- altijd kleren aan die net een beetje te oud waren. Verwassen, met slijtplekken en hier en daar netjes opgelapt om het nog maar wat te laten lijken. Degelijke onderbroeken hingen te wapperen aan de lijn op wasdag en een bh was vooral een functioneel kledingstuk. Ik snapte het niet, je mocht toch mooi zijn, niet alleen je bovenkleding maar ook je onderkleding? Ik heb zo’n leuke moeder, maar waarom heb ik mooiere kleren dan zij?
Nu snap ik het. Mijn kinderen gaan voor alles. Als ik weer eens de tijd krijg om de stad in te gaan en op zoek ben naar leuke kleren kom ik altijd terug met iets voor mijn kids. Tuurlijk, ik koop ook wel eens iets voor mijzelf, maar het aantal keer dat ik iets voor mezelf vind, zijn drastisch afgenomen. Noem het de kracht van leuke kinderkleding of het gebrek aan budget ná leuke kinderkleding. Of misschien is het stiekem wel dat ik niet weet wat ik wil. Ook mijn lingeriecollectie heeft zich gereduceerd tot degelijke voedingsbeha’s en hipsters –je weet wel, het ondergoed dat eigenlijk helemaal niet zo hip is als de naam doet vermoeden-. Bij vlagen doe ik mijn best om er leuk uit te zien, tik ik een Groupon op de kop voor een manicure of gezichtsbehandeling, en dan denk ik dat ik dat vaker zou moeten doen. Goed voor mezelf (laten) zorgen. Om dat vervolgens weer te vergeten in de alledaagse sleur.

Ik vraag me af wat er ten grondslag ligt aan de verouderde garderobe en kledingkeuzes die ik ineens met mijn moeder gemeen lijk te hebben. Is het dat ik het geld niet heb. Ik denk het niet, het is hooguit zuinigheid. Gun ik het mezelf, vind ik mezelf het waard? Dat is de vraag. Ik lijk zo’n moeder geworden te zijn die de ander –haar kinderen- meer waard vindt dan zichzelf. Of het erg is, ben ik nog niet uit, maar het stemt me wel tot nadenken want mama, ik lijk steeds meer op jou.