Mama & een post traumatisch stress syndroom

Getraumatiseerd… Nee ik heb ons land niet gediend, nee ik ben niet misbruikt, nee ik heb geen slechte jeugd gehad. Ik ben bevallen van een prachtige dochter… ja ik heb ptss.

Als in augustus 2014 onze dochter wordt geboren ben ik dolblij, maar tegelijkertijd besef ik wel dat dit een heftige ervaring was. Nog zacht uitgedrukt was dit geen vlekkeloze bevalling die erg spannend is geweest voor zowel ons meisje als voor mij.

Dat het heftig was merk ik vooral aan reacties uit mijn omgeving en de zorgen die ik in de ogen van, vooral, mijn eigen moeder zie. Gaat het wel met je? is een vraag die ik vaak hoor. Ja hoor het gaat prima met me. Lichamelijk ben ik weinig waard maar verder ben ik vooral een erg trotse mama, smoorverliefd op haar meisje.

Tijd om na te denken en te herstellen is er in de eerste week niet omdat we ons verplaatsen van mijn ziekenhuiskamer naar de afdeling neonatologie waar ons meisje ligt. Vanaf het eerste moment in ‘standje’ mama zijn, voor ons meisje zorgen zoveel als we kunnen.

Eenmaal thuis gaat het met onze dochter gelukkig erg goed. Lichamelijk ga ik in kleine stapjes vooruit en ik geniet van alles wat (kunnen) doen als gezin.

Op vragen hoe de bevalling was antwoord ik luchtig. Ik kan er best wel over praten maar mijn echte gevoelens hierbij schakel ik uit. Het is of ik het verhaal van een ander vertel.Je moet er wel over je gevoelens praten hoor is wat ik vaak hoor. Maar nee liever praat ik er niet over en langzaam aan probeer ik het hele gebeuren diep weg te stoppen.

Op een gegeven moment, als alle kraambezoekjes zijn geweest, pakken we het leven op met z’n drietjes. En dan is het daar ineens…

Ik raak de controle kwijt, moet veel huilen, ben bang, heb vreselijke dromen, kan me niet meer focussen, wil liever geen mensen om me heen hebben en ben moe, heel moe.

Agh ja het zal er wel bij horen. Je hebt een baby en heel je leven is anders denk ik nog, het gaat wel weer over.

Een aantal weken verstrijken maar het gevoel wordt niet minder, het gevoel wordt erger.

Elke nacht nachtmerries en ook overdag schieten beelden door mijn hoofd. Ik voel me bang en ongelukkig. Niks roze wolk, het is een donderwolk!

2015 dient zich aan en ik besef dat dit niet goed gaat. Ik probeer met m’n vriend wel te praten en die is erg lief en begripvol. Maar het is niet genoeg, ik kan dit niet alleen. Er moet aan de bel getrokken worden en wel snel ook.

Bij de huisarts leg ik eerst mijn lichamelijke klachten (overgehouden na de bevalling) voor maar al snel vraagt de huisarts door. Ik barst in huilen uit en smeek om hulp. Gelukkig neemt de huisarts me meteen serieus en verwijst me door naar een psycholoog. Helaas blijkt die me niet te kunnen helpen en verwijst me door. Zo kom ik bij een andere psycholoog terecht die na twee gesprekken met een keiharde en duidelijke diagnose komt: PTSS (post traumatisch stress syndroom)

PTSS? Dat hebben mensen die een oorlog hebben meegemaakt, dat hebben mensen die vreselijke dingen in hun jeugd hebben meegemaakt. Dat heeft toch geen vrouw na de bevalling van haar kind? Ik schrok aardig van dit nieuws en ben bij thuiskomst meteen het internet opgegaan op zoek naar informatie. Daar lees ik de symptomen en gedachten van mensen met PTSS, tsja ik kan niet anders dan toegeven dat dit klopt.

Een heftig traject volgt. Elke week naar de psycholoog waar ik al mijn gevoelens en angsten uit moet spreken dit is niet makkelijk. Ook krijg ik EMDR behandelingen. Vraag me niet hoe het kan, maar het helpt me! Terug naar de gebeurtenissen die me zo verdrietig maken en ondertussen de vinger van de psycholoog volgen. Het klinkt wat lachwekkend maar het werkt! Ik ben helemaal gesloopt en niets meer waard na zo’n behandeling, maar wat is het fijn om te merken dat de scherpe randjes vervagen.

Helaas maakt het onbegrip (wat ik veel mensen niet eens kwalijk kan nemen omdat ze zich niet in een ander of in de situatie verdiepen) me verdrietig. Ik krijg vaak te horen: agh iedereen voelt zich toch wel eens rot, je moet niet zo in het verleden blijven hangen, de hormonen zijn nu toch wel uit je lijf, kom op schouders eronder en doorgaan. Helaas is het zo makkelijk niet en nee mensen het heeft niets met m'n hormonen te maken! Vandaar dat ik nu toch maar eens schrijf, er zijn vast meer vrouwen die PTSS hebben opgelopen als gevolg van de bevalling. Tegen al deze vrouwen zou ik willen zeg: neem je tijd, jij kan hier niets aan doen en echt geloof me je komt hier bovenop! 

Nu, een aantal maanden verder, kan ik gelukkig zeggen: het gaat goed! Ik voel me een stuk opgewekter en vrolijker. De nachtmerries zijn zo goed als verdwenen en ik kan weer genieten van de kleine dingen. Nog een paar stappen maken en ik kan echt zeggen: IK BEN ER WEER!