Mama denkt te veel

Het is avond, je nageslacht ligt in bed en je hebt even tijd voor jezelf. Je ploft neer in de zetel met een goed boek en een kop thee om te ontspannen. En dan plots… tussen de zinnen van je boek door zijn ze daar weer: de duizend-en-één gedachten van een mama.

Het zaadje met mamagedachtes plantte zich in mijn brein vanaf mijn zwangerschap dag nummer één. De gedachten over wat ik nog allemaal moet voorbereiden, de nesteldrang die de kop op stak en mij om twee uur ‘s nachts nog lijstjes in mijn hoofd liet opmaken van wat ik nog moest kopen. En naast al die gedachten ook mijn angsten. Ben ik hier wel klaar voor? Zal ik het wel aankunnen? Ik voel me zelf nog een kind, ben ik dan wel in staat om voor een kind te zorgen? En wat als de baby besluit om zomaar van de luiertafel te rollen? (Met als gevolg dat ik de kleine telkens met één arm vasthield)

Vanaf ‘t bouletje geboren was, had ik nog twee keer zo veel tijd om na te denken. Ik was immers meer uren wakker dan dat ik sliep. En wat anders kan je doen terwijl je voor de twintigste keer borstvoeding geeft in het holst van de nacht? Juist, ja: denken, denken en nog eens denken.

Er waren zoveel verschillende dingen waar ik onzeker over was en vaak nog steeds ben. Doe ik het wel goed? Heb ik ‘t bouletje vandaag geen trauma bezorgt door hem twee minuten te laten huilen, omdat ik echt dringend pipi moest doen? Waarom zegt het ene boek dit en het andere dat? Ben ik hem niet te veel aan het verwennen? Wat voor school wil ik mijn bouletje naartoe sturen? Sinds wanneer ben ik een compleet op hol geslagen geitenwollensokken hippie die haar kind maanden aan de borst voedt en de wereld wil redden, zodat deze nog leefbaar is voor mijn kleintje? Toegegeven, deze laatste zin is misschien ietwat overdreven, maar ik heb wel degelijk van die flipmomentjes. (Soms meermaals op één dag.)

Soms wou ik dat ik een man was… Geef toe: die lijken het op één of andere manier toch veel makkelijker te hebben om hun hoofd helemaal leeg te maken. Je hoofd leegmaken, wat is dat zelfs? Hoe is het in godsnaam mogelijk om aan helemaal NIKS te denken? Hoewel wij vrouwen uiteraard het sterke geslacht zijn, kunnen we op dit vlak misschien nog wat van het zwakke geslacht leren ;)

Ik vergelijk mezelf ook continu met andere ouders. En truth be told: mijn aanwezigheid op Social Media, maakt het er waarschijnlijk niet beter op. Want hoewel er intussen tal van hashtags bestaan die de moeilijke kant en het rauwe moederschap moeten vertegenwoordigen, lijken deze toch in de minderheid te zijn.

Gelukkig zijn er ook effectief mama’s die bloedeerlijke en hilarische foto’s en filmpjes op hun Instagram of andere social media delen. Deze zijn dan weer echt de moeite waard om te volgen en bezorgen me telkens een lach op mijn gezicht. Want op die weinige momenten dringt het toch even tot me door: blijf maar gewoon verder doen zoals je bezig bent, want niemand lijkt exact te weten hoe het nu precies moet. Lijkt mijn blog- en instanaam wel perfect bij aan te sluiten, niet? :)

#loedermoedersforlife

En Thank God voor mijn prachtgezin, want ook al zijn zij de bron van al mijn zorgen, zij zijn ook de bron van mijn intens geluk. De reden dat ik elke dag opsta. En om de zoveel tijd heb ik eens een paar minuten, waarin ik aan niets anders denk dan hoe gelukkig ik ben met deze twee, en dan is dat denken helemaal niet zo erg.