Mag ik moe zijn

Just call it a day... 

Mijn lichaam roept dit eigenlijk al vanaf het moment dat ik in bed lig en mijn ogen open moet doen, omdat mijn dochter wakker is. 

Nu heb ik een hele lieve man en als de mogelijkheid er is laat hij me ook liggen. 

Voel ik me schuldig?...... Enorm! 

Kan ik hier iets aan doen?..... Nee.. Althans.. Mijn hoofd en lichaam zijn het hierover niet met elkaar eens. 

Zoals je misschien al weet (heb er nooit een geheim van gemaakt) zijn wij ouders geworden met hulp uit de medische wereld. iui, ivf en de winnaar was icsi. Dit heeft in de weg naar ouderschap (4,5j) behoorlijk wat mentale littekens achter gelaten. Voor de mmm (medische malle molen) heb ik al mijn nodige obstakels mentaal gehad. Dit werkt alles behalve positief mee. Wij zijn er zonder al te veel haarscheurtjes uitgekomen.. Toch? Onze relatie is sterker geworden.. Dat klopt. Maar ik.. Ik voel me leeg.. Op.. Alsof je niet meer instaat bent om op te laden. 

Verwerken is er niet echt bij. Je stapt in een sneltrein. Ineens ben je zwanger (nou ja.. Ineens ?).. Er heeft een innesteling plaatsgevonden.. Je leeft van echo naar echo. Van controle naar controle.. Pas als ze in je handen ligt kun je het pas geloven. Ze is er.. En dan.. Dan staat de wereld niet stil... 

Ze werd opgenomen met een te hoog bilirubine gehalte en afbraak witte bloedcellen.. We waren 36 uur wakker doordat de bevalling in de avond begon en ze de volgende ochtend werd geboren.. Pas laat in de middag mag je naar huis.. Dan na de kraamzorg weg gaat wil je gaan slapen.. Ze voelde koud.. Na temperatuur check was ze te koud.. We hebben beide 2 a 3 uur gepakt met haar op de borst om warm te houden zodat andere kon slapen.. Als de verloskundige komt concludeert ze dat ze echt geel is.. Dus alles bij elkaar pakken en terug naar zh.. De eerste week ben je in het zh.. Je neemt onbewust afstand van je kind omdat je bang bent dat je haar na al die tijd weer kwijt raakt. Je gaat op een automatische piloot. Elke drie uur voeden. Borstvoeding die je op gang wilt krijgen gelukkig krijg je in het zh een hoop begeleiding.. De eerste kraamweek ziet er anders uit dan je had gehoopt.. Knuffelen met je kind is er niet bij.. Ze moet zo veel mogelijk onder de uv lamp liggen.. Ik heb zoveel mogelijk haar hand gepakt want als je daar naakt en geblinddoekt onder een felle lamp ligt is dat toch een andere beleving dan mama's buik.. Ik denk ook dat ze daar echt wel een emotionele tik van heeft gehad. 

Ineens is de Dr er met het verlossende woord.. Ze is OK.. Bloed plaatjes zijn normaal en geelzucht is weg. Ze mag naar huis.. 

Geboortekaartjes hebben we in het ziekenhuis gedaan.. 

Thuis is de eerste kraamvisite er al.. Manlief heeft nu nog een week vrij en dan sta je er alleen voor.. 

Alles gaat door.. De sneltrein.. Na 5 maanden ben ik de eerste keer ingestort.. Ik ben 2w thuis gebleven.. Mensen dachten aan pnd.. Ik wist dat niet zo snel.. Nog steeds vertel ik mezelf dat het goed gaat.. En dat gaat het meestal ook.. 

Maar toch heb ik terugvallen.. En naar de buitenwereld blijf ik een glimlach opzetten.. Want ja je hebt toch alles wat je al die tijd hebt gewenst?.. Dat klopt.. Maar makkelijk?... Nee.. Afsluiting krijgen van alles?..  Misschien.. Ik hoop het.. Maar dat litteken zal denk altijd op bepaalde momenten gaan jeuken en dan heb je dagen dat je alleen maar wilt huilen.. 

Als ooit de vraag gesteld word.. Hoe gaat het.. Is het antwoord al snel...

Goed