Maar nu ben je wel klaar hè!

Wie mijn andere blogs heeft gelezen weet het wel. Ik heb een zoon en een dochter. Van twee verschillende vaders en nu ben ik alleenstaand. Iedereen in mijn omgeving heeft het van een afstand zien gebeuren. Ik woon in een stadsdeel waar nogal dorpsmentaliteit heerst. Mensen die ik nauwelijks ken, maar wel alles van me weten. Of eigenlijk meer, dénken te weten. “Ja dat die.. je weet wel, de dochter van.. ja, die net een baby heeft gekregen... Ja, die vader is een lul... Ja, dat arme kind staat er nu alleen voor met die kleintjes...” Dat idee. Bijna elke dag word ik wel aangesproken door een buurtgenoot. Meestal mensen op leeftijd. Vaak al met pensioen, weinig omhanden verder. Maar ook collega’s hebben er een handje van. 

“Je hebt twee   prachtige kinderen. Nu ben je wel klaar hè?” 

“Jongen, meisje, meer smaken zijn er niet hoor!” 

“Volgende keer wel een condoom gebruiken hè?” 

“Heb je nooit abortus overwogen?”

“Heb je geen condoom gebruikt?”

“Neem maar niet nog meer kinderen hoor, zit je dadelijk met 3 in je eentje.”

Allemaal vreselijk ongewenste opmerkingen en vragen. Brutaal ook. Ik vraag niet om jouw mening. Ik vraag je niet om advies of hulp. 

Vooropgesteld, ik was ook helemaal niet van plan om ooit nog zwanger te worden. Al voordat ik zwanger werd van de tweede was dat al mijn plan, maar ik ben zielsgelukkig met mijn cadeautje. Maar meer kinderen? Nee. Een zwangerschap trekken mijn lichaam en geest ook heel slecht; en zoals in mijn laatste blog gezegd: die babyperiode is echt de hel voor mij. Ik wíl niet meer. Nooit. Ja, zeg nooit nooit, maar dat doe ik wel. 

Maar, dan kom ik bij mijn volgende punt: dat zijn MIJN zaken. Als ik nog een heel voetbal elftal of kinderkoor zou willen baren, is dat niet aan iemand anders om daar wat van te zeggen of te vinden. Als ik nog een meisje of nog een jongen erbij zou willen, is dat mijn keus. Dat er niet meer smaken zijn, wil niet zeggen dat ik van dezelfde smaak niet meer zou willen. Wat ík wil of doe, beste buur en collega, is niet aan u/jou om daar iets van te zegen of te vinden. Het is namelijk nog altijd mijn leven en ik heb u/jou nooit gevraagd om op mijn kinderen te passen. Als ik dat doe, kan je hooguit aangeven dat je niet op meer dan twee tegelijk zou willen passen en dan zou ik daar rekening mee kunnen houden, mocht ik meer kinderen mogen krijgen. Maar dan is het nog steeds niet jouw beslissing hoeveel kinderen ik baar.

Het stoort me ook dat ze er vanuit gaan, dat ik advies op dit gebied nodig heb. Alsof ik zelf dus blijkbaar niet kan bedenken dat, nu ik het al zwaar heb met één baby alleen, dat ik het niet bepaald makkelijker zou hebben met twee babies. En, alsof het zwanger worden zo “poef” vanzelf gaat. Gewoon een keer een condoom laten liggen, meer niet. Zoon moest via het ziekenhuis verwekt worden. Het is een wonder dat ik op natuurlijke wijze zwanger ben geraakt. Volgens de fertiliteitsarts was de kans dat ik ooit nog zwanger zou raken nihil. Mijn eitjes waren volgens de beste man zo goed als op. 

Ik leefde ontzettend ongezond. Sommige dagen at ik nauwelijks iets, andere dagen stopte ik me vol met chips en junkfood. Wijntje hier en daar, roken, af en toe meedoen met een joint. Op de dagen dat Zoon bij zijn vader was, voelde ik me bijna weer een tiener en ging lekker los. Het was ook vluchtgedrag, ik miste mijn zoon en wist niet goed hoe ik mezelf bezig moest houden zonder heftige afleiding. En juist in die periode raakte ik op natuurlijke wijze zwanger. Niet geplanned en ongewenst. 

Of ik wel of geen voorbehoedsmiddel heb gebruikt, doet er niet meer toe. Of ik wel of geen morning afterpil heb geslikt, doet er niet meer toe. Of ik wel of geen abortus heb overwogen, doet er niet meer toe. Jouw mening over mijn leven, doet er niet toe.

 Ik heb twee prachtige kinderen en dát is wat ertoe doet.