M O E - d e r

Daar ben ik weer! De afgelopen maanden waren pittiger dan ooit. Met het hebben van een tweeling is elke dag opnieuw weer een uitdaging. En eerlijk gezegd dacht ik dat ik die uitdagingen inmiddels wel gewend was. En het feit dat elke dag weer anders gaat ook. Maar dat viel even mooi tegen toen we in maand 9 zaten en ik aan alle kanten voelde mijn grens te hebben bereikt. Ik kon niet meer. Ik was op. Op opper opst. De eindeloze reeks van gebroken nachten vanaf het moment dat ze geboren zijn, de traumatische bevalling waar ik nog geen moment bij stil hebben kunnen staan, laat staan iets daarvan te kunnen verwerken en iedere dag twee jengelende babies aan mijn benen vechtend om mijn aandacht. Ik kon niet meer. 

Toen we wisten dat we een tweeling verwachtte en het met mijn werk zo samenliep dat ik uit dienst ging, besloten we dat ik het eerste jaar thuis zou blijven, fulltime mama zijn. In het begin klinkt dat nog heel romantisch, en luxe, dat het kan, dat we het financieel zo kunnen regelen. Nou dat romantische was er al gauw van af. In december (maand 6) was ik me voorzichtig alweer aan het oriënteren op een baan. Want zou werken misschien mijn redding kunnen zijn? Ik hoorde het steeds meer moeders om mij heen zeggen, werken is bijkomen. Dus misschien was weer aan het werk gaan helemaal geen slecht idee. Totdat het echt dichterbij kwam en de gesprekken richting een aanbieding gingen, dan kreeg ik het benauwd. Hoe ga ik dat doen? Na weer een gebroken nacht of met weer zieke babies? Hoe kan ik uberhaupt functioneren als ik het thuis al bijna niet meer kan. Het was gewoon toch nog te vroeg om de stap naar werk te maken. 

Ik verloor vaker mijn geduld, de muren bleven op me af komen, ik begon in te zien dat ik weer op een burn out af stevende. En dit keer kon ik op geen enkele manier escapen. Het gezinsleven is er altijd, 24/7. En juist dat, waar we zo veel jaar naar verlangde, zoveel effort in hebben gestoken, voelde niet meer als een droom maar als een nachtmerrie, het was gewoon op. Ik kon niet meer. Ik voelde niks meer, ik kon er niet eens meer om huilen. Dit was niet oke. 

Maar hoe dan wel? Naar de regulier kinderopvang bleek echt te duur, want ik kreeg geen kinderopvang toeslag meer dus we zouden echt de volle pond betalen. Een oppas aan huis, het was ons (of mij) tot op dat moment nog niet gelukt te vinden. Of er was te weinig overtuiging dat het zou helpen, aan mijn kant, ik ben namelijk ook mega eigenwijs en voel mij meteen een falende moeder als ik de kinderen uitbesteed of hulp nodig heb. Maar zo door gaan was geen optie meer. We werden getipt dat gastouderopvang een stuk goedkoper én flexibeler is. En op een zonnige zaterdag vond mijn man tijdens een braderie de perfecte oppas die op slag verliefd was op onze tweeling. Hoewel ik over alles nog heel sceptisch was, voelde ik ook, ik moet dit met beide handen aangrijpen, en omarmen. 

Inmiddels heeft onze lieve oppas al een paar keer een hele dag op de jongens gepast, waardoor ik of kon gaan slapen of qualitytime kon hebben met Guusje, wat eveneens als een dag voor jezelf kan voelen want ook Guusje is dol op ‘koffie’ drinken en taart eten! 

Langzaamaan voelde ik mij weer mens worden, de mist trok langzaam weg uit mijn hoofd en er ontstond weer ruimte. Ruimte om mezelf te zijn en ruimte om te voelen. En wat voel ik dan eigenlijk een hoop. Van verdriet tot geluk. Er valt nog een hoop te verwerken van het afgelopen jaar, de intense rollercoaster waar we in hebben gezeten. Maar er is ook zoveel meer om gelukkig over te zijn. 

Afgelopen maandag zijn de jongens voor het eerst een hele dag naar de gastouder geweest en dat wordt vanaf nu vaste prik. Dan zijn we inmiddels 11 maanden onderweg en nu pas, kom ik weer een beetje dichterbij mezelf. 

Gelukkig las ik van de week in het fantastische nieuwe tweelingenboek “Ojee het zijn er twee” van Janneke Jonkman, (een musthave voor iedere #twinmom) dat het helemaal oké is als de roze wolk pas veel later komt. Ik denk inderdaad dat de roze wolk pas nu bij vlagen voorbij komt. Nu de mist wat optrekt en ik echt naar mijn jongens kan kijken, voel ik ineens dat intense gevoel van geluk en dankbaarheid. Het geeft me rust en vertrouwen dat dát dus oké is. Day by day.  

Binnenkort het vervolg over mijn herstel!