Loslaten kan best moeilijk zijn

Nooit had ik gedacht dat ik mijn kinderen naar de opvang zou sturen. Ik zou ze bij mij houden, totdat ze eenmaal naar groep 1 zouden gaan. Ik zou lekker thuis gaan werken en tegelijk voor de kinderen zorgen, ja dat zou ik gaan doen! En zo gezegd, zo gedaan.

Thuis werken met één kind gaat prima, zo is mijn oudste al 3 jaar en weet hij niets anders dan dat mama thuis is en aan het werk. Het ging zo goed, totdat nummer 2 ons gezin kwam vergezellen. En ik kan je vertellen zodra er een nummer 2 bij komt wordt thuis werken toch iets lastiger. Vaak zeggen mensen tegen mij dat het hen zo heerlijk lijkt om thuis te werken, zelf je tijd bepalen en toch bij de kinderen zijn en zo hun ontwikkeling te volgen. En ik moet ook toegeven dat het heerlijk is om thuis te werken. Soms is het alleen wel erg lastig, zeker als je een peuter onder je hoede hebt die alle aandacht opeist en ook nog eens een baby die huilt zodra mama even niet in de buurt is.

Ik heb de laptop nog geen eens aangezet of het is al “Mama, Masha en Beer kijken op laptop?”. Waarop ik “Nee” zeg en dit het ideale woord blijkt te zijn voor een fikse huilpartij. Zit je eenmaal achter je laptop, kijk je even niet op, heeft je kind al je belangrijke documenten onder geklad: “Ja, schat, je kan prachtig tekenen”. Kortom het is lastig concentreren om thuis te werken. Als mensen mij vragen hoe ik het vind om thuis te werken dan wind ik er geen doekjes om maar zeg ik straight to the point dat ik het best wel verschrikkelijk vind en dat ik liever gewoon op kantoor werk. Op kantoor krijg ik tenminste wel al mijn werk af en hoef ik niet na de bedtijd van mijn kinderen door te werken tot soms wel 12 uur in de nacht. Ik krijg dan vaak medelijdende blikken toegeworpen en ja ik ben best wel zielig.

Enfin, de kinderen zijn bij de gastouder. Wel een vreemd gevoel om afscheid te nemen van je kinderen, maar gelukkig is het tijdelijk. Ik kan nu heel goed met andere moeders meepraten over hoe het is om je kind los te laten. Moeilijk, heel moeilijk. Ik hoor de kleinste nog krijsen toen ik in de auto zat. Ik voelde me even slecht omdat ik mijn kinderen daar achterliet, maar goed ik wist dat ze goed verzorgd zouden worden. Eenmaal thuis was het stil, muisstil. Geen gekletter van DUPLO op de grond, geen vrolijke geluidjes uit de ToetToet auto, geen huilbuien meer, maar wel zeeën van tijd. Hoera, eindelijk had ik dan tijd om mijn werk af te maken, tijd om zelf even tot rust te komen, tijd om even het huishouden te doen. Nog nooit was ik zo blij met zoveel vrije tijd en toch miste ik iets. Juist ja, de kinderen!

Ook zonder de kids ging de tijd ontzettend snel. Voor ik het wist was het alweer 17.00 uur en mocht ik de koters weer ophalen. De deur ging open en een lief koppie stak eruit, gevolgd door voetjes die zo hard renden als ze konden. Twee kleine armen sloegen zich om mijn nek en ik kreeg een dikke knuffel gevolgd door een traan en de woorden “Mama, ik heb jou zooooo gemist!”. Ik kreeg een brok in mijn keel en zachtjes fluisterde ik in zijn oor “Ik jou stiekem ook hoor”.

Liefs,
Samantha -X-