Lisettes baby overleed plotseling

Troost groeit wanneer je deelt....

Toen Danny Vera te gast was bij Eva Jinek zong hij aan tafel het liedje “I still don’t know” voor de eerste keer. Dit liedje schreef hij speciaal voor zijn toen nog ongeboren kind. Eva Jinek hield het niet droog. De volgende dag legde zij uit op haar Instagram waarom zij het niet droog hield. Zij vond het zo mooi en moedig dat Danny en zijn vrouw altijd zo openhartig waren geweest over hun lange en hobbelige weg naar het ouderschap. En dat het uiteindelijk toch nog gelukt was. Zij sloot af met de zin  “troost groeit wanneer je deelt”.

Wij kregen veel vragen nadat wij het overlijden van Nio aan de hand van een foto en korte ondertekst online bekend hadden gemaakt.Het was natuurlijk te verwachten dat het veel vragen opriep. Nog geen 2 weken daarvoor plaatsten wij een foto van ons als gelukkig en gezond jong gezinnetje die met z'n vieren gingen uitwaaien op Texel. Wij vonden het wel lastig om keer op keer ons verhaal opnieuw uit te leggen. Wij wisten zelf nog niet goed wat ons precies was overkomen.

Ik besloot daarom mijn oude liefde voor het schrijven weer op te pakken. In grote lijnen heb ik toen geprobeerd ons laatste weekend met z'n vieren op papier te zetten. Wij hebben samen besloten deze blog te delen. Hiermee hoopten wij de meeste vragen te kunnen beantwoorden.

Toen Mamaplaats mijn blog publiceerde stroomde mijn inbox vol met honderden lieve reacties van bekende, maar ook van onbekende mensen. Dit was in eerste instantie te overweldigend voor mij.

Toen het allemaal een beetje geland was en ik de rust in mezelf weer terug vond, ben ik alle reacties gaan lezen. Het waren er te veel om ze allemaal te beantwoorden. Maar weet lieve mensen, ik heb ze allemaal gelezen🙏. Wat mij het meest raakte waren de reacties van ouders die iets soortgelijks hadden meegemaakt en veel herkenning vonden in ons verhaal en mij daarvoor bedankte.

Er ging een hele nieuwe wereld voor mij open. De wereld van ouders die een kindje hadden verloren, de wereld van de zogenoemde “lotgenoten”. (Ik vind het nog steeds een verschrikkelijk woord). De groep ouders waar geen ieder van ons bij had willen horen. 

Ondanks dat wij een ontzettend lieve familie en vriendengroep hebben die dag en nacht voor ons klaar staan, was dit toch de eerste keer dat ik mij niet zo eenzaam voelde. Feit blijft dat je alleen weet hoe wij ons voelen wanneer je het zelf hebt meegemaakt.

Ik haalde veel kracht en steun uit de ervaringen, adviezen en verhalen van lotgenoten. Vooral de verhalen van ouders die langer geleden hetzelfde moesten doorstaan en die hun leven inmiddels weer aardig op de rit hebben en die zelfs weer konden lachen en genieten. Uit die verhalen putte ik vertrouwen en hoop uit dat er voor ons ook weer een betere tijd gaat komen. En dat er misschien zelfs een dag gaat komen waarin we weer oprecht kunnen genieten van het leven.

Op een gegeven moment merkte ik tot mijn verbazing dat ook ik een inspiratie bron begon te worden voor andere ouders. Dit gaf mij de bevestiging dat wij als gezin op de goede weg zaten. Ondanks dat ik het iedere keer nog steeds doodeng vind als ik een blog online zet, merken wij achteraf op dat wij hier goed aan doen. Lastige/moeilijke vragen krijgen wij zelden nog. Mensen rennen niet meer voor ons weg of duiken hun huis niet meer in wanneer zij ons zien lopen. Want dit gebeurde vrij vaak in het begin.

Ik weet nog heel goed dat ik een bekende tegenkwam in de supermarkt en dat zij mij echt wel had gezien in haar ooghoeken. Zij stortte zich volledig op het bestuderen van de ingrediëntenlijst van een kant en klaar maaltijd. Zij was blijkbaar zo gefocust dat zij mijn vriendelijke “hoi” toen ik voorbij liep ook niet gehoord had.  Begrijp mij niet verkeerd hoor, want ergens snap ik het wel dat mensen zich geen houding weten te geven. Maar pijn deed het wel. Door het delen van ons verhaal hebben wij onbewust onze omgeving handvaten gegeven hoe zij met ons om kunnen gaan en dat een simpele vraag of opmerking als bijvoorbeeld “hoe gaat het nu met je?” Of : “fijn je te zien”, ons echt niet gelijk in tranen brengt.

Nadat Mamaplaats mijn blog gepubliceerd had, ben ik in contact gekomen met Renee Brouwer. Zij schrijft columns voor onder andere de tijdschriften: Linda en Flair. Zij schrijft voornamelijk over gezinnen die verschrikkelijke gebeurtenissen hebben meegemaakt. Helaas behoort zij zelf ook tot de lotgenoten. Onze verhalen lijken in vele opzichten op elkaar. Ook heeft bij hun het noodlot toegeslagen tijdens hun vakantie. Zij verloren op een tragische manier hun tweeling. Nadat Jethro en ik onze twijfels tegen elkaar hadden uitgesproken, zijn wij een paar maanden geleden tot een besluit gekomen. Wij gaan ons volledige verhaal eenmalig delen en Renee is de juiste persoon om dit op te schrijven.

Dit is jammer genoeg ons verhaal. “Troost groeit wanneer je deelt”