Liever geen weekend meer !

Ik weet niet meer zo goed waar ik moet beginnen. Het leven lijkt momenteel niets meer van mij heel te laten.
Een verschrikkelijk weekend achter de rug en dan nu ook op het werk allerlei dingen waar ik tegen aan loop.

Ik zit hier op het werk en merk dat ik echt op mijn tenen loop, ik kan niets meer hebben, alles is teveel, en van geduld is weinig over. Sinds ik deze blogs schrijf komt steeds meer het besef dat ik zelf misschien wel niet helemaal spoor, want hoe kun je dit allemaal tolereren met een gezond verstand en dan nog vanaf de zijlijn toe kijken hoe een iemand je hele leven verwoest ? Elke dag valt er wel weer een traan over mijn wangen en wens ik dat ik er gewoon niet meer was.

Nou ja any way...

Zaterdag ben ik dus naar die bruiloft geweest, tja het was leuk voor zo lang het duurde. Ik had mijn man 10 euro gegeven om naar de kapper te gaan, hij vond het blijkbaar belangrijker om cocaïne te halen en niet meer terug te komen, dus toen ben ik maar met de rest van de familie naar het feest toe gegaan.

Tijdens mijn terug weg bedenk ik mijzelf al dat er zeker de nodige ellende op mij thuis wacht. Ik weet dus niet wat ik aan ga treffen. Thuis aangekomen, zie ik mijn partner al voor de deur staan, ik zie aan zijn blik dat er iets niet goed is. Stap uit nu, wat is er doe rustig. Onze auto is gestolen. Ik kon mijn ogen niet geloven, hoe heeft hij dat voor elkaar gekregen. Hij zou zijn uitgestapt om een fietser te helpen en die fietser is vervolgens ervandoor gegaan met zijn auto. Ik bedacht mij dat het een leugen was en dat hij de auto aan een Marokkaans dealertje had gegeven om zo zijn schuld kwijt te schelden. Ik heb die nacht in tranen en met handen in mijn haar thuis gezeten. Hoe ver kan je zinken om je auto te verpatsen, en niet eens bedenken dat mijn portemonnee nog in het dashboard zit. Niet meer weten wat ik moet en totaal de realiteit en de zin van het leven kwijt. Om 2.00 krijg ik een telefoontje van de politie, de auto is terecht en er zijn twee mensen aangehouden, een man en een vrouw.

Zondag ben ik dus maar naar het politiebureau gereden om mijn auto op te halen. Mijn partner word meegenomen voor verhoor terwijl ik op hem wacht hoor ik iets opmerkelijks aan de balie. De receptionist spreekt met een dame die zegt haar tassen te komen halen. Ja dacht ik dat zijn die tassen die in mijn auto lagen, vol kleren, met tandpasta, shampoo en weet ik het wat. Ze komt binnen en loopt naar het automaat om koffie te pakken, ze vraagt mij of ik ook wat wil. Ik zeg haar dat ik graag verhaal wil, wat haar tassen in mijn auto doen en hoe mijn bumper kapot is gereden. Ze zegt dat heeft je man zelf gedaan, zelf gedaan pardon. Ik zeg en jij was daar bij, nee zegt ze. Hoe is dat dan gegaan vraag ik haar, ken je die twee mannen dan? Nee jou man ken ik niet maar die andere jongen ken ik wel, gewoon een vriend. Wij zaten in de auto met jou man en toen is hij uitgestapt om iets te halen en niet meer terug gekomen. Wij zijn hem gaan zoeken maar konden hem niet vinden. Ik hoorde het hele verhaal niet meer, want het enige wat ik mij kon bedenken is wat doet zijjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjj in mijnnnn auto ?

Ik zeg wat is de achternaam van die vriend van jou, ja dat weet ik niet zegt ze. Dus jij zit met twee wild vreemde mannen in een auto en bent niet bang dat ze je vermoorden of verkrachten. Ja, dat is eigenlijk niet zo slim van mij, daar heb je gelijk in. Ik voel de woede in mij naar boven komen en probeer rustig te blijven. Dus jij chillt met wildvreemde, dat vind je belangrijker dan met je vrouw wat leuks te gaan doen. Mijn gedachten gaan de vrije loop en ik bedenk mij dat ik alles kan vergeven maar het idee dat er vrouwen bij hem in de auto zitten, nee dat kan ik niet. Ik draai mij om en keer haar de rug toe, voordat ik dadelijk zelf opgepakt word voor mishandeling moet ik de situatie maar de baas blijven. Wie moet ik nou geloven, haar of mijn man( tja man, eerder mijn ondergang, misschien moet ik hem maar O gaan noemen.) O komt terug van het verhoor en loopt naar mij toe, hij schijnt niet in de gaten te hebben wat er zich net heeft voorgedaan. Ik sta op en loop richting de auto, die dame komt mee naar buiten en loopt naar ons toe, mijn sleutels liggen nog in jou auto. Nou en toen gingen alle remmen bij mij los. Ik begon te schreeuwen, en met jou ben ik helemaal klaar zei ik tegen O, en jij moet eens je domme kop gebruiken, bij twee onbekende in een gestolen auto stappen, dadelijk word je nog verkracht of vermoord en dan nog terecht ook. O schreeuwt ook tegen deze dame en vraagt haar hoe ze erbij komt dat hij haar opgehaald heeft. Ondertussen kwam de politie agente naar buiten gesneld" wat is hier aan de hand". Ik schreeuw tegen haar" een van de twee is goed aan het liegen". ik stap mijn auto in en rij richting huis. Ondertussen rijdt meneer achter mij, ik geef volop gas en zelf voor rood deins ik niet meer terug. Dit zou ik normaal gesproken nooit doen! Maar ja normaal ben ik niet meer blijkbaar. Ja en voor de gene die denken dadelijk jaag je iemand nog de dood in, ik heb eerst allang goed gekeken of ik zonder risico's kan doorrijden. Met tranen zit ik daar in mijn auto, het zal wel een gezicht zijn geweest voor mijn medeweggebruikers. Vrouw met tuiten en tranen achter het stuur. Ondertussen bij de stoplichten stapt O uit, je denkt toch niet dat ik met andere vrouwen praat, jij bent de enige. Ha ja en dat moet ik van een junk aannemen, die mij voor 20 euro aan de kant zet ! Thuis aangekomen komt hij nog een aantal keer bij mij liggen, met lieve woordjes probeert hij alles weer goed te praten, Ik gebaar hem weg te gaan "ik geloof je niet, en blijkbaar zijn er wel andere vrouwen, anders zat die trut niet bij jou in de auto". Sindsdien slaap ik met de kinderen, en hij in de kamer van mijn dochter.

Maandag heb ik mijzelf bij elkaar geraapt en ben ik weer naar het werk gegaan. Jeetje het begon om 8.00 alweer toen mijn werkgever naast mijn bureau stond. Ik heb geleerd dat het niet verstandig is dingen over je werkgever op social media te zetten, dus ik zal dat dan ook maar niet gaan doen. Any way, na een lange dag was het tijd om naar huis te gaan.

Ken je het gevoel dat je niet naar huis wilt ? Het liefst rij je door totdat je in Duitsland of Oostenrijk bent en dan lekker doelloos zonder doel, gewoon rijden. Ik heb mij zelf vermand en ik heb snel wat boodschappen gedaan. Bij thuiskomst vallen die twee kleintjes mij in de armen, ze zitten heerlijk te spelen, terwijl papa zijn nest is gaan opzoeken. Eenmaal opgestaan maakt hij allerlei vervelende opmerkingen, beledigend zoals het eten smaakt nergens naar. Natuurlijk houdt hij alleen rekening met zichzelf, te pittig en te kruidig kunnen ik en de kinderen niet eten. Ondertussen heeft hij wel heel zijn bord leeg gegeten. Mijn dochter maakt een opmerking waarom ik wel moet lachen, niet lekker maar wel blijven eten, hm. Ja die kleintjes zijn de reden dat ik nog steeds mijn ogen open elke ochtend.

Ik moest nog melk gaan halen want die was ik natuurlijk vergeten, en ja hoor meneer grijpt naar het bier in de winkel, en daar waar bier is, is vluchtgedrag en cocaïne gebruik. De buurman was hij nog twintig euro schuldig dus die pinde ik ook maar gelijk bij. Uitgestapt en wel sommeert hij mij om die twintig euro te geven, hij loopt naar de buurman en gooit zogenaamd het briefje in de bus. Ik wist dat hij deze in zijn zak had gestopt maar ach ik wilde gewoon mijn bed in kruipen. Dit heb ik dan ook gedaan, hij kwam naar boven en vroeg mij naar beneden te komen. Ik zei dat ik wilde slapen, dat was niet de waarheid ik wilde alleen even uithuilen en dit niet bij de kinderen doen. Wil je dat ik weer wegga? Je hebt je plan al getrokken dus als je wilt moet je gaan. En ja hoor hij was met de noordenzon vertrokken.

En vanmorgen zakte ik echt in elkaar toen ik een telefoontje kreeg dat een patiënt van ons is overleden door een aneurysma. Het is niet helemaal gelopen zoals ik dat wilde, het was uiteindelijk niet te voorkomen, ook al was het anders gegaan. Maar dan zat het misschien voor mijn gevoel wat fijner. Ik had het idee hierin ook gefaald te hebben, ik zag die lieve man nog voor mij met zijn vrouw die zich zorgen maakte en mij meerdere malen hadden gebeld die dag. Tenslotte is het de arts die hem had gezien en alles is in overleg met hem gegaan, hij is er zelfs nog langs geweest, maar ook dat heeft niet mogen baten.

En dadelijk moet ik weer naar huis, totaal geen zin en eigenlijk gewoon bang voor wat ik nu weer moet doorstaan.

Lieve lezers, als jullie een partner hebben, die er voor jullie is en die van jullie houdt en jullie respecteert wees er dan heel zuinig op, zulke mannen zijn tegenwoordig denk ik haast zeldzaam.

Help ik weet het gewoon echt niet meer, ik zit gewoon gevangen in een gouden kooi. Ik kan echt niet meer logisch nadenken, misschien toch een keer medicatie bij de huisarts vragen om te voorkomen dat ik allerlei rare ideeën in mijn hoofd haal, elke dag denk ik dat de enige oplossing de dood is en zo val ik dan ook vaak in slaap.......