Lieve Yfke, wat ben je stil....

2 dagen nadat onze prachtige dochter Yfke is geboren door middel van een keizersnede liggen Marius, Yfke en ik nog in het ziekenhuis.

Marius is al vaak de gang op geweest en naar beneden geweest. Ik ben nog geen enkele keer van mijn kamer afgeweest. Het bezoek en artsen etc. komen wel naar mij toe. En ergens vind ik dat een heel fijn gevoel. Ik wil hier niet weg het is hier veilig.

Veilig met mijn dochter. De dochter die niet bij ons mag blijven. Hier heb ik het gevoel dat de tijd even stil staat. Dat het allemaal een nare droom is geweest. Ze begint vast ieder moment te huilen.

Het enige wat ik intens mis als ik daar zo lig is mijn zoon Hidde. Hij komt wel vaak met opa en oma maar gewoon even met hem knuffelen of stoeien zonder dat mijn wond pijn doet dat duurt waarschijnlijk nog wel een tijd. 6 weken staat er sowieso voor. Ach dat zijn zorgen voor een andere tijdperk. Nu leven we in het hier en nu. Al het andere komt ooit wel weer es aan bod.

Hidde heeft Yfke lekker ingestopt. En hij heeft in oma haar tas nog een cadeautje zitten. We maken hem samen open. En het is oh zo prachtig. Het is een lijstje met een vlinder erop. De peuter juf heeft iets prachtig gemaakt. 2 voetjes van Hidde in roze verf gedoopt en een afdruk als een vlinder gemaakt. Met Yfke haar naam er boven en eronder kusje Hidde.

Zo simpel maar tot nu toe nog ons dierbaarste herinnering.

Als het tijd is om afscheid te nemen. Is Hidde echt verdrietig. Hij vindt het genoeg geweest hij wil bij ons blijven. Door mijn hormonen komt het dubbel zo hard binnen. Mijn zoon huilt omdat hij ons zo mist. En dat terwijl ik hem ook zo mis. Mijn borsten doen pijn. Ze kloppen en beginnen te stuwen door het huilen van mijn zoon. Dat had gemoeten van het huilen van Yfke....Zo oneerlijk.

Marius loopt mee naar de liften zodat het iets makkelijker wordt voor ons allemaal. Morgen gaan we naar huis als alles goed blijft gaan met mij. Hopelijk komt er dan ook weer wat rust voor dat kleine mannetje. Is toch ook raar woensdag ochtend is oma er ineens en zijn papa en mama weg en dan blijven ze ook nog heel lang weg. En voorbereiden konden we hem niet....Hoe kun je een peuter van 3 op iets voorbereiden, waar je jezelf niet eens op kunt voorbereiden?

Die avond eten we samen in de kamer. Eigenlijk is er alleen ontbijt voor Marius maar het vrouwtje van het eten is zo'n schat. Ze smokkelt vaak wat naar binnen voor Marius zodat we samen kunnen eten. Ik kan en wil niet uit de kamer. Ik ben nog zwak maar wil Yfke ook niet alleen laten. Maar morgen vroeg kom ik er achter dat ik gewoon de veiligheid niet wil missen.

Die avond komt de broer van Marius met zijn gezin langs. Zijn broer was op zakenreis dus was nadat hij thuis kwam direct onze kant op gekomen. Ook Yfke haar neef en nichtjes komen mee. Het nichtje van 5 is heel nieuwsgierig. Stelt allemaal vragen. Waarom is ze zo koud? en of ze Yfke mag aanraken. Natuurlijk mag dat. En ze aait haar zachtjes. Alles wordt in stilte geobserveerd .  Met alleen de vragen van het kleine nichtje. Het nichtje van 8 observeerde alleen en verder is ze heel stil. Yfke haar grote neef van 14 vindt het heel moeilijk. Hij beseft de dood natuurlijk meer. Maar we vinden het zo'n fijne gedachte dat iedereen Yfke straks herinnerd.

Als zij weg gaan komt er een verpleegkundige langs. We hebben hier een fijn gesprek mee. Ik vertel haar hoeveel moeite ik ermee heb om weer naar huis te gaan. Dat het hier veilig voelt. En dat ik vertrouwen heb in de mensen. Dat ik weer naar de toekomst moet kijken weer een volgende stap moet zetten.

Ook over hoe ik Yfke mis. Dat ik het mis dat ik haar niet kan verzorgen dat ik haar niet kan voeden. Dat ik er niet midden in de nacht uit moet. Ik wil dat zo graag. En dat moederliefde zo sterk is en dat je van je tweede echt net zoveel houdt als je eerste. En ze zei als de tijd daar is, is er ook weer plek voor een derde . ...en raar ik wist toen al dat ze gelijk had. Mijn hart is nog zo groot. Mijn gezin is het aller belangrijkste en dat wist ik, maar nu na Yfke is dat gevoel zo versterkt. Niks en niemand maakt dit kapot. Ook dit verlies niet. Het maakt ons op zijn minst sterker.

Tijdens het gesprek komt er nog een bevriend stel binnen. Ze wachten tot we uitgesproken zijn met de verpleegkundige . Het gesprek was best intiem maar dat mensen het horen vonden we beiden niet vervelend ,  het is ook wel fijn dat mensen weten hoe je je voelt.

We vertellen de vrienden ons verhaal en ze hebben het er moeilijk mee. Ze zijn zelf net ouders geworden en dan komt het allemaal heel dichtbij. Maar Yfke vonden ze ook zo prachtig ♡

Toen ze vertrokken hebben wij nog heerlijk met Yfke geknuffeld. En haar helemaal bekeken. Ze was echt te mooi voor deze wereld denk ik. Wat kan anders de reden zijn om zo'n prachtig mensje niet op te laten groeien? Ik kan geen antwoord vinden.....

We gaan nog even met het afscheid bezig en proberen daarna te slapen maar midden in de nacht moet ik naar de w.c en lukt het me niet meer om op te houden met huilen. En ter overmaat van ramp ligt het kraamverband een paar meter verderop in een kast. 

Helemaal overstuur trek ik aan het belletje, voel me er in eerste instantie ook nog wat schuldig om dat ik ze in een nachtdienst stoor. Dit terwijl Marius vlakbij slaapt. Maar de verpleegkundige die komt is een schat. Gaat op haar knieën voor de wc zitten en jankt een heerlijk potje mee. Alles komt er even uit en wat lucht dat op. Op dat moment waren de verpleegkundigen mijn beste vriendinnen. Zonder hun weet ik niet waar ik nu stond. Die eerste dagen is er zo goed op ons gepast. Echt de verlosafdeling van het UMCG is een fantastisch team.

Uiteindelijk gaf  ze me kraamverband. En werd Marius wakker. Hij was een beetje gepikeerd dat ik hem niet gewoon even had geroepen. Maar zag al snel dat het voor iedereen ok was. En met ons drietjes hebben we nog een tijd naar mooie Yfke in haar wieg gekeken....wat was ze mooi..  Dat koppie met haar bos haar dat is in mijn hoofd gegrift. En denk ik iedere minuut aan....net als aan haar lieve broer. Mijn 2 kindjes♡