Lieve mooie dochters

Ik hou zoveel van jullie. Zoveel had ik nooit gedacht van iemand te kunnen houden.

Ik hield van je, vanaf de dag dat je in mijn buik zat, eigenlijk al vanaf de dag dat ik dacht te weten dat je daar zat. Veilig en warm. Je groeide elke dag een beetje meer en op een moment voelde ik je. Eerst een klein “plopje”, daarna een schopje en vervolgens zag ik je zelfs bewegen. Wat een wonder, wat mooi.

Een glimlach verschijnt wanneer ik terug grijp naar toen.

Ik kon niet wachten tot ik je in mijn armen zou houden. Je zou kunnen bewonderen hoe je echt bent. Je zou kunnen aanraken en naar je lachen, je duizenden kusjes zou kunnen geven en je in slaap te zien vallen. Je écht te zien.

Nu zijn jullie hier. 5.5 jaar en 1,5 jaar oud. Wat gaat het snel en wat mis ik soms de momenten dat jullie nog veilig in mijn buik zaten en de momenten dat jullie veilig in mijn armen sliepen. Nu geniet ik ook. Van alles wat jullie elke dag weer leren. Van de liefde die jullie voor elkaar hebben. Van alle liefde die ik jullie geef en ook weer terug krijg.

Maar mama doet niet altijd het juiste.

Soms is mama te druk bezig met opruimen of met haar telefoon. Soms is mama niet blij omdat ze slecht slaapt.

Soms wordt mama boos en begrijp je niet waarom.

Soms schreeuwt mama, terwijl ze niet wil schreeuwen.

Soms zucht en steun ik als je weer wat omgooit of als je weer eens valt.

Soms luister ik niet naar je, terwijl je mij iets wilt vertellen.

Soms wil mama niet spelen.

Soms wil mama dat je stil zit terwijl je wilt dansen.

Soms is mama niet consequent en soms heeft mama geen geduld.

Soms is mama gewoon stom. Dat weet ik. Mama leert ook elke dag wat bij. Net als jullie.

Maar altijd ben ik trots. Trots op jullie, allebei evenveel. Trots op hoe lief jullie samen spelen. Trots op hoe jij je zusje beschermd en voor haar opkomt, trots op alle liefde die je delen wilt. Jullie zijn zo mooi. Van binnen en van buiten. Zoë met je prachtige lange donkere prinsessen haren en je ree bruine ogen, je lieve lach en je rechtsvaardiggeheidsgevoel. Demi met je blonde haartjes (waar net een staartje in kan), je heldere blauwe ogen en je ondeugende streken.

Soms huilt mama van geluk.

Jullie laten mijn hart sneller kloppen en vullen mijn ziel met immens veel liefde. Zoveel liefde kende ik niet. Misschien zal ik daar nooit aan wennen en doe ik soms niet wat je het liefst zou willen dat ik doe.

Grote dochter, ondanks dat ik soms gek wordt van je gekwebbel, ben ik trots op hoe goed je jezelf verwoorden kan.

Dat je mama durft te zeggen dat je bang bent in het donker en niet alleen de trap af wilt gaan.

Dat je zo prachtige tekenen kan.

Dat je zo goed teksten van liedjes onthouden kan en deze uit volle borst mee zingt. Dat je als “grote meid” ook soms weer even klein bent. Dat alleen mama bij je mag zijn als je ziek bent en dat je op mijn schoot kruipt als we samen film kijken wanneer je zusje op bed ligt.

Kleine meid, je bent zo mooi, ook als je driftig bent. Zo schattig als je aan het miepen bent als je je zin niet krijgt. Zo prachtig als je trots kijkt naar het puzzelstukje dat je zelf op de juiste plek hebt gelegd. Ik geniet als je in mijn armen vliegt zodra ik thuis kom van werk.

Lieve meiden, ik doe niet alles perfect en maak ook fouten. Ik luister niet altijd naar jullie en dat spijt mij.

Ik bewonder jullie om wie jullie zijn, wat jullie doen en wat jullie weer geleerd hebben. Elke dag weer. Ook als mama boos is .Ik hou van jullie en dat gevoel zal nooit veranderen.