Liefste Daan,

mijn lieve jongen, daar zit ik dan. Ik lag even in bed, maar kon alleen maar huilen.. voor ik het wist ben ik naar beneden gegaan om de laptop open te vouwen en te gaan typen. De hele dag zit het al niet lekker, een vrije dag en ik maak me druk om alles en niks. Dat zit dan wel al een beetje in mij, maar het kwam er maar niet uit. Vanavond bij het avondeten kwamen de eerste tranen. Je zusje zei: "mama huilen" en gaf me een knuffel. Ik vroeg of dat ze wist waarom ik moest huilen en ze zei "Daan". Dat ik mijn verdriet aan haar laat zien is redelijk nieuw, ik probeerde dit niet in haar bijzijn te laten zien.. maar dat lukt niet altijd. Het is moeilijk, het besef dat ik je gewoon nooit meer ga kunnen zien, aanraken, ruiken en horen.. dat doet mij zoveel pijn. En weer kijk ik nu naar de mooie foto van ons gezin die op een mooi vergroot plexiglas aan de muur hangt, wat ben je mooi!! Die foto is op de dag van je overlijden gemaakt door jou tante. Het is ook 1 van de enigste foto's die ik had van ons 4. Voor mijn werk ben ik aan het leren voor (kinder) EHBO. Binnenkort hebben we daar op het werk een cursus van en we hebben de theorie boeken al gekregen. Ik las het door en dat ging vrij aardig, tot dat ik bij het stukje over reanimeren kwam. Daar stopte ik met lezen. Niet dat ik jou daadwerkelijk heb gereanimeerd, maar het bracht me wel naar de saturatie dips die jij toch wel een aantal hebt gemaakt. Elke keer weer was het verstand op 0 en handelen. Ik geloof dat ik je een beetje in een halfzittende houding legde en in je gezicht begon te blazen. Je was op dat moment namelijk onrustig, en dat zag je maar je kon het niet horen. Je liep steeds paars/blauwer aan en de alarmen sloegen al aan. Gelukkig was de verpleging er dan direct bij en legden je aan de ballon. Je saturatie liep dan meteen weer terug naar ongeveer 95. Maar zo zijn er meer dingen die ik in het dagelijks leven nu tegen kom. En het gekke is, is dat het de ene keer een confrontatie is en de andere keer ik er niet eens bij stil sta. Zo kom ik dus 2 dagen per week op het kinderdagverblijf waar je zus nu naartoe gaat, en het brengen en halen gaat eigenlijk altijd wel goed.. tot die ene keer.. opeens bedacht ik me dat ik jou ook had moeten brengen en halen, ik werd verdrietig en boos tegelijk.. Of als ik op mijn eigen werk een Maxi-Cosi zie staan, heel logisch natuurlijk op een kinderdagverblijf.. maar opeens was dat die ene keer lastig terwijl ik het meestal niet eens opmerk. Gelukkig heb ik lieve collega's die dat begrijpen en mij dan even mijn ding laten doen (opruimen of een andere taak). Fijn dat er toch wel wat geniet momentjes komen, zo was er laatst de bruiloft van je oom en tante. Ze gaven een gezellig feest en je tante had jou nog genoemd in haar speech. Na deze tranentrekker ben ik dan maar wat gaan drinken en is het een leuke avond geworden. Ik probeer me daarna niet schuldig te voelen, als ik even heb genoten, daar wordt nog aan gewerkt. Liefste Daan, ik mis je!